သူတို႔ ေဂါက္ဖ္ကြင္းကေန ျပန္လာေတာ့ ညခုနစ္နာရီေတာင္ ရွိေနေပျပီ။ အျပန္လမ္းမွာ လုေခ်ာင္က်ိဳးနဲ႔ရွင္းရွင္းက အေရွ႕မွာ ထိုင္ျပီး လုက်န္းခ်န္နဲ႔ေရွာင္ေဖးက ေနာက္ခံုမွာ ထိုင္ၾကသည္။ ဗိုက္ဆာေနၾကျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္သို႔တန္းမျပန္ပဲ ညေစ်းတန္းသို႔ ဦးတည္လာၾကသည္။
လုေခ်ာင္က်ိဳးနဲ႔လုက်န္းခ်န္တို႔က ညေစ်းတန္းကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတာေၾကာင့္ ရွင္းရွင္းနဲ႔ေရွာင္ေဖးကပဲ ဦးေဆာင္ကာ မုန္႔ဆိုင္ေတြထဲ တစ္ဆိုင္ဝင္တစ္ဆိုင္ထြက္ေနၾကေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ရွစ္နာရီခြဲေလာက္က်မွ ရွင္းရွင္းတို႔ လည္ပတ္စားေသာက္လို႔ျပီးသည္။
လုေခ်ာင္က်ိဳးနဲ႔လုက်န္းခ်န္က ရွင္းရွင္းနဲ႔ေရွာင္ေဖးကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးျပီးတာနဲ႔ သူတို႔လည္း ျပန္သြားၾကသည္။ သူတို႔ေတြ အေပ်ာ္ကိုယ္စီနဲ႔လမ္းခြဲၾကတာ အေမွာင္ရိပ္ထဲက လူတစ္ေယာက္ကို သတိမထားမိလိုက္ေပ။
*****
မနက္ပိုင္း ရွင္းရွင္း အလုပ္ကိုေရာက္လာေတာ့ သူမစားပြဲေပၚမွာ စာတစ္ေစာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပတ္ပတ္လည္ကို လုိက္ၾကည့္ေသာ္လည္း သူမအခန္းထဲမွာ ဘယ္သူမွမရွိေပ။
သူမအဖြဲ႔သားေတြေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ ဘာလို႔ဆို သူတို႔မွာ ဘာထူးျခားသည့္အမူအရာမွမရွိေန။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ တစ္ခုခုေျပာခ်င္ရင္ ဖုန္းကေန စာပို႔တာျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔ျပီးေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာႏုိင္သည္။ အခုက စာအိတ္နဲ႔ကို ထည့္ထားကာ လာပို႔ျခင္းျဖစ္သည္။
ရွင္းရွင္းလည္း ေဖာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရည္းစားစာမဟုတ္ပဲ ေတြ႔ဖို႔ခ်ိန္းထားသည့္ စာတစ္ေစာင္ျဖစ္သည္။
*ရွင္းရွင္း ညေနရံုးဆင္းရင္ ေတြ႔ၾကရေအာင္*
က်င္းဇီယြမ္ဆီမွ စာျဖစ္သည္။
စာဖတ္ျပီးေတာ့ ရွင္းရွင္း မ်က္ခံုးပင့္မိသည္။
သူမနဲ႔သူမခင္ပြန္းေဟာင္း မေတြ႔တာေတာင္ ၾကာေနျပီျဖစ္သည္။ အခုမွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လာလို႔မ်ားလဲ။
အစကေတာ့ က်င္းဇီယြမ္က သူမရဲ႕ရွန္းေကာမ်ားျဖစ္ေနမလားလို႔ ရွင္းရွင္း ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ အခု လုေခ်ာင္က်ိဳးဆီကေန အတည္မျပဳရေသးေပမဲ့ ရင္းႏွီးသည့္အေငြ႔အသက္ေတာ့ ရေနသည္။
