Pifte Post, een man die nog maar net slim genoeg is om zijn eigen voornaam te onthouden, wordt als leerkracht aangenomen op een basisschool. Al snel heeft hij een oogje op de knappe juf Cleo. Maar zij wordt plots ontslagen voor diefstallen die ze...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Die avond had Pifte zich op zijn paasbest gekleed om Cleo te tonen dat de man voor wie ze haar hele leven in deze stad wilde opgeven een weledele, netjes opgevoede en fris ruikende knul was. Hij had zich voor het eerst in weken (maanden? jaren?) gewassen en zijn babyzachte huidje gehuld in de fijnste stoffen, zodat hij er na zijn opfrisbeurt uitzag als een bruidegom. Zijn maandloon had hij wel volledig verkwist aan dit suffe kostuum, maar dat was het hem allemaal waard; voor Cleo zou hij alles opgeven.
"Hé frisse, waarom ben jij zo gekleed?" vroeg een verbaasde Herbert, die het magazine van de bloemenwinkel aan het doorbladeren was terwijl Pifte als een pingwing door de woonkamer trippelde, pronkend met zijn chique kleren.
Pifte keek om. "Ik ga met Cleo op date. Daarom." Meteen draaide hij zijn caput weer de andere kant op, want hij voelde dat zijn bloed naar zijn wangen steeg. Aaargh, wat vond hij het toch afschuwelijk om zijn broer zoveel te verzwijgen, schoon hij wist dat Herbert hem jarenlang had belogen.
"Oké, veel plezier", zei zijn broer ongeïnteresseerd terwijl hij verder bladerde in het tijdschrift.
Pifte stak zijn tong uit en nam zijn jas van blauw fluweel van de kapstok. Toen hij die over zijn zwarte kostuumsvest had aangetrokken en hij zijn met gel besmeurde haar dat hij netjes naar achteren gekamd had weer in model gebracht had, trok hij zonder afscheid te nemen van die jokkebrok die hier in zijn huis zat, de deur open en gleed hij van de trapleuning naar beneden.
Na een wandeling van tien minuten of iets meer of iets minder bereikte Pifte de Spaghettistraat; op de hoek van deze straat bevond zich - je raadt het nooit - het gereputeerde Italiaanse restaurant. Vlak voor de glazen ingangsdeur stond een vrouw wiens goddelijke lichaam beschenen werd door het knipperende, gele licht van een lantaarnpaal. Haar rode krullen dansten als vlammen om haar bleke gezicht en de lichtblauwe avondjurk die ze droeg deed haar lijken op de sprookjesprinsessen uit sprookjes die wijlen zijn moeder hem vroeger voorlas - Pifte was al verliefd geworden op elke prinses waar Paula Post hem ooit over had voorgelezen.
Hij stak de straat over, riep opgetogen "Yow bro", schaamde zich vervolgens omdat hij zijn teerbeminde nog nooit eerder met zulke woorden had begroet, en gaf haar snel drie kussen op haar wang, in de hoop dat ze hem zijn flater zou vergeven.
"Yow Pif", antwoordde ze en ze glimlachte vertederend. "Je ziet er fraai uit."
"Dank u, bevallige jonkvrouw. Zullen wij deze blitse zaak binnentreden en onze magen vullen met de meest hemelse spijzen uit het Italische schiereiland?" vroeg hij - deze zin had hij urenlang voor haar voorbereid omdat hij hoopte zo indruk op haar te kunnen maken met zijn rijke woordenschat.
Ze glimlachte. "Zeker, mijn gracieuze cavalier. De mondkost in dit etablissement is waarlijk delicieus, me dunkt."
"Stop, ik versta er niks van", flapte Pifte eruit. Natuurlijk had hij enkel maar die ene zin die hij zojuist piekfijn uitgesproken had uit het hoofd geleerd, van haar moeilijke uitspraken begreep hij geen drol.
"O. Zullen we dan maar naar binnen gaan?" vroeg Cleo, lichtjes beledigd.
"Ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja." Die woorden bleef hij herhalen tot zijn keel er zeer van deed. Ze drukte haar hand op zijn mond om hem te laten ophouden en hij begreep haar boodschap. Dan gingen ze samen naar binnen, overdreven glimlachend als een gelukkig stel zodat niemand zou merken dat Cleo Pifte zojuist bijna had doen stikken met haar handje.
"Goedenavond", begroette Cleo de Italiaanse slemper aan de deur, die een zwarte krulsnor bezat en een snorkel in zijn zuiderse mond had. In zijn handen had hij een rijkelijk belegde pizza en hij lachte de twee klanten hartelijk toe. "Ik had een tafel gereserveerd op de naam Peo."
De man duwde de pizza in Piftes handen en doorbladerde het boek dat hij op een houten tafeltje had liggen. "Ja, dat klopt. Neemt u daar maar plaats", zei hij met een zwaar Italiaans accent dat hem voor gewone Belgen zoals onze twee tortelduifjes bijna onverstaanbaar maakte. Gelukkig konden ze hem wel snappen doordat hij met zijn grote behaarde hand naar een tweepersoonstafeltje wees in de hoek van het restaurant, waar een aantal kaarsjes in het midden stonden die het tafereel romantisch belichtten.
De twee geliefden schreden arm in arm naar het tafeltje in de hoek en Pifte schoof Cleo's stoel naar achteren als een echte gentleman - dat toonden zijn kleren al - zodat zij kon plaatsnemen. Hij zeeg pas neer toen hij zeker wist dat Cleo comfortabel zat.
Een al even Italiaans-uitziende ober kwam naast hun tafeltje staan en overhandigde hen de menukaarten, zijn gele tanden ontbloot in een morbide grimas. "Eten?"
"Ja. Pif, wat wil jij?" vroeg Cleo lief terwijl ze de menukaart bekeek.
"Hetzelfde als jij."
"O. En ik wil hetzelfde als jij."
Pifte glimlachte bekoorlijk en wendde zich dan tot de ober: "Geef bier."
De ober bleef ongemakkelijk glimlachen.
"Hallo, man. Versta jij Nederlands?" bromde Pifte. Toen de ober nog steeds aan hun tafeltje bleef staan en geen aanstalten maakte om hun bestelling te noteren, slaakte Pifte een luide zucht. "Hop, weg", kraste hij en hij flapperde wild met zijn armen.
De ober trippelde weg als een tapdanser en liet hen voor de rest van die avond met rust. Eind goed al goed. Of toch niet want Pifte en Cleo moesten de dingen nog bespreken die ze al sinds die morgen wilden bespreken.
Cleo keek vluchtig om zich heen om zeker te weten dat er niemand was die hen afluisterde en zei toen op gedempte toon: "Ik stel voor dat we morgennacht vertrekken. Ik kan wel voor vliegtickets zorgen, wil jij de taxi regelen die ons naar het vliegveld zal brengen? Waar wil je naartoe? Rome, Barcelona, New York, Parijs, Tsjernobyl, Pyongyang, de Centraal-Afrikaanse Republiek? Of zou je liever..."
Pifte hield zijn wijsvinger op haar lippen. "Ssst, Cleo", fluisterde hij en hij bracht zijn hoofd dichter bij het hare. Zij deed hetzelfde en in het midden van de tafel raakten hun vier lippen elkander. Helaas waren deze twee hartenlapjes vergeten dat er kaarsen stonden in het midden van de tafel, dus Cleo's haren vlogen in de fik.
