Acının Sonu

20.Bölüm

Bu günlerde olan çok acı. Ülkemizin bu hale gelmesi hala sorunun mini etekte sanan zihniyetlerin var olması çok acı. Özgecana bu vahşeti yapanların en agır cezayı almasını tek dileğim. Yok eğer bu olmazsa ALLAHIN adaletine güveniyorum ve biliyorum. Bunları yapan pislikler ALLAH'ın huzuruna çıktıklarında en ağır cezayı alacaklar  bu dünyada bir kaç kalpsiz insan sayesin de bu ağır cezadan kurtula bilirler benim ve sizin de içiniz de olan şey bu dünyada da cezasız kalmamaları... #KadınaŞiddeteHayır #ÖzgecanAslan

Bölüme başlamdan önce düşüncelerimi sizinle paylaşmak istedim sizinde benim gibi düşündüğünüzü biliyorum bu yüzden bu dünyada da en ağır cezayı almaları için bu link'e https://www.change.org/p/%C3%B6zgecan-aslan-a-tecav%C3%BCz-edip-yak%C4%B1p-atan-canilere-en-a%C4%9F%C4%B1r-ceza-yapt%C4%B1r%C4%B1m%C4%B1-uygulans%C4%B1n girip imza atın. 

 

Beynim zonkluyordu, başım tedaviye ilk başladığım zamanlardan çok daha ağrıyordu. Göz kapaklarımı açamıyorum çok yorgunum. Beynim komutlarımı yerine gitmiyor bu demek oluyor ki; hastanedeyim ilaçlarla beynimi uyuşturmuşlar beynimi, bedenimi, beni. Ama bir şey uyuşmuyor işte ilaçlar kalp… Beyin bile uyuşabiliyor hatta yok sayıla biliyor ama kalp onu uyuşturamıyor, yok sayamıyorsunuz. Ne siz, ne ilaçlar ne de onca bilim. Çünkü kalbi organ olarak düşünmüyorsunuz tüm duygularınızı barındıran bir organ o normal bir şey değil yani. Diğer organlarla alakası yok, o benliğini taşıyor tüm sevinçlerini, tüm acılarını, tüm kırgınlıklarını taşıyor; sonra bunlar o kalbe fazla geliyor.

 Taşıyor kalbinizdekiler o kadar taşıyor ki her şeyi doruklarda yaşıyorsunuz. Küçücük bir şey bile çok acı verip çok küçük bir şey sizi dünyalar kadar sevindirebiliyor. Öylece böyle olursun saçma oldu biliyorum. Yani demek istediğim o tüm duygular kalbe fazla gelince kalbinizi değil de beyninizi uyuşturuyorlar. Her şeyi çok daha fazlasıyla yaşasanız da bunu dışa vuramıyorsunuz çünkü sizi uyuşturuyorlar, gözlerinizi bile açamayacak kadar çok hem de…

Kaç gündür böyleyim bilmiyorum… Kulaklarım uğulduyor. Bir ses adımı tekrarlıyor bu ses benim için gerçekten de endişelenen bir ses ve bu hayatta benim için endişelenen sınırlı sayıda kişi var ve bunların başını elbette Tuva çekiyor benim biricik abim…

O çok farklı o kadar farklı ki aynı ben benim kadar farklı yani. Onu tanıdığım için çok şanslıyım sanki tüm bunları onun gibi iyi ve gerçekten abi gibi bir abiyle tanışmak için yaşamışım. Bana deseler ki tüm o acıları tekrar çekeceksin ama sonunda Tuva gibi koca yürekli bir abin olacak sanırım kabul ederdim. En azından o acıları sonunda Tuva gibi biriyle tanışacağımı umut etmekle çekmek bu daha az acı verirdi. Umut; İnsanın yaşaması için var olan tek şey bekli de. Doğarsın nefes amayı umut edersin, büyürsün iyi bir hayat yaşamak, iyi okullar kazanmak, iyi birileriyle tanışmayı umut edersin. Kimi kandırıyoruz nefes aldıktan sonra diğerini almak için bile umut eder insanoğlu. Benim için, benim lügatımde umut artık 2 anlamda biri onsuz yapamadığım diğeri de onsuz yapamayacağım…

Gerçekten umut etmeden yapamam ama o Umut olmadan da yaşayamam… Ona bu kısa sürede bu kadar alışmışken olmaz.

Kolumda hissettiğim keskin acıyla artık bunu da , düşünmeyi de yapamayacağımı anladım sahi kaç gün oldu ?

…

Tuva’nın ağzından;

6 gün koca 6 gün geçti ve Naz hala uyanmadı o herif elimde kalacak. Naz’ı bu hale getirip  sonrada def olup gitmesinin hesabını bana verecek !