mercy

15

Anna

Ik pak m'n koffer in en Martijn kijkt vanuit de deurpost naar mij. "Ik wil niet dat je gaat," zucht hij en trekt mij dichter tegen zich aan. "Ik moet ook mn werk doen," zeg ik en druk een kus op z'n lippen. "Je zou toch minder werken?" Vraagt hij en ik kijk hem aan. "Nog even geduld en ja ik weet het. Ik ga ook minder werken om meer bij jou te zijn," zeg ik en ik heb m'n armen om z'n middel heen. "Vooruit, voor deze keer," zegt hij, hij drukt een kus op m'n lippen en ik rol met m'n ogen. "Ik breng je wel weg," zegt hij en rent naar beneden voor de sleutels. Ik grinnik en ik vindt het allemaal prima.

Ik kom beneden met m'n koffer en een gentleman dat hij is helpt hij me. Ik schud m'n hoofd en hij knikt. "Ik wil graag voor jou een gentleman zijn," zegt hij en ik voel me gevleid. "Nu voel ik echt als een koningin," zeg ik glimlachend. "Nou majesteit. Stap maar in de auto, want uw dienaar zal uw brengen," zegt hij en ik begin te lachen. "Dat was heel deftig," lach ik en hij glimlacht. "Ik kan het wel," zegt hij en ik rol met m'n ogen. Soms op etentjes voor m'n werk is hij een beetje een normale typische Nederlander, wij als volk kunnen best apart zijn. Hij begint met rijden nadat hij m'n koffer in de achterbak heeft gedumpt en ik leg m'n hand op de zijne. Gewoon deze momentjes in de auto met z'n tweeën voordat een van ons weggaat is echt een moment waarvan ik hou. We doen gewoon ons ding dat we leuk vinden, keihard en vals meezingen en dansen in de auto. Daarna afscheid nemen wat ik echt haat, soms denk ik dat hij het gewend is maar als hij afscheid moet nemen van mij dan is het anders.

Ik voel z'n hand op m'n been wat me kriebels geeft. Vanaf ons huis is het niet ver naar Schiphol, wat ook een van onze bedoelingen was, we wouden rond Amstelveen wonen en vlakbij Schiphol voor ons werk. Ook dichtbij zijn STMPD RCRDS studio waar hij ook veel muziek maakt, vergaderingen heeft met het label en bla bla bla. Dingen die ik niet begrijp, maar hetzelfde heeft hij met mij van m'n werk. "App me wanneer je daar bent geland," zegt hij en kijkt daarna weg. Ik glimlach en hij glimlacht ook. "Volgens mij is m'n volgende show ook snel. Ik denk wel ergens in Europa," zeg ik en hij knikt. "Als je me de datum appt, kan ik kijken of het me lukt om erbij te zijn," zegt hij en knijpt in m'n bovenbeen. Ik vindt het altijd zo fijn als hij bij een show van me is, dat laat toch wel zien dat hij degelijk interesse heeft in wat ik doe en dat hij trots is op wat ik doe. Het is wel een beetje stil in auto maar misschien komt het meer door ja geen idee eigenlijk. Ik merk dat er iets is met Tijn maar hij vertelt het niet. Een eigenschap van hem waar ik me soms echt dood aan irriteer. Ik wil hem gewoon helpen als hij het moeilijk heeft met iets, hij is dan snel geneigd om niks te zeggen zodat ik die last niet krijg. Maar in een relatiefs het toch veel beter als je die pijnlijke en moeilijke last juist deelt. Zodat je erover kunt praten, nu kropt hij het op wat een nog slechter idee is.

We komen aan bij Schiphol en hij pakt m'n hand vast. We lopen hand in hand naar de juiste gate en hij is de hele tijd al best stil voor zijn doen. We pakken een koffie samen en we zitten op een bankje voordat de gates open gaan en ik door de douane kan gaan. "Tijn," zeg ik en hij kijkt me aan. Hij neemt een slok van z'n koffie en ik kijk hem aan. "Wat is er? Ik merk dat er iets is met je. Ik wil je helpen," zeg ik en hij kijkt me aan. "Hoeft niet, oke," verzekert hij me en ik schud m'n hoofd. Ik pak z'n hand vast en hij kijkt naar de grond. "Wat is er? Vertel het voordat ik weg ben. Asjeblieft?" Smeek ik hem en hij zucht. "Ik heb vanmorgen een appje kregen van papa. Die zei dat oma was overleden," zegt hij zacht en ik kijk hem aan. Ik geef hem een knuffel en ik hoor hem zachtjes huilen. Sorry hoor, maar ik kan nu toch niet weg?

"Gates for New York are open!" Hoor ik iemand via een luidspreker zeggen. Martijn trekt zich terug en veegt vlug tranen weg. "Ga," zegt hij kalm. "Nee, ik ga niet," zeg ik en hij zucht. "Ga gewoon. Je werk is belangrijk," zegt hij en ik pak z'n gezicht vast. "Maar jij bent toch belangrijker?" Vraag ik en hij kijkt me aan. "Ik ga met je mee naar de begrafenis. Ik weet hoeveel zij voor je betekent. Dan laat ik je niet alleen," zeg ik en hij trekt me in een knuffel. Hij houd m'n strak beet en ik ga zachtjes door z'n haar. "Ik bel af," zeg ik en hij knikt kort.

We lopen hand in hand terug en in de auto bel ik intussen m'n manger, die wel in New York zit. Ik kan gewoon niet weg. Het kan niet, niet voor Tijn. "Heey Anna, how are you?" Vraagt hij nieuwsgierig. "I can't come to New York. I just can't," zeg ik beslist. Martijn kijkt me zuchtend aan, hij haat als ik af bel voor m'n werk voor hem maar het is nu eenmaal. "Why?" Vraagt hij lichtelijk geïrriteerd. "My boyfriend needs me now. I can't leave him alone," zeg ik en hij zucht. "He can't stay at his own," zegt Dawn. "No, he can't. Because his grandmother just past away. So I stay here and be together with him cuz he need me next to him," leg ik uit en Martijn kijkt me zorgelijk aan. "Alright. It's fine. But you know what, I'm definitely done with your excuses all the time. So this is the last time and you what! You're fired, I don't need you anymore in my company," zegt hij en hangt op. "Klootzak," sis ik en Martijn kijkt me aan.

"Wat?" Vraagt hij. "Ik ben ontslagen omdat ik bij jou blijf," zeg ik en hij kijkt me aan. Hij vliegt spontaan op de rem en ik kijk Martijn aan. "Je moet terug. Ik red me wel," zegt hij en ik schud m'n hoofd. "Wat is dat voor bullshit om je te laten ontslaan door mij?! Dat pik je toch niet!" Roept hij boos en ik kijk hem aan. "Tijn, het boeit me niet," zeg ik en hij begint weer te rijden. Hij is emotioneel echt aangeslagen door het nieuws. "Je moet jezelf niet aan de kant zetten voor mij. Ik ben echt niet zo belangrijk," zegt hij nonchalant. "Voor mij wel. Veel belangrijker dan m'n werk. Ik heb liever een geliefde partner dan geld," zeg ik en wrijf over z'n wang. Hij reageert er niet op maar ik weet dat hij het ook wel fijn vind dat ik bleef.

We stappen uit en ik sla m'n armen om hem heen. "Het is oke, zij was je favoriete. Je mag huilen," zeg ik en hij slikt een keer, hij knuffelt me en dan voel ik m'n shirt langzaam nat worden van z'n tranen.