Ertesi günü dışarı baktığımda birçok kişi gitmişti. Sadece birkaç kişi kalmıştı. Onlar da akşam olmadan giderlerdi tahminimce. O zaman da Masal'a daha geç gitmemiz gerekecekti. Bunlar da Jhon'a hayran kişilerdi. Tıpkı Masal gibi diyemem çünkü Masal hayran değil di. Aşıktı.
Onun duyguları çok farklı idi. Bir de Jhon o kadar uzakta olmasına rağmen bu kadar şey hissediyorsa yanında olsa ne yapardı tahmin bile edemiyordum. Jhonu dışarı bile çıkarmazdı herhalde. Kimse bence Masal'ın evine gelemezdi. Korkudan. Jhon onun bir tanesi olurdu. Gerçi zaten öyleydi de ama yanında olsa biraz daha fazla sahiplenirdi.
Akşam yemeği hazırdı. Ne çabuk akşam olmuştu. Ben o kadar şey düşünürken bütün bir gün geçmişti bile. Dışarı baktığımda herkes dağıtmıştı. Mutlu olmuştum. Çok şükür yarın Masal'ın yanına gidebilecektik. Yemeğe otutdum. Jhon da tam karşıma oturdu.
"Jhon, herkes gitmiş. "
"Gitmişler mi?"
"Hıhı gitmişler. "
"O zaman yarın Masal'ın kabrine gidiyoruz."
"Evet gidiyoruz."
"Evvett."deyip heyecanlı bir şekilde yemeğini bitirdi. Sanki Masal'ın kabrine değil de gerçekten onunla bir kahve içmeye gidiyormuşuz gibi. Hiç ölmemiş gibi davranıyordu. Yoksa öldüğüne inanmıyor muydu? Neyse onunla yarın mezarlığa gideceğimiz sırada ona soracaktım.
"Çocuklar isterseniz çarşıya gidip biraz gezelim mi?"diye sordu annem.
"Süper olur annecim. Hemen gidelim"
"Jhon, sen de gelmek ister misin?"
"Çarşı güzel mi?"
"Ne diyorsun. Özellikle bu saatler de. Her taraf ışıl ışıl parlar."
"Peki o zaman gidelim"
"Oleyy."diye bağırdım. Çarşıya bayağıdır gitmemiştim. Oraya her gidişimde sanki ilk defa gidiyormuşum gibi heycanlanırım. Her dükkanın ışıkları bir araya gelir ve çok güzel bir görüntü oluşur. Derken annem bana seslendi ve;
"Kızım hazır mısın? "diye sordu.
"Evet hazırım."dedim.
"Jhon sende hazır mısın? "
"Yes yes yes hazırım. "
"Hadi o zaman gidelim"dedi annem. Ben ve Jhon hızlı hızlı merdivenlerden indik.
"Hadi anne gidelim artık."
"Pekala gidiyoruz."deyip evden çıktık. Dışarı baktığımda harbiden kimse yoktu. Korkarak evden çıktık. Annem evden çıkmadan bir taksi çağırmıştı. Durmadan bindik ve çarşıya gitmek için ilk adımı attık. Jhon çarşıya hiç gitmediği ve Türkiye ye de ilk defa geldiği için benden daha heyecanlıydı.
Sonunda gelmiştik. Daha içeri girmeden ışıkların parıltısını gördük ve heycanımız daha da arttı. Çok olmuştu gelmeyeli. En son Masal ile geldiğimi hatırlıyorum. O günden sonra ilk gelişim. Annemlerle içeri girdik. Jhon çarşının karşısında donup kalmıştı. İlk defa böyle güzel biryer görüyordu galiba. Eğer bu çarşıyı gördüğünde bile bu kadar şaşırdıysa,gelecek günlerde ki gezilerimizde daha çok şaşıracaktı.
