Huisje boompje, baby?

04

Ik zit op de wc met mijn handen voor mijn gezicht. 'Nee, nee!' gil ik. Max klopt op de deur. 'Voel je je wel goed, Appie?'. ' Max... ik uhm... ik voel me net een kapotte klok...' zeg ik. 'Waar heb je het over?' vraagt Max verbaast. 'Ik leg het je zo uit, ga maar zitten en schenk een kop thee in, alstjeblieft' beveel ik. 'Oké' zegt Max zonder mokken of morren. Ik zucht en bekijk mijn trillende handen. Het is 2 weken na mijn 'bruiloft' en ik voel me er niet beter door. Integendeel. Ik mis Jason wel een beetje, het is koud als ik 's avonds in mijn eentje in het grote bed lig en... ik had vorige week ongesteld moeten worden. Ik ben altijd tussen de 17e en 20e ongesteld, en nu is het al de 23e. Ik vond in Ivy's keukenla een zwangerschapstest en heb hem meegenomen. En nu kijk ik naar het rode knipperende lampje. "Gefeliciteerd! 2 weken" roept het beeldscherm. Ik hijs mijn broek op en stop de test in mijn broekzak. Ik loop de woonkamer in, Max zit op de bank met gevulde koeken en een kopje thee met honing. 'April?' vraagt hij als ik zit. 'Wat heb je gedaan?'. Ik kijk hoe de warme damp van de thee condens vormt op het kopje. Ik haal mijn schouders op en neem een hap van mijn koek. 'Oké, ik heb je verteld van mijn onenightstand toch?' vraag ik. Max knikt en hij wordt bleek. 'Je hebt zijn telefoonnummer per ongeluk verwijderd?' vraagt hij. Ik lach, typisch iets voor Max. Hij is wel gay, hij snapt als enige man wat er omgaat in het lichaam van vrouwen. Maar hij vergeet af en toe dat we zwanger kunnen worden. 'Nee' hik ik. 'Wat kan er erger zijn dan dat?' vraagt hij. 'Ik ben overtijd' zeg ik snel. 'Oh...' weet Max uit te brengen. 'Je bedoelt dus dat de ooievaar een bezoekje komt brengen?'. Ik knik en bijt op mijn lip. Max slaat zijn armen om me heen. 'Appie! Wat erg, weet je al welke abortuskliniek je gaat nemen, of heb je je er nog niet in verdiept?' vraagt hij. Ik kijk hem stomverbaast aan. 'Uh, wat?' vraag ik. 'Je laat het toch wel weghalen?' vraagt Max. Ik schud mijn hoofd. 'Weet ik niet'. 'Hoe kon dit gebeuren?' vraagt Max. 'Je slikt toch de pil?'. 'Nee' begin ik. 'Jason wilde een maand van tevoren geen seks meer met me, zo zou de huwelijksnacht extra speciaal zijn... Ik ben gestopt met de pil slikken, ik dacht toch dat het niet nodig zou zijn. Ik leerde Lou kennen en ja... Ik vergat even dat ik de pil niet meer slikte. Dus we dachtte er niet aan een plastic'je te gebruiken...' ik huil inmiddels tranen met tuiten. 'Ga je hem bellen, die Louis?' vraagt Max. 'Ik heb geen telefoonnummer' geef ik toe. Max slaat zijn hand tegen zijn voorhoofd. 'Omg, April!' kreunt hij. 'Dat is de domste fout die je kunt maken, je bent echt nog een groentje op dat gebied'. Ik kijk hem woedend aan. 'Ik ben héél erg betrouwbaar, ja dat is het gewoon!' zeg ik. 'Ja, alleen jezelf nog overtuigen' lacht Max. Ik sla met een kussen tegen zijn hoofd. 'Max, hou je mond! dit is zooo niet grappig, ik draag een levend ding in mijn buik, wat moet ik nou doehoen!' snik ik. Max klopt me op mijn rug. 'Je weet waar hij woont toch?'. Ik knik. 'We confronteren hem ermee, eens kijken wat hij dan doet!' Max staat resoluut op. Ik houd hem tegen. 'Nee! Ik heb hem gezegd dat ik de pil slikte!'. Max gaat zitten. 'Maakt niet uit, hij had dat alsnog iets achter de hand moeten hebben voor soa's' zegt Max. Ik zucht. 'Oké, jij je zin! Maar blijf wel vriendelijk en netjes okay?' geef ik toe, Max knikt met tegenzin. 'Kom op Appie' zegt Max. Zenuwwachtig lopen Max en ik het blokje om. Ik moet het 'blije' nieuws ook nog aan Ivy, Kate, Janey en mijn ouders vertellen. Ik slik. 'Wat zullen pap en mam wel niet denken?' vraag ik Max. 'Ze zullen kwaad, trots, blij en negatief verrast zijn' antwoord hij simpel. Ik kreun. 'Nee, straks krijgen we een familie-drama! Je staat toch wel aan mijn kant?' smeek ik. 'Ik ben neutraal in die oorlog, ik ben onpartijdig!' zegt Max. 'Sorry mop'. Ik sla Louis' straat in en blijf verschrikt staan. Louis' huis is leeg en er staat een tekoop-bord in de tuin. 'Fuck!' scheld ik. 'Ook dat nog!'. Max kijkt me vragend aan. 'D-d-dat huis, daar w-w-woonde Lou in...' wijs ik. Max zucht geërgerd. 'Hij heeft het al door gehad en is gevlucht, wat een lul zeg!' moppert Max. 'Nee, dat is hij niet. Hij is lief, charmant, grappig, slim en bovenal betrouwbaar' hemel ik hem op. 'April, doe niet alsof hij een heilige op aarde is! Hij is een vrouwenverslindende, gemene, door en door slechte leugenaar, schat, accepteer het en laat je bevruchte eicel weghalen' zegt Max. Ik knipper met mijn ogen om tegen mijn tranen te vechten. 'Nee, Max' zeg ik beslist. 'Het leeft! Het groeit, eet, ademt en heeft gevoelens, ik laat hem of haar het leven niet afpakken, zoals bij zoveel gebeurt!'. Max kijkt naar me alsof hij water ziet branden. 'Als dit een grap is is het een hele slechte' zegt hij. 'Nee, ik meen het' zeg ik. Max lacht niet meer. hij draait zoch om en loopt weg. 'Max!' roep ik. 'Ik dacht dat je me zou steunen!'. 'Niet als jij niet eerst nadenkt over de consequenties' schreeuwt hij naar me. Dan loopt hij de hoek om.

