AZRA

11. BÖLÜM

"Gelebilir miyim?"

Bakışlarını kapıya çevirdi. Gelenin Umut olduğunu görmesiyle işlerini bir kenara koyup gülümsedi.

"Gelsene."

Kendisine doğru gelerek koltuklara oturuşunu izledi.

"Seni merak ettim. Malum, defile yarın."

Gülümsemesini genişletti. Çok heyecanlıydı.

"Evet, çok heyecanlıyım. Bu defileye çok önemli kişiler katılacak."

"Azra..." Umut'un gergin yüz ifadesini görünce gülümsemesi soldu.  Devam et dercesine bakış attı.

"Babam... Normalde defileye gelecekti biliyorsun. Ama rahatsız olacaksan gelmesin. Ben söylerim ona." İçini sıkıntı kapladı. Babası hakkında konuşmak istemiyordu. Kızgındı, kırgındı.

"Buna gerek yok. İstemesem de illaki aynı ortamlarda bulunacağız. Zaten orada bulunması hakkı."

Bu cevabı duymak Umut'u gülümsetti.

"Bu hep böyle mi sürecek peki? Yani hiç ihtimal yok mu?"

Umut'un kendisine sorduğu soru kafasında yankılandı.

Hiç ihtimal yok muydu?

Affetmek istiyordu. Annesini aldatsa da, yurda verilmesinde veyahut yalnız kalmasında suçu yoktu. Kardeşi ve kendisini yanına almak için aradığına inanıyordu. Onları istemese neden bulduğu zaman yeniden karşılarına çıksın?

Parası ve ünü için?

Sanmıyordu. Azra moda sektöründe tanınıyorsa, babası da kendi alanında tanınıyordu. Onun da maddi durumu iyiydi.

Ama olmazdı. Aradan geçen yıllar, yalnızlığında çektiği sıkıntılar onların baba-kız ilişkisine engeldi. Affedebilirdi, oturup sohbet edebilirdi. Ama aralarında sıcak bir baba-kız ilişkisi olmazdı.

Hala cevap vermediğini farkedip, başını oynadığı ellerinden kaldırdı.

"Affederim, onunla oturup doğru düzgün konuşurum ama gerisi gelemez. Geçmişi hiçe sayamam. 'Babam'  diyerek sarılıp öpemem. Onunla kol kola gezemem."

Dokunsalar ağlayacak kıvama gelmişti. Sanki Umut da bunu anlamış gibi uzanıp ellerini tuttu ve büyük ellerine hapsetti.

"Affetmen bile onun için o kadar büyük bir nimet ki... Şans ver, gerisi gelecek. Can ciğer olmanı kimse beklemiyor. Miray'dan umudu kesti ama hala bir umut seni bekliyor. Bugün bize gel, ne dersin? Hem babamla konuşursun, hem de seni tanıştırmak istediğim kişiler var."

"Pekala. Önce mahalleye uğramam gerekecek. Davetiye vermem gereken kişiler var. Ardından gelirim."

"Güzel." Tam ayağa kalkmıştı ki aklına gelenlerle tekrar oturdu.

"Bu arada her şey halledildiğine göre sorabilirim. Kim o hayatındaki lavuk?"

"Ne?" Ardından yemekte söylediği aklına gelince kahkaha attı. "Kıskandın mı?"

"Kıskanmak en büyük hakkım. Söyle şimdi."

Aklına Buğra gelmesiyle yüzünü buruşturdu. 2 gün geçmişti. Kesin kararını vermişti. Ancak dün yine Buğra mesaj atmıştı. Bakmaya tenezzül bile etmedi.

"2 gün öncesi itibarıyla artık yok merak etme. Ciddi bir şey yoktu aramızda."

Umut duyduklarıyla ayağa kalktı ve gülümseyerek Azra'yı sarıp sarmaladı. Azra'nın boyu, Umut'un boynunda bitiyordu.