The first time i saw you (DUTCH)

26.

Het is gister nog best laat geworden. Maar het was intens gezellig! Ik ben samen met Landon naar huis gefietst. Ik had geen fiets bij me dus ging bij hem achterop. Ik kwam er achter dat hij blijkbaar 2 straten verderop woont. Het is inmiddels '13.00'. Vanmorgen vroeg Lynn of ik even gezellig langs wilde komen. Een vriendin van haar is er ook, Eva. Het meisje dat mee fietste met ons na het feest toen ik een astma aanval had gehad. Ik heb me klaargemaakt en fiets richting haar huis. De deur gaat open nadat ik heb aangebeld. Lynn doet open en begroet me en verteld dat ze het leuk vind om me weer te zien.

"Hee Lynn" Ik geef haar een knuffel en loop naar binnen. Mijn schoenen houd ik aan omdat ik nog weet van de vorige keer dat ze niet uit hoefden. We lopen richting de eettafel waar Eva al zit. Ik loop haar kant op en rijk mijn hand uit. Ik stel me voor:

"Harry" glimlach ik.

"Hee Harry. ik ben Eva een vriendin van Lynn."

"Zoiets dacht ik al jaa" Ze lacht.

"Lang geleden" Ik knik en neem plaats tegenover Eva en naast Lynn. Al snel zet Lynn wat chips op tafel met wat te drinken. Ik pak bescheiden wat uit het schaaltje en hebben ondertussen hele gesprekken. Ik begin ze beide beter te leren kennen en het zijn schatten van meiden. De onderwerpen gaan van hot naar her. Samen lachen we tot onze buik er zeer van doet. Daarna gaat het over naar wat serieuze gesprekken. Ik ben erachter gekomen dat ze beiden vrijgezel zijn. Nu ben ik aan de beurt om mijn relatie status uit te leggen. Ik glimlach met een lichte grijns en haal mijn hand door m'n krullen. Ik begin zenuwachtig te worden omdat ik bang ben voor hun reactie. Ze verwachten waarschijnlijk dat ik op meisjes val zoals iedereen denkt. Mijn gevoel zegt dat ik het tegen ze kan zeggen.. Lynn is echt een goede vriendin van me geworden, waarom zou ik het voor haar verbergen? En daarnaast zou Louis trots op me zijn.

"Uhm.. het zit dus zo" Ze kijken me beide nieuwsgierig aan wat me laat blozen.

"Ik.. ik uhm.. heb een vriendje" En kijk omlaag.

"Harry, wat leuk! Wie is de gelukkige?!" Vraagt Lynn enthousiast. Ik kijk op en glimlach.

"Louis, Louis Tomlinson"

"Die jongen wie je heeft geholpen toen je een astma aanval had?" Ik knik.

"Oooh hij! Dat lijkt me een lieve jongen" Zegt Eva waarna ik haar zin bevestig.

We hebben nog een heel gesprek over hoe het tot stand is gekomen. Ze zien er echt okay mee te zijn wat enorm chill is. Ik voel echt dat ik ze alles kan vertellen. En er viel ook veel onder ons zelf te vertellen, nog lange niet alles is besproken dus hebben afgesproken om binnenkort weer af te spreken. Zodat we nog meer te weten komen over elkaar. Ik geef ze een dikke knuffel en bedank ze voor de gezellige tijd. Fietsend ga ik naar huis waar het avondeten op me wacht. We zitten met zijn 3'en aan tafel te eten tot Louis me belt. Ik vraag toestemming aan m'n moeder om op te nemen. Ze knikt, ik ren naar boven richting mijn kamer en neem op.

"Heyy Lou" Ik hoor veel snikken door de telefoon. Het is even stil.

"Lou? Ben je oke?!" De snikken worden omgeslagen tot gehuil. Ik weet gelijk wat er aan de hand is. Een rilling gaat door mijn lichaam.

