RÜYAMSIN

💟 SARP ÇETİN 💟

MEDYA : Sarp ÇETİN

😍😍😍

Yorumlarınızı bekliyorum... ☺️

***

Keyifli okumalar... ♾️

💟💟💟💟💟

Siyah da beyazın zıttıdır, ama yanına en çok o yakışır.

💟💟💟💟💟

Hayatımda ilk defa yarına ümitle bakıyorum. İçimden bir ses durmadan, "bir gün her şey düzelecek" diyor.

Evet, bir gün her şey düzelecek, buna inanıyorum artık. Bu dev çaresizlikler, bu kahırlı özlemeler bir gün yerlerini mutlu bir beraberliğe bırakacaklar. Günün her saatinde O'ndan uzakta olmanın acısını bir kurşun yarası gibi hissetmeyeceğim yüreğimde. Bir gün yalnız O'nun yanında, O'nun yakınında olmanın sevinci yetecek bana. O zaman hiç ayrılmayacağım O'ndan.

Uzun uzun O'nu seyredip binlerce, on binlerce defa O'nu yarattığı için Tanrı'ya şükredeceğim. Her sabah saçlarının arasından doğacak güneş. Gece, ay ışığının en güzeli gözlerinde parlayacak. Yılların yorgunluğunu ellerinin bir temasıyla unutacağım.
Yaşanmış, yaşanacak zamanların en değerlisi O'nunla başlayacak ve onda sürecek.

Ayrılıkların şimdi içimde bir yangın gibi. Alevleri her dakika biraz daha büyüyor, biraz daha genişliyor. Tutuşmayan yerim kalmadı mesela.. Baştan başa bir kor yığını halindeyim. Bir günün yirmi dört saatinde O'nu özlemek, O'nu beklemek böylesine yanmaktan başka neye benzeyebilirdi?

Yerde acı içinde bağırıp duran pisliği hâlâ yumruklamaya devam ederken, beni durdurmaya çalışan arkadaşımı da gözüm görmüyordu bile.

"Bırak beni Çağrı! Bu itin cezasını vermem gerekiyor artık.!"

Okulun bahçesinde hâlâ yumruklamaya devam ediyordum.

Acımıyordum.

Çünkü acıma duygum yoktu.

Şu an herkesin korkarak beni izlediğini de biliyordum.

Ama gözüm hiç bir şeyi görmüyordu artık. Kendisinin suçuydu. O öfkelendirmişti beni. Cezasını da çekecekti.

"Sarp Çetin, derhal odama geliyorsun!"

Bir süre sonra hoparlörden gelen müdürün sesiyle birlikte hareketlerimi, attığım yumrukları güçlükle durdurdum. Bu sefer çağırmasa şaşardım zaten.

Derin derin nefesler alarak doğruldum yavaşça. Nefessiz kalmıştım. Öfkeden güçlükle alıp veriyordum nefeslerimi.

Omzumda bir el hissedince başımı o tarafa doğru çevirdiğimde, yıllardır yanımda olan, en güvendiğim arkadaşımı görmem bir oldu.

Çağrı'yı.

Kardeşimdi o benim. Her daim yanımda olmuştu.

Her zaman...

Bakışlarımı O'ndan çekerek, yerde acı içinde kıvranan pisliğe çevirdim. İğrenerek bakıyordum.

Yerde acılar içinde kıvranıyordu hâlâ. Vuruşlarım çok ağır olmuş olmalıydı. Ama ona azdı bile. Ben 'acımak' nedir bilmem ki.

Müdürün beni odasına çağırdığı aklıma gelince, son kez yüzümü buruşturarak baktım ona. İğreniyordum.

İşaret parmağımı da sertçe sallayarak, "bana bak lan! O'ndan uzak duracaksın anladın mıı! Sakın 'bir metresine dahi yaklaşayım' deme!" diye tükürerek konuştum. Şimdi de bana korkuyla bakmaya başlamıştı.