RÜYAMSIN

1 - ZİFİRİ KARANLIK

MEDYA : Çağla

😍😍😍

Güle sormuşlar: "Neden dikenlisin?"

"Beni yalandan değil, gerçekten seven tutabilsin diye..!"

🏵️🏵️🏵️🏵️🏵️

RÜYA'NIN AĞZINDAN

Aslında hayat hep beni kötü insanlarla karşılaştırdı, ya da ben doğru insanları almamışım hayatıma. İster dost, ister sevgili her türlü insanlar beni yanılttılar. Hep yaptığım iyiliklere karşı kötülükle cevap verdiler.. En neşeli anımda gülümsememi yarım bıraktılar.. Sormadılar bile "neden astın yüzünü" diye.

Hak ettiğinden fazla değer verdim insanlara... Sadece sevsin istedim.. Sevmedi ki, sevmedi.. Yalnızlığı sevsem bile yalnız kalmaktan, konuştuğumda titreyen sesimden, bağıra bağıra sustuğumdan, dilimin suskunluğunu yüreğimde hissedemememden çok yoruldum...

Acıların hepsini ben yaşadım tek başıma. Bu acılar bana tek bir şeyi öğretti.. Güçlü durmayı. Her zorlukla savaşmayı. İnsanları kendim gibi bilmemeyi ve güvenmemeyi.

Aslında iyi ki olmuşlardı hayatımda. Onlar olmasaydı ben hayatın kötü tarafını göremeyecektim ve kötülüklere karşı nasıl güçlü durmam gerektiğini hiç bilemeyecektim.. Hepsini sadece ben bildim, ben yaşadım. Kimseden bir şey beklememeyi öğrendim.. Hepsi can yakıyor çünkü... Hayatta mutlu olmanın tek yolu her şeyden ve herkesten beklentini yok etmektir.

Beklemek sadece acıtır.

Şu an benim hayatımda daima hep yanımda olan kardeşim Çağla ve ailem vardı. Bende başka bir şey daha istemiyordum. Sanırım onlar bana yeterdi. Ben onlar yanımda oldukça kendimi olduğumdan daha güçlü hissediyordum...

Sonunda okulun bittiğini gösteren zilin muhteşem sesiyle birlikte eşyalarımı çantama koyarak Çağla'yla birlikte sınıftan çıktık.

"Bu akşam bize gidelim mi? Yine beraber kalırız."

Başımı sağa sola sallayarak arkadaşımı reddettim.

"Sonra gelirim canım. Bu akşam eve gitsem iyi olacak. Annem ve babamla da vakit geçirmem gerekiyor."

Beni anlayışla karşılamıştı.

Biz arada hep birbirimizde kalırdık. O gece ise neredeyse sabaha kadar uyumazdık, ama yarın maalesef ki okul vardı. O yüzden hafta sonu falan gitmek en iyisiydi. Gerçi Çağla'da bunun farkındaydı. Ama yine de benimle birlikte kalmak istiyordu. O'nu anlıyordum. Bunu ben de çok istiyordum, fakat büyük bir engel vardı.

OKUL

Bahçeye çıktığımızda, bir grup kız kesti önümüzü. Yine.

"Nereye gidiyorsun, Ezik." malum kelimeyi bastırarak söylemişti. Cevap vermeden kızların arasından doğru yürümeye başladım. Bunlarla uğraşmak istemiyordum. Kış ayındaydık ve hava erken kararıyordu, zaten yeterince üşümeye de başlamıştım. Hem bir an önce eve gitmek istiyordum.

Birinin sertçe kolumdan tutmasıyla birlikte yine adımlarımı durdurmak zorunda kaldım. Gözlerimi devirerek bu lanet okulun, lanet öğrencilerine çevirdim. Kızlara(!) Bunlar benim sabrımı fazlasıyla zorluyorlardı.

"Hayırdır, nereye? Bizden izin almadan." sırıtıyordu. Şeytan diyor sırıtan o iğrenç suratlarına yapıştır yumruğu.

Ama sakin olmalıydım.