RÜYAMSIN

15 - HASTANE

MEDYA : Çağla

😍😍😍

Karşımıza çıkan her insan bir amaç uğruna çıkar, tanıştığımız her insan kaderimizin bir parçasıdır aslında.

Bazısı hayatımızda gelip geçici bir rol oynar, bazısı kalıcı bir başrol olur.

Ama tesadüf diye bir şey yoktur..!

🌺🌺🌺🌺🌺

Sanki bir parçamı kaybetmiş gibiyim. Sanki kendimi tamamlamaya çalıştıkça eksiliyormuşum gibi geliyor. Ruhumun cebi delik, içine kimi koymaya kalkışsam düşüyor. Tıpkı abimi affetmek isteyip de, bir türlü affedemediğim gibi...

Hissizleştim artık.

Duygularım çalınmış gibi.

Bal yapmaya üşenen bir arıyım. Uçmayı unutmuş bir kargayım. Dünyanın en güzel şarkısı çalarken ben sağır oldum sanki.

Öyle bir durumdayım işte. Karmakarışık. Hissiz.

Ama yine de canımın acısını hissedebiliyordum. Abimi okulun önünde kanlar içinde gördüğüm andan beri canım yanıyordu benim. Sanki onunla birlikte beni de vurmuşlardı. Kalbim acıyordu. Göğsüm yanıyordu. Hissizleşmiş olsam da ruhum her şeyi hissediyordu.

"Canım arkadaşım, sakin ol lütfen. O iyi olacak." diyerek bana sımsıkı sarıldı Çağla. Her zaman her konuda olduğu gibi yine benim yanımdaydı işte. Yine bana destek oluyordu. Böyle bir arkadaşa sahip olduğum için çok şanslıydım. Arkadaştan öte kardeşimdi o benim.

Sarılışına karşılık vererek ağlamalarıma devam ettim. Kim ne derse desin bir türlü durduramıyordum ki gözyaşlarımı. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum abimi orada öyle gördüğümden beri. Çağla'nın da benden bir farkı yoktu ama o yine de beni teselli etmeye çalışıyordu.

"Çok korkuyorum Çağla. Abime bir şey olacak diye çok korkuyorum. Ya bu sefer... Ya bu sefer gerçekten ö-ölürse." bu düşünceyle birlikte hıçkırıklarım arttı. Sarsıla sarsıla ağlıyordum resmen.

"Şşşştt." dedi Çağla. Aynı zamanda da saçlarımı okşuyordu yavaşça. Bunu beni sakinleştirmek için yaptığını biliyordum. "Ona hiçbir şey olmayacak. Ameliyat başarılı geçecek. Sende inan buna."

Hemen ardından bir başka duyduğum ses, Çağrı'ya aitti.

"Evet Rüya, Çağla haklı." derken buraya yaklaştığını hissetmiştim.

Yaklaşık 2 saattir hastanedeydik. Abim vurulduğunda ben şoktan hiçbir şey yapamazken Çağla ve Sarp beni kendime getirmeye çalışıyorlardı. Çağrı'nın ise hemen ambulansı aradığını fark etmiştim.

Sonra kendimi burada buldum işte. Ancak ayılmıştım. Ancak kendime gelebilmiştim. Ama hâlâ ruhsuz gibiydim. Zaten hastaneye gelir gelmez de doktor onu hemen ameliyata almıştı. Söylediğine göre kurşun kalbine çok yakın bir yere isabet etmiş. Ve kalbi gittikçe yavaşlıyormuş. Her aklıma geldiğinde ağlamam şiddetleniyordu.

Bizden sonra da Sarp'ın araması üzerine Pars abi gelmiş ve öfkeyle bunun nasıl olduğunu sormuştu. Güçsüz sesimle zorla da olsa ben anlatmıştım. Ama kimin vurduğunu görmediğimi söylemiştim. Öyle de olmuştu zaten. Gerçekten de görmemiştim kim olduğunu. Ah keşke görmüş olsaydım. Keşke...

Daha sonra da Pars abi ekibine emir vermiş, okulun etrafını aramalarını söylemişti. Çok fazla öfkeliydi. Arkadaşının yanında olmak istediği için de gitmemişti. Hâlâ buradaydı.