Pifte Post, een man die nog maar net slim genoeg is om zijn eigen voornaam te onthouden, wordt als leerkracht aangenomen op een basisschool. Al snel heeft hij een oogje op de knappe juf Cleo. Maar zij wordt plots ontslagen voor diefstallen die ze...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Hier, lekker." Herbert schoof het soepbord dat gevuld was met donkergroene prut naar zijn broer toe.
"Wat is dat?"
"Een panfluit. Nu goed?"
"Nee, dat lust ik niet." Pifte schoof het bord weer terug naar Herbert. "En ik heb toch geen honger."
"Oké, maar zorg er wel voor dat je binnen een paar dagen weer eet, want anders ga je dood."
"Doe niet zo eng. Dan word ik bang."
Herbert reageerde er niet op en nam de afstandsbediening die op het salontafeltje in de woonkamer lag. Hij plofte in de bruine tweezit en begon gulzig zijn soep op te eten. Pifte kon echt niet begrijpen hoe zijn broer zo onverschillig kon zijn. Deed die moord hem dan echt niets?
Na een aantal tellen diep nadenken - Pifte was daarmee gestopt omdat hij vergeten was waarover hij aan het nadenken was - kwam hij naast Herbert in de zetel zitten. Het bekende deuntje van het journaal galmde door de kleine living van hun appartement. De nieuwslezeres waar Pifte al een oogje op had sinds hij ogen had - al moest hij bekennen dat ze de laatste jaren haar schoonheid langzaamaan verloren was - staarde met haar grote, donkerbruine kijkers in de camera naar de kijkers.
"Dit is het journaal van zeven uur met Petra Pan", begon ze met een luide brul - een manier van spreken die Pifte altijd al wat angst aangejaagd had, daarom zette hij toen hij klein was telkens het geluid af en liet hij Herbert de ondertitels voorlezen. "Verontrustend nieuws uit Ravenburg: in het raamkozijn van basisschool de trui van de kopvoeter is het lichaam van een man aangetroffen."
Herbert slaakte een luide gil en verslikte zich in zijn soep, waardoor het witte tapijt onder hun voeten vol groene druppels plakte. "Zo snel al?" Geschrokken sloeg hij zijn hand voor zijn mond.
"Zwijg", beval Pifte en hij ging kaarsrecht in de zetel zitten.
Op de televisie verscheen nu een ander beeld. Een reporter in een dikke winterjas stond voor de poort. Op de achtergrond zag Pifte het schoolgebouw dat in duisternis gehuld was, maar beschenen werd door blauwe zwaailichten.
"Onze reporter is nu ter plaatse", ging Petra verder, "Jan, kan jij ons meer vertellen?"
"Jazeker, Petra. Hier op basisschool de trui van de kopvoeter is vanavond door een voorbijganger het lichaam van een man opgemerkt. Dat is al snel geïdentificeerd en het blijkt om Bruno Eskobar te gaan, de negenenvijftigjarige schooldirecteur. Het lijk hing met het hoofd eerst uit het raamkozijn van zijn kantoor op het gelijkvloers en het had twee steekwonden in de borststreek. De politie en een lokaal detectivebureau onderzoeken het lijk en de vreemde vindplaats. Het is dus aannemelijk dat het hier om moord gaat. Naast mij staat ook Piet Pyraet, hoofdcommissaris van de lokale politie." De reporter wendde zich nu tot de politieman - een gezette heer die zo te zien bijna aan zijn pensioen toe was en die donkergrijze haren had en een haakneus. Hij joeg Pifte nog meer angst aan dan de stem van de nieuwslezeres. Hij keek om naar Herbert om te zien of die daar ook zo over dacht, maar dat leek niet het geval; Herbert keek naar het televisiescherm als naar een goede vriend - uit zijn blik was allerminst te merken dat hij zenuwachtig of angstig was.
