Pifte Post, een man die nog maar net slim genoeg is om zijn eigen voornaam te onthouden, wordt als leerkracht aangenomen op een basisschool. Al snel heeft hij een oogje op de knappe juf Cleo. Maar zij wordt plots ontslagen voor diefstallen die ze...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Enkele jaren eerder:
Met zwetende handen duwde Herbert de glazen deur van het politiecommissariaat open. Hij ging naar binnen, veegde zijn klamme handjes af aan zijn gele bloemenhemd en schraapte zijn keel. De agent die aan de balie zat keek op.
"Goedemorgen," begroette Herbert hem, "de commissaris wilde mij spreken. Mijn naam is agent Post."
"Ah zo." Hij tokkelde wat op het toetsenbord van zijn computer. "Hmm." Hij zuchtte. "Hmm hmm hmm."
"Wat is er?" wilde Herbert weten.
"Hmm. De eerste deur rechts", bromde de agent en hij krabde aan zijn Habsburg-kin.
"Dank u wel." Herbert keek even om zich heen en begaf zich dan met snelle passen naar de gang met witte muren die de agent bedoelde. Op de eerste deur die hij zag, las hij het woord vergaderzaal. Hij klopte aan.
"Binnen", klonk de hese stem van de commissaris.
Herbert stak zijn hoofd door de deuropening.
"Ah, agent Post! Kom binnen!" zei de man, zodat zijn kinnen in het rond flubberden.
Nerveus stapte Herbert de modern-ingerichte kamer binnen, waar drie mensen op zalmroze stoelen zaten. De commissaris gebaarde naar een nog lege stoel tegenover het raam. Herbert nam plaats.
"Beste mensen, ik stel u voor aan geheim agent Post. Hier zullen we hem Jacqmotte noemen - of JK Mott, wat jullie zelf willen", stak de commissaris van wal. "Hij zal vanaf vandaag ons team versterken. Agent Post," wendde hij zich tot Herbert, "dit zijn Klaas Bouter en Harry Langkous."
"Aangenaam", zei Herbert en hij schudde de twee mannen de hand.
"Klaas Bouter is directeur op basisschool De trui van de kopvoeter." De dikke commissaris liet zijn blik rusten op een klein heertje van ongeveer vijfenvijftig met een kale plek in het midden van zijn kruin. "Hij speelt ons informatie door over de bendes die daar actief zijn - maar daarover later meer." Commissaris Pyraet gebaarde nu naar een man van ongeveer veertig die pikzwart haar had en lichtgroene ogen. Oh, waar ben ik nu weer beland? Ik ben pas tweeëntwintig en ik zit hier tussen allemaal mensen die dubbel of driedubbel zo oud zijn als ikzelf! "En Harry Langkous is schoolmeester op de trui. Maar op school kennen ze hem als meester Koen De Roo-De Ridder."
Herbert kon het niet laten zachtjes te grinniken bij het horen van die naam, al was zijn eigen nieuwe naam niet veel beter.
"Agent Post, ik leg u kort de details van deze operatie uit", ging de commissaris verder. Hij sloot de donkerblauwe gordijnen zodat de vergaderzaal in duisternis gehuld werd, en drukte op het rode knopje bovenaan de beamer. Een wit licht bescheen de muur en even later verscheen er een afbeelding van een zwarte breinaald met een rode stip.
"In deze stad zijn twee internationaal beruchte drugsbendes actief: de Breiclub en de Haakclub. Ze smokkelen allebei heroïne en ze zijn elkaars grootste vijanden. Het lijken twee gewone clubjes, maar ze zijn ontzettend gevaarlijk. De Breiclub herken je aan hun zwarte breinaalden die gemarkeerd zijn met een rode stip. Hun leider is Bruno Eskobar." Piet Pyraet duwde op het knopje van de afstandsbediening die hij in zijn handen had en er verscheen nu een foto van een dikke man met kleine oogjes en een ringbaardje. Herbert hapte geschrokken naar adem. De meester waar hij tien jaar geleden bij in de klas had gezeten, bleek de leider van een gevaarlijke drugsbende? Hij kon het wel uitgillen, maar dat deed hij niet want dan zou de commissaris hem zeker op staande voet ontslaan. Herbert was een agent, hij had een jarenlange opleiding gevolgd om zijn emoties niet te laten blijken; met wat inspanning kon hij zichzelf beheersen.