Ik lig al dagen onder mijn dekbed, ik eet en drink nauwelijks, slaap en huil veel. Ivy zit op mijn bed en streelt mijn haren. 'Ach liefje toch...' troost ze. 'Misschien komt hij terug, of kom je hem ergens tegen'. 'Nee' huil ik. 'Hij is al 2 weken weg, Iv (uitspraak: Aif), hij komt niet terug!'. Ivy zucht en zegt niks. Het is een tijdje stil. We zitten een halfuur stil op mijn bed, Ivy aait me over mijn hoofd en knuffelt me zoals een echte oudere zus hoort te doen. De bel gaat. 'Ik doe wel open, het is mama' zegt Ivy. 'Wat is er liefje! Zit je nog steeds te treuren om die Levis?' vraagt Brooke als ze na een paar minuutjes de kamer binnen komt. Ik slik. 'Hij heet Louis' zeg ik. 'Ja, dat zeg ik' zegt Brooke. 'Maar is het nog steeds hem? Niet zo huilen, zal ik bouillonsoep maken?!' stelt ze enthousiast voor. Ik schud mijn hoofd. Mijn ogen zijn rood en dik van het huilen. 'Je moet wel wat eten, duifje, anders gaat je kindje alsnog dood!' zegt Brooke. 'Oké' zucht ik. Ivy  gaat naast me liggen. 'Je vind vanzelf een leuke man!' probeert ze me op te vrolijken. 'Wie wil er nou een 26-jarige mokkel met een krijsende, luierbaby!' zeg ik. 'Een man die van kinderen houdt' zegt Ivy. 'Ps: je bent geen mokkel! Je bent een mooie vrouw'. 'Pff'' sis ik. 'Kijk nou naar me!' gil ik. Beneden hoor ik mijn moeder zingen en kletteren met pannen. 'Ja, dat komt omdat je alleen maar huilt en klaagt!' Ivy wordt boos. 'Als je je bed zou uitkomen en op pad gaat, weer gaat werken ga je er weer stralend uitzien! Dat zou een huisart toch moeten weten...'. 'Eten is klaar!' buldert Brooke van beneden. 'Moet ik het komen brengen?!'. 'Nee!' roept Ivy. 'Ze komt zelf'. Ik kijk Ivy boos aan. Dan verzacht mijn blik. Met mijn zielige gedoe jaag ik iedereen tegen me in het harnas. Heel voorzichtig ga ik rechtop zitten. Door al die dagen liggen ben ik licht geworden in mijn hoofd. Ik kwam er alleen uit op naar het toilet te gaan. Ik sta voorzichtig op en wankelend schuifel ik de trap af. Als mijn moeder een bord soep voor me neerzet besef ik pas hoe uitgehongerd ik ben. Ik eet nog 4 kommen leeg. 'Je koelkast is bijna leeg' concludeerd Brooke. 'Je vader gaat straks boodschappen doen, moeten we voor jou ook meenemen?'. Ik schud voorzichtig mijn hoofd. 'Ik ga zelf wel' zeg ik. Ivy kijkt me aan en glimlacht. 'De kapotte klok is weer gemaakt' zegt Brooke.