ရွင္းရွင္း ေရခ်ိဳးအဝတ္လဲျပီး ျပန္ထြက္လာတာေတာင္ လုေခ်ာင္က်ိဳးက ရွိေနတုန္းျဖစ္သည္။ ေရွာင္ေဖးက ညစာစားေနျပီျဖစ္ျပီး လုေခ်ာင္က်ိဳးက ဆိုဖာမွာ ထိုင္ေနတာျဖစ္သည္။
သူမ လုေခ်ာင္က်ိဳးေရွ႕မွာ သြားထိုင္လိုက္သည္။
“ေျပာစရာရွိလို႔လား”
“အင္း. မနက္ျဖန္သြားစရာရွိတယ္. မင္း လိုက္ရမယ္”
“အင္း”
“ေကာင္းျပီ။ ဒါဆို ကိုယ္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္”
“ေကာင္းေကာင္းျပန္ပါ”
လုေခ်ာင္က်ိဳး ျပန္သြားေတာ့ ရွင္းရွင္း ဝရန္တာကေန သူ႔ကားေလးထြက္သြားတာကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ျပီးေတာ့ သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပံဳးတစ္ခု ေပၚလာေလသည္။
*****
မနက္ေရာက္ေတာ့ လုေခ်ာင္က်ိဳးက သူ႔ကားနဲ႔လာေခၚေလသည္။ ရွင္းရွင္းလည္း သူ႔ကားေပၚတက္လိုက္သည္။ ေရွာင္ေဖးကိုေတာ့ လုက်န္းခ်န္လာေခၚသြားေလသည္။ အခုတေလာ ေရွာင္ေဖးနဲ႔ လုက်န္းခ်န္တို႔ ျပန္အဆင္ေျပေနၾကသည္။
ေရွာင္ေဖးက မူလကိုယ္ရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ေတြကို လက္ခံလိုက္တယ္ေလ။ ရလဒ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ေနာက္တစ္ကမာၻက်ရင္ သူမရဲ႕မစ္ရွင္ေတြက ပိုခက္လာမယ္ဆိုလားပဲ။ ဘာဆိုင္လို႔လဲလို႔ ေမးလို္က္ေတာ့ *ကၽြန္ေတာ္က မမေမာင္ေလးေလ. ဒါေၾကာင့္ မမကပဲ အနစ္နာခံေပးလိုက္ပါလား* တဲ့။
ေတာ္ေတာ္ကို အားကိုးရတဲ့ စီစတမ္စုတ္ပါပင္…
ဒီလုိနဲ႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ရွင္းရွင္း အေတြးေတြနဲ႔ပဲ ပတ္ခ်ာလည္ေနျပီး ကားက ဘယ္လမ္းက သြားေနလဲဆိုတာကိုေတာင္ သူမသတိမထားမိေပ။ လုေခ်ာင္က်ိဳးကလည္း သူမ ဘာမွမေမးသျဖင့္ ဘာမွမေျပာေပ။
ႏွစ္နာရီေလာက္ ကားေမာင္းလာျပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ကားက ျခံတစ္ျခံထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ ေျပာရရင္ စံအိမ္တစ္ခု ဆိုလည္း မမွားေပ။
ရွင္းရွင္းကေတာ့ ကားစီးရင္း ေတြးရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာၾကာျပီျဖစ္သည္။ လုေခ်ာင္က်ိဳးက သူမကို မႏိုးေစပဲ အသာအယာမကာ သူ႔အိပ္ခန္းထဲသို႔ ခ်ီမသြားသည္။ လုေခ်ာင္က်ိဳး ရွင္းရွင္းကို သူ႔အိပ္ရာထဲ ေခ်ာ့သိပ္ကာ ေအာက္ထပ္သို႔ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ သူ႔မိဘေတြကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
