LEYAN - TAMAMLANDI
⭐
"Ben evimi çoktan buldum, Leyla." dediğinde midemde kanat çırpmak için hazırda bekleyen onlarca kelebek bir anda canlandı. Boynuna doladığım ellerim ensesindeki kısa saçlarını bulup okşamaya başladığında Asaf'ın da bir eli belim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
21.BÖLÜM, PART 1
Daima boğazımda olduğunu ve asla yok olmayacağını bildiğim o yumru, bazı zamanlarda varlığını öyle acı verici bir şekilde belli ediyordu ki, nefesimi kesiyordu. İşte şimdi o anlardan birindeydim. Babamın mezarının başında, soğuk toprağını avuçlarımın arasına hapsederken boğazımdaki yumrunun verdiği acı, tahammül edilemeyecek derecedeydi.
"Baba şu an sana o kadar çok ihtiyacım var ki," dedim gözümden akan yaşları bu sefer engellemeyerek. "Saçımı okşayıp her şeyi düzelecek kızım demene çok ihtiyacım var." Küçük beton basamağa oturup, toprağın üzerinde birleştirdiğim kollarımın üzerine başımı yasladım. Bakışlarım, toprağı okşayan ellerimdeyken, şakaklarımdan kayan yaş yine toprağa düşüyordu. "Annem üç gündür bana o kadar uzak ki, dayanamıyorum. Çok mu büyük hata yaptım baba, annemi küstürecek kadar suçlu muyum?" Gökyüzünü kaplayan gri bulutların arasından yükselen gök gürültüsü babamdan gelen bir cevap mıydı bilmiyordum ama saçlarımın arasında hissettiğim saba yelini onun okşayışları olarak kabul ediyordum.
İçimde susturamadığım o aykırı Leyla bile üç gündür sessizliğe gömülmüş, beni yalnız bırakmıştı. "Etrafım bu kadar kalabalıkken yalnız hissetmek çok acıtıyor babacığım," dedim bir hıçkırığın ardından. "Meğerse tüm dayanağım annemmiş, şimdi onun bana küs olduğunu bilmek dizlerimi titretiyor. Düşecekmiş gibi hissediyorum ama bunu anlayan Asaf kollarımın altından tutuyor ve buna asla izin vermiyor. Yine de eksik hissediyorum, bu normal mi?"
Sessizlik.
"Ben sadece doğru olduğunu düşündüğüm şeyi yaptım ama eğer annemin küseceğini düşünsem yapar mıydım?"
Sessizlik.
Titreyen dudaklarım daha yüksek sesli bir hıçkırığa kapısını aralarken, "Baba," diye inledim. "Baba sesini duymaya ihtiyacım var."
Yağmur şiddetini arttırırken, hareket etmiyor alnım babamın mezarına yaslı öylece oturuyordum. Üzerimdeki kıyafetlerin ıslanmaya başlamasıyla bulanan midem bile umurumda değildi. Dakikalarca, saatlerce hatta günlerce burada bu şekilde oturabileceğimi hissediyordum. "Sen olsan da küser miydin bana baba?"
