LEYAN - TAMAMLANDI
⭐
"Ben evimi çoktan buldum, Leyla." dediğinde midemde kanat çırpmak için hazırda bekleyen onlarca kelebek bir anda canlandı. Boynuna doladığım ellerim ensesindeki kısa saçlarını bulup okşamaya başladığında Asaf'ın da bir eli belim...
Keyifle okuyun ve yorumlarınızı bırakmayı unutmayın.
💙
Birde bir şey söylemek istiyorum; Yaklaşık yarım saat önce yeni bir kurgu yayımladım. :) "ZELEL" giriş bölümüyle şu an profilimde, ona da bir şans verir misiniz?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bizler, insan evlatları her zaman yollarımızın dikenlerden ibaret olduğunu düşünürüz. Başarıya giderken dikenler, başarısızlıkta dikenler, gidişlerde dikenler, dönüşlerde dikenler. Ama hiçbir zaman o dikenlerin sonunun geleceğini düşünmezdik çünkü zorluk bizi yıpratır, pes ettirirdi.
Ben pes etmiştim.
Küçük yaşta kahramanım var saydığım babamı kaybetmek ve onun acısına alışmaya çalışmak benim yollarımdaki dikenlerin asla sonu olmadığını düşündürürdü. Annemle bir başımıza kaldığımızda ne yapacağımız konusunda endişe duymuştum, çünkü baba evin direğidir ya, bizde o direk kırılmış bir daha toparlanamayacak şekilde parçalara ayrılmıştı işte.
Babam tek çocuk olduğu için amcam veya halam yoktu, babaannemle dedem ise bir yıl arayla ölmüşlerdi ki öldükleri zaman o kadar küçüktüm ki onlarla hatırladığım pek anım yoktu. Annem ise iki kardeşti, bir tane dayım vardı fakat işi gereği yurt dışındaydı yüzünü unutmama bile ramak kalmış olabilirdi, o denli uzun zaman olmuştu onu görmeyeli. Anneannem ve dedem ise şehir yaşamından nefret ettikleri için köylerinden asla ayrılmaz, bizim yanımıza gelmezlerdi.
Kimsesiz kalmıştık sanki.
İlk başlarda babamın yokluğuna alışmaya çalışmış ardından nasıl geçineceğimizin derdine düşmüştük. Yollarımdaki dikenler azalmak yerine, daha da ileriye uzanıyordu sanki. Ben hem küçük yaşımın verdiği durumla hem de babamı kaybetmemin acısıyla pes etmiş, altından kalkamayacağımızı düşünüyordum ki annem tek başına, her şeyin üstesinden gelebilmişti. Aşmam gereken o dikenlerin hepsini teker teker kendi elleriyle temizledi. Hem kendi yolunu hem benim yolumu tüm engellerden kurtarmıştı. Gecelerce uykusuz kalarak elbiseler dişmiş, anlaştığı bir dükkân için çeyizlik eşyalar dikmişti bir kere bile isyan etmemişti. İşte o zaman ben annemin kızıyım, pes etmek bana yakışmaz diye hayata en güçlü adımımı o zaman atmıştım.
Ve şimdi güzel bir işim, güzel bir ailem ve artık bir erkek arkadaşım vardı.
Hiç beklemediğim bir zamanda, hiç ummadığım şekilde hayatıma giren Asaf'a farklı bir gözle bakmaya alışmak zordu ama yıllar boyunca babamın yokluğunda her zaman yanımızda o ve ailesi olmuştu. Almışlık hissi şu an için kalbimde filizlenen duygudan daha baskındı.
Aramızda başlamasını istediğini ilişkiye tamam dediğim dün geceden beri içimde garip bir heyecan, yüzümde ise eksilmeyen bir tebessüm vardı. Annem sürekli ne olduğunu sormuştu ama Asaf'la aldığımız karar doğrultusunda bir süre ailelerimize bir şey söylemeyecektik. Evet, bunu ben istemiştim ve Asaf bundan ciddi anlamda rahatsız olmuştu ama bir şeylerden emin olmalıydık. İkimizin de hayatından ilişkiler olmuştu ve her ilişkimizin sonunda bitti gitti diyebilmiştik ama bunda deme şansımız yoktu, çünkü ailelerimiz çok yakındı. Bir şeylere sadece bitti gitti diyemezdik.
