AFSUN ♤ (Ab-ı Hayat Serisi 2)

Afsun 2 -- Gözünü seveyim şöyle gülme be kızım!

Yorumlar ve okunma sayısı artarsa ne kadar mutlu olurum anlatamam... Aslında daha sınavım geçmedi ama dayanamadım yeni bölüm yazdım. Geri kalanı 20sinden sonra gelecek ;)

Elimdeki birayı kenara bırakarak bacaklarımı kenardaki koltuğa uzattım. Kollarımı yayarak iyice koltuğa gerildim.

"İşte sonra bana hareket çekti kız. Düşünebiliyor musun dostum, bana!" dedim gülerek başımı iki yana sallarken. Birayı tekrar elime alıp saatlerdir suskun bir şekilde beni dinleyen dostuma baktım.

"İstemediğine emin misin bilader?"

Efgan gülerek başını iki yana salladı. Ellerini havaya kaldırdı. Sanki birinden yardım dileniyor gibiydi.

"Kanserim lan ben! Bira içecek misin diye sorup durmasana..." dedi onaylamaz bir tavırla. Gülerek başımı ona çevirdim.

"Israr etmiyorum değil mi? Ne karılar gibi vır vır ötüyorsun ki."

Efgan elindeki telefona baktıktan bir süre sonra tekrar bana döndü.

"Dilhun seni öldürecek biliyorsun değil mi?"

"Ne var yani iki dakika seninle dertleşmek istediysek?" dedim sahte bir sinirle. Efgan kahkaha atarak bana yanındaki pet şişeyi fırlattı.

"Kızı eve kilitlemişsin lan! Kız tam 4 saattir evde kilitli." Diyince istemsizce gülmeye başladım.

"Teklif ettim kabul etmedi evde kalmayı. Gez dedik ona da yanaşmadı bilader. Ne yapayım yani senin kız hırçınsa."

Efgan dalga geçer gibi başını iki yana salladı ve tekrar telefonu eline aldı. Dilhun'a mesaj atıyor olmalıydı. Bende acaba o hırçın kıza mesaj atabilecek miydim? Numarasını bile vermemişti ki inatçı keçi! Ne vardı yani çekiciliğimden, kokumdan, sempatik tavırlarımdan ve karşı konulamaz yakışıklılığımdan etkilense ve bana numarasını verseydi! Sanırım o zaman da her gün gördüğüm ve bana numarasını veren onlarca kızdan biri olurdu. Onu farklı kılan tek şeyin numarasını vermemek olmadığını adım gibi biliyordum ama itiraf etmek oldukça zordu. Ne hissettiğimi bile tam manasıyla bilmiyordum. Daha önce bu tarz duyguları kesinlikle yaşamamıştım ama yine de ne hissettiğimi bilseydim her şey daha kolay ve berrak olabilirdi. Gözlerim boşluğa dalmışken Efgan'ın sesini duydum.

"Ne düşünüyorsun?"

"Kızı. Adını bile bilmiyorum."

Efgan derin bir nefes aldı.

"Okulda gördün değil mi? Üstelik bir amfiden çıkarken gördüm demiştin. Demek ki orada dersi vardı. Bir şekilde bulursun, bu kadar dertlenme!"

Derin bir nefes alıp elimdeki şişeyi diktim. Koltuğun yanına diğerlerinin yanına boş şişeyi koyduktan sonra ellerimle yüzümü sıvazladım. Evet, bu kızı kesinlikle bulacaktım! Başka yolu yoktu çünkü. Kızı okuldan sonra başka bir yerde görmesem kesinlikle bu kadar saplantı haline getirmezdim ama bir de hastane önünde karşılaşmıştık. Test için gelmişti ve kapının önünde onu baygın bir şekilde görmüştüm. Hala düşünürken güleceğim geliyor ve kendimi tutamıyordum. Düşünürken bile aklımı kaçıracak gibi oluyordum. Hayatımda bu kadar hırçın bir kıza daha rastlamamıştım.

Motorumu yavaşça hastanenin önüne park ettikten sonra elimdeki kastı sağ elime aldım. Sol elimle anahtarları cebime doğru sokarken bakışlarımı ileriye diktim. Ara ara tenime değer rüzgarı önemsemeden ilerliyordum. Tam kapıdan girecekken arkamda oluşan patırdı dikkatimi dağıttı ve yavaş bir şekilde arkama baktım. Bir tutam kumral saçın yerde dağılmış olduğunu fark edince istemsizce kaşlarım çatıldı. Kızın biri sere serpe yerde yatıyordu. Etraftaki insanlar şaşkın bir şekilde kıza bakarlarken anlamsız bir şekilde etrafıma baktım. Neden kimse bir şey yapmıyordu. Hızlı adımlarla yanına gittiğimde kızın tanıdık gelmesi dikkatimi çekti. Eğilmeden tepesinde dikilmiş kıza bakıyordum ama saçları yüzünü görmeme engel oluyordu. Vebalı bir hastaymış gibi yavaşça saçlarını yüzünden çektiğimde okulda ki o yürek yemiş kızı gördüm. Neden hastanede olduğunu düşünmeye çalıştım ve test yaptıracağı aklıma gelince istemsizce gülümsedim. Gözleri hafif kapalıydı ve ben onun tepesine dikilimiş salak salak gülüyordum. Etraftaki insanların gördüğü bu portreyi düşününce istemsizce bir dizimi kırıp yanına eğildim.