"Louis waar ben je? Ik kom gelijk naar je toe oke?!"

"I-ik... ik ben i-in het ziekenh-"

Gelijk hang ik op zonder dat hij zijn laatste woord af kon maken. Ik weet dat hij me nodig heeft dus wil ik geen moment verspillen. Gehold kom ik de trap af en de angst is van mijn gezicht af te lezen. Ik vertel mijn moeder en Gemma dat Louis' oma is overleden. M'n moeder staat gelijk op en brengt me naar het ziekenhuis.
Ik kom op de juiste afdeling en klop op de deur waarna ik voorzichtig binnen loop. Louis zit naast grammy's bed met zijn handen in zijn haar kijkend naar de grond. Hij kijkt gelijk op zodra hij de deur dicht hoort vallen. Als hij mij ziet staan rent hij op me af en vliegt in mijn armen. Ik leg mijn armen strak om zijn middel. Louis gezicht ligt in mijn nekholte.
"Ssh, ik ben bij je Lou" Fluister ik. De tranen van hem rollen over mijn huid en vormen een natte plek op mijn shirt. Voor een poosje staan we in dezelfde positie. Ik ga zitten op de stoel waar Louis net zat. Ik tik 2 keer met mijn platte hand op mijn schoot om te laten weten dat hij hier plaats kan nemen. Hij volgt mijn gebaar op en neemt plaats op mijn schoot. Ik hou hem stevig vast en leg hem tegen me aan. De doktoren wie nog in de kamer aanwezig waren om het apparatuur af te sluiten lopen nu de kamer uit om ons de tijd te nemen. Ik knik nog naar ze om hen te bedanken voor hun begrip. Ze knikken terug en verlaten dan de kamer.

Ik wrijf met mijn hand over Louis' rug. Mijn wang ligt tegen zijn kruin en Louis zelf ligt met zijn gezicht in mijn nekholte gekropen. Mijn blik gaat even naar Gramss, maar daarna sluit ik mijn ogen. Er rolt een traan over mijn wang die ik weg veeg. Ik probeer me groot te houden voor Louis. Hij heeft me nu nodig, en dat wil ik zo goed mogelijk doen. Louis' kracht verminderd onze greep waardoor ik weet dat hij in slaap is gevallen. Ik laat hem lekker liggen omdat hij rust moet hebben. Na een uur zo gezeten te hebben knallen de deuren open en verschijnt er een kleine vrouw met bruin haar. Louis schrikt wakker van de klap. Ook ik schrok van het harde geluid. De vrouw loopt naar het bed met handen voor haar mond. De tranen rollen over haar wangen. Louis gaat staan en loopt er naar toe. Ze kijken elkaar even met stilte aan en omhelzen elkaar stevig. Ik neem aan dat het zijn moeder is omdat hij op haar lijkt. Qua uiterlijk en lengte. Ze gaan samen langs het bed staan. Hun handen zijn verbonden met elkaar en het gesnik vult de kamer. Ik wil de kamer verlaten maar ik word geroepen door Louis.

"Hazz? Blijf alsjeblieft" Ik knik en loop richting Louis. Ik troost hem door mijn hand in een herhalende patroon over zijn rug te wrijven. Hij grijpt voorzichtig mijn bewegende arm vast en onze handen ontmoeten elkaar. Onze vingers vlechten om elkaar heen en Louis kijkt me aan met een gebroken gezicht. Toch komt er een zwakke glimlach tevoorschijn maar deze vervaagt al snel.

"Rust in vrede mam.." Hoor ik de kleine vrouw zeggen. Het bevestigd mijn vraag, het is inderdaad Louis' moeder. Dan opent Louis zijn mond om iets te zeggen alleen komt er geen geluid uit. Ik geef een zacht kneepje in zijn hand om te laten weten dat hij het kan.

"I-ik ga je zo missen gramss.. De hemel heeft er een prachtige ster bij" Zegt Louis met een snik.