Acının Sonu

5.Bölüm

Yolculuğun devamı güzel geçmişti. Değişmiştim , sadece bir ayda tam olarak tanımadığım bir adamın yanında kahkahalarla gülebilecek kadar değişmiştim hem de.

Site içinde çokta büyük olmayan ama çok şirin bir evin önünde durmuştuk. Tuva '' İşte geldik şaşkın ''dedi. Şakın demesine kızmıyordum artık geçekten şaşkındım çünkü.

Arabadan indim. Beyaz çitlerden oluşan kapıyı açtı ve içeri girdik beraber. Zile uzandı , zili çaldı fakat açan yoktu. İyice endişelenmiştik. Tuva endişeli bir şekilde bir yandan zile basıyor , bir yandan da kapı yumrukluyordu. Ben mi bense donmuş bir vaziyette olanları izliyordum. Ömer Amcayı düşünüyorum. Ona bir şey olursa. Kısa bir süredir onu tanıyordum ama çok seviyorum. Tuva'nın kapıya omuz atması ve kapının kırılmasıyla düşüncelerimden sıyrıldım.

'' Dede ! Dede neredesin ? ''

Gerçekten çok endişeliydi. Odalarda ilerliyordu ve bende onun arkasındaydım. Dona kaldı birden , arkasında olduğum için ne gördüğünü bilmiyordum. Vücudunun kasılmasından kötü bir şey olduğu belliydi yoksa..

Tuva kendine gelerek '' Dede!! '' diye haykırdı.

O kadar içten ve acıydı ki kalbimin sıkıştığını hissettim. Gözümden bir damla yaş düştü. Tuva aceleyle Ömer amcanın yanına gitti. Ömer amca yerde hareketsiz bir şekilde yatıyordu. Allahlım sen yardım et. Tuva yanına gitti ve bana '' Naz hemen cebimden anahtarı al ve şu arabayı aç.'' Hemen hareketlendim ve yanına gittim. Vücudum kasılıyordu umarım bir atak geçirmezdim Ömer amca bu durumdayken olmazdı , güçlü olmalıydım. Tuva Ömer amcayı sırtlamıştı. Cebinden hemen anahtarı aldım ve aceleyle evden çıktık. Arabayı açtım ve arkaya oturdum. Tuva ise Ömer amcayı arkaya yatırdı ve başını dizlerime koydu. Hızla şoför koltuğuna oturdu ve gaza bastı. Gerçekten korkuyordum Ömer amcaya bir şey olması düşünemiyorum bile bunu. Kısa bir süre önce tanımıştım Ömer amcayı ben fakat Tuva'nın tüm hayatıydı beklide. Annesi ve babası öldükten sonra Tuva'yı dedesi hayata döndürmüş , Ömer amaca hep anlatırdı. Karısını ne kadar sevdiğini , karısının vefatından sonra onu hayata bağlayanın kızı yani Tuva'nın annesi olduğunu hep söylerdi. O yüzden Ömer için Tuva çok ayrıymış. Tuva içinde Ömer amca öyleydi sanırım çünkü ağlıyordu. Oysaki dış görünüşünde asla yıkılmayan , ağlamayan biri gibi duruyordu. Ama dedesini kaybetme korkusu Tuva'yı fazlasıyla korkutmuş olmalı ki şu anda , gizlemeye çalışsa da içten ve acı bir şekilde ağlıyordu...

...

Hastane gelmiştik. Ömer amcayı hemen ameliyata almışlardı. Beyin kanaması geçirmiş. Tuva ameliyathanenin oradaki sandalyelerde oturuyordu. Gözleri kıpkırmızı olmuştu ve çok durgundu. Yüzünden çok fazla acı çektiği belliydi yüz ifadesi ' Bana yardım et ben buna dayanamam ki ' diyordu resmen. Yanına gittim ve '' Tuva iyi misin ? Su falan almam mı ister misin ? '' yüzünü hiç bana çevirmeden derin bir nefes aldı ve ''Sağ ol. Geç oldu , sana taksi çağrıyım da evine geç kalma. '' dedi ve tam ayağa kalkıyordu ki bileğinden tuttum ve birkaç saniye öyle kaldım donmuş gibiydim sanki. Kendime geldim ve '' Hayır otur lütfen. Burada senin yanında kalacağım hem Ömer amcayı bu durumda asla bırakmam. '' Dedim oda zorda olsa hafif bir şekilde gülümsedi ve '' Teşekkürler '' dedi.

