Huisje boompje, baby?

05.2

'Mevrouw Adams?' roep ik door de intercom. Ik ben in de praktijk, ik heb net geluncht. Vanochtend kwam er een man met een wespensteek, een kind met een gebroken pols en een meisje met darmklachten. Nu staat mevrouw Adams gepland voor een echo, ze is bijna 7 maanden zwanger. 'Hallo' ik geef haar een hand. 'Hallo, zeg maar Charlie' zegt mevrouw Ad- Charlie. 'U komt voor een echo, zie ik. Wanneer precies ben je uitgerekent in het ziekenhuis?' vraag ik. 'Uhm, 18 Juni' zegt Charlie. 'Spannend, of niet?' lach ik.. 'Ja, ik kijk uit naar de laatste maanden, maar ik zie op tegen ze bevalling' zegt ze. 'De weeën zijn het ergst, de bevalling opzich is niet zo erg als het lijkt. Als je krampen voelt betekend dat nog niet meteen dat je gaat bevallen, dat zijn voorweeën, die beginnen zo'n 2 weken voor de bevalling. Als je echt merkt dat de weeën sneller achter elkaar komen en langer duren, gaat de baby komen en kun je het best naar het ziekenhuis of een verloskundige bellen. Zij zullen voelen hoeveel ontsluiting je hebt en als je vliezen eenmaal zijn gebroken, en je 10 centimeter ontsluiting hebt, zal het persen gaan beginnen. De verloskundige geeft aan wat je moet doen. Je pakt je knieën en houdt je hoofd tussen je benen en je perst alle adem uit je lijf. De bevalling zelf duurt niet lang' leg ik uit. Charlie knikt begrijpend. 'En is er nog iets wat ik moet doen voor de komst van de baby?' vraagt ze. 'Zorgen dat het kamertje spik en span is en dat alle kleertje gewassen en gestreken zijn, zo'n klein mensje is namelijk heel vatbaar voor ziektes' zeg ik. 'Oké' zegt Charlie. 'Zullen we dan nu een echo maken?' vraag ik. Charlie knikt. Ze gaat op mijn behandeltafel liggen en doet haar shirt omhoog. Ze heeft al echt een berg aan buik. Ik smeer de koude gel op haar buik. Charlie vind het niet erg. 'Vorige keer twijfelde je of je het geslacht wilde weten, hè?' vraag ik. Charlie knikt. 'Nu wil ik het wel weten'. Nu knik ik. Ik ga met mijn 'camera' over haar buik. 'Ik hoor het hartje!' zegt Charlie enthousiast. Ik glimlach, zonder dat ik het door heb. Ik wijs op het beeld. 'Je ziet hier de handjes, hier de beentjes. Je kindje heeft ook al echt een gezichtje, zie je?' zeg ik. Charlie knikt blij. 'Voel je je kindje soms al spartelen?' vraag ik. 'Ja, heel zachtjes, vooral als ik ga zitten' zegt Charlie. 'Dat komt omdat, als je loopt wieg je je kindje in slaap, als je dan een onverwachte beweging maakt schrikt hij of zij wakker en daar zijn baby's het niet mee eens' leg ik uit. 'Oh' zegt Charlie. Ik kijk lang naar het beeld. Ik voel tranen op komen. Stel je voor dat dit mijn kindje is. Wauw, het is prachtig. Ik veeg kwaad over mijn wang. Stel je niet zo aan, April. Charlie legt haar hand op mijn arm. 'Gaat het wel?' vraagt ze. Ik knik. 'Ik ben zelf 9 weken zwanger en ja, dan voel je dit toch mee' leg ik uit. 'Echt? Gefeliciteerd! Wat vind Jason ervan?' vraagt ze. Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Heb je het nog niet gehoort?' vraag ik. 'Wat?' vraagt Charlie. 'Ik heb hem voor het altaar laten staan, het is zo'n beetje de hele stad door gegaan. Een rijke bankier die een blauwtje liep op zijn eigen bruiloft, wat een lachertje' zeg ik. 'Dat wist ik niet, ik was op vakantie' zegt Charlie. 'Sorry' 'het geeft niet, hoor' zeg ik. 'Maat Jason is dus niet de vader van je kindje?' vraagt Charlie. Ik schud mijn hoofd. 'Nope, ik leerde iemand iennen op mijn vrijgezellenfeest en ik heb met hem het bed gedeeld, maar huis is verhuist...' leg ik uit. 'Wat verschrikkelijk' zegt Charlie. 'En ik maak me zorgen om de kleur van de kinderwagen en de maat van de luiers!'. Ze word een beetje rood. 'Ik zou blauwe spulletjes kopen en de maat van de luiers moet je aan de grote kant kopen' zeg ik. 'Blauw? Krijg ik een jongetje!?' gilt Charlie. Ik knik. 'Super! Dave zal hier zo blij mee zijn. Hij wilde namelijk een klein voetballertje!' zegt Charlie enthousiast.

Sorry dat ik weer een hoofdstuk 05.2 maar mijn wattpad doet nog steeds raar...