Marichat | Sztuka

20

Kiedy tylko dotarliśmy do dziewczyn chciałem zwrócić się o pomoc do białej wilczycy, jednak zanim to zrobiłem wpadłem na jej ogon i się od niego odbiłem.

- Jaki... - Zacząłem. - Puszysty.

Kiedy tylko to powiedziałem z uśmiechem pogładziłem jej ogon.

- Um... Czy to normalne? - Czarnowłosa zapytała biedronki.

- Nie wiem nie mam kota. - Wzruszyła ramionami.

- Jakby nie patrzeć to masz mnie... A ja jestem kotem.

- Dowiem się jaki to był plan? - Zapytała Marinette.

- Ah! No tak. - Odparłem wstając. - Biała wilczyca może użyć swojej mocy iluzji żeby stworzyć klona Chloe, wtedy ta dziewczyna pomyśli że to naprawde ona.

- Kocie! To jest genialne! - Krzyknęła MOJA dziewczyna prztulając się do mnie.

Nasz cel był już na miejscu, wtedy biała wilczyca użyła swojej mocy i stworzyła iluzje Chloe.

- Czekaj. - Powiedziała Jeanette. - Może powinnam teraz użyć tej... szansy.

- Druga szansa! Świetny pomysł. - Odparłem.

- Kot ma racje. Zrób to. - Wtrąciła biedronka.

Dziewczyna użyła swojej mocy a my czekaliśmy na dalszy rozwój sytuacji. Na szczęście moc drugiej szansy nie była nam na razie potrzebna. Iluzja Chloe wpadła na dziewczyne i oblała ją sokiem pomarańczowym, i zaczęła na nią krzyczeć żeby uważała jak chodzi. Szkoda mi było dziewczyny jednak musieliśmy to zrobić żeby nasi przyjaciele wrócili.

Nie musieliśmy długo czekać aż dopadła ją akuma, szybko wszyscy wyszliśmy z ukrycia i zaczęliśmy walke.

( Perspektywa Marinette )

Staneliśmy twarzą w twarz z zaakumizowaną dziewczyną, bolało mnie to że przez mój błąd musiała teraz cierpieć, ale nie mogłam pozwolić żeby moi przyjaciele znikneli. Tym razem akuma była w jej naszyjniku, który miał na łańcuszku powieszone serduszko.

- Ja zajme się naszyjnikiem, kocie, wilczyco odwróćcie jej uwage, Rettile obserwuj ją i miej w gotowości drugą szanse, Souris użyj swojej mocy klonowania się, aby ją zdezorientować. Do roboty! - Powiedziałam.

Wszyscy przytakneli i ruszyli w stronę dziewczyny. Wilczyca użyła swojej mocy iluzji aby rozproszyć dziewczynę, w tym czasie Souris sklonowała się tym samym dezorientując zaakumizowaną.

Po dłuższej chwili dziewczyna nadal się nie poddawała, była dużo silniejsza, przez to że ostatnio nie złapałam akumy.

W pewnym momencie przyjechało auto telewizyjne, a chwile potem czarny kot został odepchnięty na bok, zaakumizowana podeszła do chłopaka i szybko zdjęła jego pierśćień.

Wtedy przekonałam się że kotem tak naprawdę był Adrien...

Niestety, ale nie tylko ja się dowiedziałam ponieważ w każdym telewizorze huczało teraz o tym że Adrien Agreste jest Czarnym kotem. Wiedział to też władca ciem, który widział wszystko z perspektywy zaakumizowanej.

Dziewczyna stała jak wryta wpatrując się w blondyna. Skorzystałam z okazji i zdjęłam wisiorek z jej szyi.

- Kocie... Wszystko okej? - Zapytałam przytulając go.

- Tak, ale nie nazywaj mnie kotem...

- D-dlaczego?

- Muszę oddać ci miraculum. - Odparł. - Każdy zna moją tożsamość.

- Nie możesz! Nie możesz tak mówić! - Zaczęłam płakać. - Tylko ty jesteś kotem.

- Biedronko ja... Nie chcę tego robić, ale nie mam wyboru.

W tym momencie mnie olśniło, podbiegłam szybko do Rettilie, po czym oddałam blondynce naszyjnik.

- Musisz użyć drugiej szansy i mi to dać, jasne?

- Jak słońce. - Odpowiedziała. - Druga szansa.

- Ja zajme się naszyjnikiem, kocie, wilczyco odwróćcie jej uwage, Rettile obserwuj ją i miej w gotowo...

- Trzymaj. - Przerwała mi blondynka, podając naszyjnik. - Uratuj tożsamość kota.

Zrozumiałam o co chodziło, prawdopodobnie misja się nie powiodła.

Zniszczyłam wisiorek i złapałam akume, po czym podeszłam do Rettilie.

- Wiem kim jest kot... - Powiedziała patrząc w ziemię.

- Jeśli on ci zaufał, dając miraculum, zaufa ci też ze znaniem jego tożsamości. Poprostu nie możesz jej nigdy, przenigdy nikomu zdradzić.

Zgodziła się kiwnięciem głowy i odeszła oddać kotu miraculum razem z Sourice. Ja także musiałam zabrać Vanessie miraculum wilka, to więc zrobiłam.

W końcu wróciłam do domu i liczyłam na spokojną drzemkę.