2 saat geçmişti hala aynı yerde bekliyorduk. Doktorlar hala bir haber vermemişti. Tuva '' Cidden Naz Ailen merak edebilir '' dedi.

'' Benim Ailem yok ki '' dedim buruk bir şekilde.

'' Nasıl yani başka bir şehirdeler mi ? '' dedi.

'' Hayır. Ailem hiç olmadı yetiştirme yurdunda kalıyordum ben şimdi ise mecburen iğrenç bir pansiyonda. '' suratı şaşırmışa benziyordu ve '' Ben özür dilerim boş boğazlık ettim '' dedi. İçten bir şekilde gülümsedim ve '' Önemli değil .Gerçekler bunlar. '' dedim.

O da kafasını aşağı yukarı sallamakla yetindi. Koca 3 Saat daha geçmişti ve Tuva da bende daha da endişeleniyorduk. Sonunda ameliyathanenin kapısı açıldı ve bir doktor çıktı. Tuva'yla hemen ayaklandık ve yanına doğru gittik.

Tuva titrek bir sesle '' Dedem.. o iyi değil mi ? '' dedi.

Doktor ise ağzındaki maskeyi çıkardı ve '' Sakin olun. Dedenizin maalesef hayati tehlikesi sürüyor. Yaşlı bir beden olmasına rağmen çok güçlüydü ve ameliyatı atlattı. Şimdi ise yoğun bakıma yatırılacak , ne zaman uyanacağı ya da uyana bilecek mi belli değil lütfen güçlü olun. '' dedi ve gitti.

Tuva sendeledi düşecekti nerdeyse. Ağır gelmişti tüm bunlar tüm bu acı gerçekler , hayatında kalan son insanı kaybetme korkusu çok korkunçtu biliyorum ve Tuva yı anlıyorum. Duvara yaslandı ve yere oturdu. Göz yaşları durmuyordu. Onu ağlarken gördükçe bende ağlıyordum hem Ömer amcaya hem de Tuva'nın çektiği acılara ağlıyordum.

Yanına gittim ve oturdum bana döndü ve '' Beni bırakmaz değil mi gitmez '' dedi.

Ne diyeceğimi bilmiyordum donmuş kalmıştım..

'' Ah şaşkın bu durumda bile şaşıp kalıyorsun '' dedi ve küçük bir tebessüm etti.

İçim acımıştı öyle bir tebessümdü ki o binlerce teşekkürü barındırıyordu içinde. Ben acı çekerken kimse yoktu yanımda keşke olsaydı , belki de daha çabuk atlatırdım olanları ama yoktu işte.. Şimdi Tuva'nın yanında ben vardım. Ona yardım etmeliydim tanımıyordum onu ama daha önce konuştuğum onlarca insandan daha içten ve iyiydi o. Bunu nasıl anladın diyecek olursanız , gülümsemesinden o muhteşem gülümsemesinden anlaşılıyor. Bu kadar güzel ve içten gülümseyen biri kötü olamazdı.. Dayanamadım ne olursa olsun dedim ve yıllar önce çocuk olduğum halde yapmadığım şeyi yaptım.

Sarıldım ona içten bir şekilde '' Korkma Ömer amca iyi olacak. Ben yanındayım , ben ağladıkça sen yanımda olacaksın ama ben senin hep yanında olacağım şımarık '' dedim.

Şok olmuştu eminim şuan ki surat ifadesini çok görmek isterdim. O da bana sarıldı ve '' Şımarık he.. ve şaşkın sadece ağlarken değil , bende hep senin yanında olacağım '' dedi.

Artık yalnız değildim bu duygu çok değişikti Tuva gerçekten iyi birisiydi. Ama değişikti işte sanki...

Melihten sonra hayatımda kimse olamazmış gibiydi. Buna asla izin vermeyeceğim diyordum her zaman ama şimdi durumlar değişmişti. Tuva benim hayatıma girmişti ve artık yalnız değildim artık benim hayatımda şımarık kocaman yürekli bir adam vardı...

Okuduğunuz için Teşekkürler... H.A