Pifte Post, een man die nog maar net slim genoeg is om zijn eigen voornaam te onthouden, wordt als leerkracht aangenomen op een basisschool. Al snel heeft hij een oogje op de knappe juf Cleo. Maar zij wordt plots ontslagen voor diefstallen die ze...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Pifte glom van trots toen hij de volgende middag in een zwarte smoking voor het kerkelijk altaar schitterde. Hij stond hand in hand met zijn roodharige hartenlapje; ze was gehuld in een witte kanten jurk met een sleep die zo lang was dat hij zich uitstrekte over het hele middenpad van de kerk.
Nu was het eindelijk zover: hij zou de man van Cleo worden en ze zouden samen gelukkig kunnen worden - misschien in Ravenburg, misschien in Wit-Rusland. Pifte richtte zich tot Cleo, en sprak met zelfzekere stem: "Cleo Spaepen," Hij nam haar hand stevig vast, "met deze hand neem ik al uw zorgen weg. Uw beker zal nimmer leeg zijn, want ik ben uw wijn." Pifte en Cleo zetten drie stapjes naar voren en Pifte greep de brandende kaars die voor hem op het altaar stond. "Met deze kaars zal ik u door de duisternis leiden. Met deze ring, vraag ik u de mijne te zijn." Teder haalde hij de gouden trouwring van het rode fluwelen kussentje dat voor hen lag. Hij keek Cleo glimlachend aan, en schoof dan voorzichtig de ring om haar ringvinger.
Cleo herhaalde zijn woorden en daden, terwijl een engelachtige glimlach haar gezicht sierde. Haar ogen verraadden echter dat ze binnenpretjes had, dat ze in haar vuistje lachte om alles wat Pifte op dat moment nog niet wist, maar haar kersverse echtgenoot, die haar uiterst opgewekte gelaat had opgemerkt, dacht simpelweg dat ze gelukkig was.
"Pifte Post en Cleo Spaepen," sprak de priester melodieus, "ik verklaar jullie nu tot man en vrouw."
Nog voor de priester had kunnen zeggen dat ze elkaar mochten kussen, brachten Pifte en Cleo hun gezichten al wat dichter bij elkaar, sloten ze hun ogen en lieten ze hun lippen elkaar adorabel raken. Dat moment was het mooiste uit heel Piftes leven, want hun kus voelde nog duizendmaal echter en oprechter dan vroeger, Cleo's lippen voelden zo zacht als fluweel, haar rode haren vlamden van hartstocht als knisperend vuur, de golven van de zee in haar ogen deinden van passie.
Na enkele ogenblikken trokken ze zich terug uit de kus. De kerkklokken beierden vrolijk terwijl Pifte zijn bruid bij de arm nam en ze samen over het middenpad schreden; de bruidsmeisjes - die Pifte enorm aan Herbert deden denken - besprenkelden hen met de blaadjes van witte rozen, de toeschouwers snotterden en zwaaiden met hun witte zakdoeken voor dit prachtige echtpaar. Tussen de mensen op de houten kerkbanken zag Pifte zijn leerlingen, zijn vrienden van het skatepark, de eigenaar van het Italiaans restaurant op de hoek die zijn roze snorkel dit keer thuis gelaten had, zijn buren en nog allemaal andere mensen die hij niet kende. Hij lachte hartelijk naar ieder van hen.
Plotseling viel zijn oog op een man, verscholen in de schaduw van een pilaar langs het middenpad, met een chevron-snor en roze ogen, gehuld in een zwarte leren jasje en een gescheurde zwarte jeans. In zijn handen droeg hij een zwarte motorhelm en om zijn nek een gouden halssnoer. Nee, dat kan niet waar zijn... Herbert? Piftes verliefde hart stopte even met slaan.
Hij wilde Cleo aanstoten, toen hij plots zag dat zij een gelijkaardig medaillon om haar zwanenhals droeg. In het blinkende goud was het Romeinse cijfer twee gegraveerd. Hij stelde zich er wel miljoenen vragen bij, maar Piftes aandacht kon nu enkel uitgaan naar zijn broer, die daar op de laatste rij stond en hem doordringend in de ogen keek. Op Herberts gezicht was geen enkele emotie af te lezen. Piftes blik bleef gericht op dit fascinerende individu, zelfs toen Cleo en hij de kerk uitgewandeld waren en de felle stralen van de winterzon Piftes gelaat verwarmden.
"Pif, wat is er?" vroeg Cleo bezorgd toen ze zag waarnaar haar echtgenoot keek.
"Herbert", mompelde hij. "Hij is hier."
Zijn vrouw legde troostend haar hand op zijn schouder. "Pif, Herbert is gestorven. Hij is hier niet", fluisterde ze voorzichtig en ze drukte een kusje in zijn nek. Het bezorgde hem kippenvel.
Pifte loosde een zucht. "Ik zal het me wel ingebeeld hebben", gaf hij met tegenzin toe.
Ondertussen had al het volk zich al buiten verzameld, rond het nieuwe echtpaar. Pifte tuurde zenuwachtig om zich heen, in de hoop zijn broer, opgestaan uit het graf, te spotten in de menigte. Maar nee: Herberts roze ogen keken niet meer terug, zijn warrige haardos stak niet boven alle hoofden uit, het goud van zijn collier blonk niet in de zon. Pifte had het zich ingebeeld. Hij moest Herberts dood aanvaarden, en een nieuw leven beginnen, dat niet overheerst zou worden door agenten, bedrieglijke huisgenoten en drugsbendes. Vanaf nu zou Pifte gelukkig worden, besloot hij.
Het middeleeuws kerkje met prachtige glaspartijen waar ze getrouwd waren bevond zich tussen de grasheuvels, en Pifte keek voldaan om zich heen, naar het prachtige landschap waar bruine konijntjes dartelden en waar de nachtegalen een aria zongen - het deed hem een beetje denken aan het operagezang van zijn broer. Zijn nieuwe leven zou nu beginnen, een nieuw leven met Cleo aan zijn zijde. Hij wilde haar net vertellen hoe gelukkig hij zich voelde, toen zijn oog viel op een zwart voorwerp dat in het gras in de verte stond.
"Ga eens aan de kant", beval hij de huwelijksfotograaf die zich voor hen had gedrongen en die zijn toestel vervelend dicht bij hun gezichten hield. De verbouwereerde man zette een stapje opzij, zodat Pifte duidelijk kon zien wat er in het gras een eindje verderop stond. Zijn adem stokte toen hij het herkende: een zwarte Hypersport motor.
Dat kon hij zich onmogelijk ingebeeld hebben. Deze motor was zo echt als Pifte zelf! Nee, het kan niet waar zijn! Hij gaf zichzelf een klap in het gezicht om zeker te zijn dat hij niet droomde. Dat zou mooi op de foto staan.
Cleo porde hem in zijn zij. "Pif, wat doe je?" siste ze.
"Kijk dan!" riep hij en hij wees naar de motor in het gras. Cleo sloeg haar hand voor haar mond.
Aaaargh, wat is hier toch aan de hand? gilde Piftes breintje. Ten einde raad keek hij naar de lucht; de maan schonk hem een vette knipoog.
