Prosecute The Dominance

18

Chapter 18

Pinauwi na ni Dad ang mga bisita at pinaiwan kami nina Osiah at ang pamilya ni Blaire. We were sitting in a table outside our house, Dad is sipping in his wine while Osiah is uncomfortably beside me and not taking any glances to my father.

"Siguro, you're wondering how the hell James managed to win my trust for Blaire. Gusto mo bang malaman, hijo?" tanong sa kaniya ni Dad at tumango naman si Osiah. "Let's walk around the house, gusto kong ikaw lang ang makaalam nito." 

Tumingin muna sa akin si Osiah at tumango naman ako. I signalled him that he can do it and let him leave with my father. On the other hand, napag-isip ako. Kailanman ay hindi ko nakita na nagpakitang gilas si James kay Dad or anything at all. Tinanggap niya lang ito sa oras na ipinakilala ni Blaire na boyfriend niya na ito.

I was told that I've been cared more than Blaire. Siguro ay dahil sa kamukha ko si Mom. Her features was been inherited to me. Sa kahit anong anggulo ay kamukhang-kamukha ko siya. When I've been diagnosed in Leukemia, walang araw kong hindi nakikita si Dad na miserable.

I was nine that time when I was diagnosed. Kinailangan na humanap ng blood donor at bone marrow na compatible sa aking katawan. My blood type was AB negative and in my case, it was hard to find a blood donor. We flew in States and finally we found a blood donor.

Mas naging protective sa akin si Dad through the years and I was been homeschooled for two years at pinilit-pilit ko pa si Dad na maging normal rin ako na estudyante kagaya ni Blaire ng tumungtong ako sa 4th year ko sa high school. 

Matapos ang ilang sandali ay bumalik na rin si Osiah na may ngiti sa labi. Dad was also smiling when they both came back at ang nakakatuwa ay nakaakbay si Dad kay Osiah. Tila payag na si Dad sa relasyon naming dalawa.

"Kailan na ang kasal, aba, e. Gusto ko na ulit magkaroon ng apo!" sabi ni Dad at nginisihan si Osiah.

"Dad..." saway ko rito ngunit tumawa lang siya.

"Ako na pong bahala, Dad." ngisi rin ni Osiah at pinandilatan ko siya kaagad ng mata.

Mabuti na lamang ay nagpasya na kaming umuwi. Sa bahay ko pa rin umuuwi si Osiah dahil nirerenovate pala ang kanilang bahay dito sa Asturias. Also his sister, Seah, is gonna come back home next week because of their business here in Asturias na kailangang ihandle niya pansamanatala.

Sa sofa natutulog si Osiah habang ako ay sa kama. Sinabi niyang gano'n na lang ang aming sitwasyon dahil baka hindi na siya nakapigil pa. Hindi naman ako inosente sa ibig niyang sabihin dahil sa hospital ako nagtratrabaho at napag-aralan namin 'yon.

Kinabukasan ay kinakailangan niyang umalis sa Asturias dahil sa isang kaso sa Manila. Lilipad naman akong patungong Bicol dahil bibisita ako sa charity na ipinatupad ko sa mga bata roon. Pinarevoke ko ang rights ko bilang anak ni Mom upang muling ipabukas ang charity na binuksan roon ni Mom sa mga batang lansangan.

I was welcomed by their bright smiles and warm hugs. Sobrang saya ko sa t'wing nakikita ang mga batang nakangiti at yumayakap sa akin. Hindi nakasama si Diego dahil sa kaniyang pasyente na kailangang bantayan ngunit nakasama naman ang kakabalik pa lang na si Gael. Aniya ay bago siya bumalik ay gusto niyang bumisita rito.

While he was busy the children's teeth, I was busy checking up the newborn and their parents. Binigyan rin namin sila ng vitamins at mga gatas na kailangan ng isang bagong silang na sanggol. My Mom was a Pedia back then and that's why the foundation runs in children.

"A-Ang sakit, D-Dra." daing ng isang bata na ininjeksyunan ko ng vaccine.

"'Yan tapos na!" sabi ko at hinimas-himas ang kaniyang ulo. "Masakit pa rin ba?" tanong ko rito at tumango naman siya. "Hihipan ko para the pain will go away...." I said softly and blow where I injected it.