AKALA KO KAMI NA PERO KAYO PALA TALAGA.
I'm with Lenard, my man i love the most. We're walking together here at the park.
“Ziel,” i looked at him grinning ear to ear. Humarap siya sakin bago magsalita.
“Mahal kita ziel,” I'm apalled of what he said, i don't know what to say. Hinawakan niya ang kamay ko't tumingin ng diretso sa mga mata ko.
“Pagtungtong natin sa tamang edad papakasalan kita,”
“Ziel, Lenard!” napalingon ako sa pinsan kong tumatakbo papunta sa direksyon namin. May dala itong camera.
“Smile!”
That was 20 years ago when he promised to marry me.
When the big door of the church opened, I walk slowly at the astle, wearing a white dress.
I saw Lenard infront of the astle. The man who promised to marry me, 20 years ago. I smiled but I'm fighting back my tears.
Nang makarating ako sa unahan ay agad akong kumanan. Yes, hindi ako ang papakasalan niya kundi ang pinsan ko si Misha.
Lenard have got an amnesia. 3 years ago, pero hindi na niya ako naalala pa. Pinilit kong ipaalala sakaniya pero si Misha ang mas naalala niya kaysa sa'kin. Ang sakit, sobra.
I was overwhelmed. He promise to marry me pero mukhang sakaniya niya ito tinupad.
“1,2,3, Smile!”
I was there photographer. I witness there wedding, today.
Ako dapat 'yung nasa unahan.
Ako dapat 'yung ka–Yes father, I do. niya,
Ako dapat 'yung kasama niya sa litrato.
Ako yung pinangakuan pero sa pinsan ko niya ito tinupad. And it's hurt a lot.
Akala ko kami na pero hindi pala dahil kayo pala talaga ang para sa isa't isa.
