Pifte Post, een man die nog maar net slim genoeg is om zijn eigen voornaam te onthouden, wordt als leerkracht aangenomen op een basisschool. Al snel heeft hij een oogje op de knappe juf Cleo. Maar zij wordt plots ontslagen voor diefstallen die ze...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Pifte verstijfde van angst. Zo geruisloos mogelijk sloop hij langs het lijk over alle geldbriefjes die verspreid lagen over de vloer en draaide de deur op slot. Hoewel hij zich liet leiden door blinde paniek, besefte hij had hij alle sporen moest uitwissen. Hij trippelde op zijn tenen weer naar het bureau en zocht in de lades naar een zakdoek of iets dergelijks waarmee hij het bloed zou kunnen verwijderen.
Hoe meer laden hij opentrok zonder dat daar een doek te vinden was, hoe erger zijn handen begonnen te beven en hoe harder hij zich afvroeg wat hij nu moest doen. Wat als de persoon die voor de deur stond een sleutel had?
Omdat hij zo in paniek was, pakte Pifte een aantal geldbriefjes van de grond en probeerde daar de plas bloed mee op te vegen. Hij had geen idee hoe het anders kon, want in zijn hoofd was het één grote warboel. Pifte trok de breinaalden uit de borstkas van de man die hij zojuist had neergestoken, liep ermee naar de lavabo in de hoek van het bureau, hield ze onder de waterstraal en hoopte dat dat genoeg was om zowel het bloed als zijn vingerafdrukken te verwijderen.
Toen hij hoorde dat er nog eens op de deur werd gebonkt, keek Pifte angstig om. Hij moest zijn vingerafdrukken verwijderen en dan onmiddellijk vluchten; wat er met het lijk zou gebeuren, kon hem weinig schelen, zo lang ze hem maar niet konden verdenken.
"Meneer directeur?" klonk een lage stem aan de andere kant van de deur.
Huh? Van wie was die stem? Voor zover Pifte wist werkte er niemand op school met zo'n angstaanjagend lage stem. Misschien was het wel één van die werklieden! Die zou de deur natuurlijk kunnen openvijzen met al zijn apparatuur. Wie het ook mocht zijn, Pifte besloot zich niet te laten afleiden. Plots herinnerde hij zich de vijf-stappenregel voor beginnende schoonmakers van Herbert, die zijn broer had opgesteld toen hij aan de slag wilde als poetsvrouw. Stap 1: opruimen. Stap 2: afstoffen. Stap 3: stofzuigen. Stap 4: dweilen. Stap 5: een bos verse bloemen op tafel zetten.
Pifte besloot stap twee, drie, vier en vijf over te slaan en al het bloed te verwijderen met het geldbriefje dat hij ondertussen nat had gemaakt. Hij begon met de knop van de ventilator, dan de kastdeur, het handvat van de aktetas, het gezicht van Bruno waar hij op gemept had, en ten slotte de deurklink. Toen hij daar stond, begon het gebonk weer. Dat is waar ook, dacht Pifte, er staat nog iemand voor die kak-deur!
Zijn hart begon opeens nog veel sneller te kloppen en de enige oplossing die hij op dat moment kon bedenken, was een kastje voor de deur schuiven. Met zijn voet - om geen vingerafdrukken achter te laten - duwde hij de kast, waar tot voor kort de aktetas in had gezeten, voor de deur.
"Hallo? Is daar iemand?" klonk de angstaanjagende, lage stem aan de andere kant van de deur weer. Pifte zag dat er aan de deurklink gerammeld werd. Maar ja, er stond toch een kast voor, dus het maakte niks uit. "Meneer de directeur?"
Oké, genoeg gepoetst, dacht Pifte. Hij moest dat lijk verbergen! Nu en niet straks en al helemaal niet morgen en al zeker niet overmorgen en al zeker niet over drie dagen en zeker niet over vier dagen en zeker niet over vijf of zes of zeven dagen - dat zou veel te lang zijn! Het moest nu. Nu en niet morgen of al die andere dagen waar hij al aan gedacht had. Al het bloed was ongeveer weg en dat zijn vingerafdrukken nog op een stoel stonden of zo, dat zou niet zo erg zijn. Hij kon er perfect geweest zijn voor de moord plaatsvond. Met een beetje geluk zouden ze het lijk nooit vinden en zou dit nooit onderzocht worden en dan maakte het niet uit of Piftes vingerafdrukken daar nu stonden of niet.
