Sabah kalktığımda her yerimin ağrıdığını farkettim.. Bi dakika ben? Ben şuan kanepedeyim.. Olamaz dün film izlerken uyumuş olmalıyım..
Yavaşça kalktım, yüzümü yıkadım ve daha sonra ilk işim abimin odasına gitmek oldu.. Kapıyı açıp içeri girdim.. Hah evet uyuyor.. Yorganıda üstüne kadar çekmiş.. Yatağın yanına geldim ve battaniyeyi açtım..
Ne?! Yatağın içinde sadece dizilmiş iki yastık vardı.. Vay canına abim her şeyi düşünmüş.. E haklı babam bu saate kadar eve gelmediğini bilse çok kızar.. Ama bu çocuk nerde ya? Neden gelmemiş gece?
Mutfakta annem vardı.. Onun yanına geldim.. '' Anne dün ben film izlerken uyumuşum.. Ben uyuduktan sonra abim eve geldi mi? '' Annem birden afalladı. "Kızım sen ne diyosun? Dün akşam Can evden çıkmadı ki? "
Ahh! Naptım ben?! Aptal kafam.. Sabah sabah kafa kalmadı ki! Annem bilmiyo ki Canın gittiğinden hatta onlardan sakladık off ne aptalım! "Sana diyorum Aylin daldın gittin dün Can evden çıktı mı ki? '' dedi merakla.
İşi kurtarmam lazımdı ne desem ne desem "Yok anne ya akşam rüya gördüm sanırım.. Abim evden çıkıyordu sonra geri geliyor işte biz uçuyoruz falan.. Rüya işte! Hâlâ onun etkisindeyim rüyayı gerçek sanmışım..''
Annemin inanmasını umarak gözlerimi kapadım.. Annem '' Aa doğru.. Dün tabi burda uyuyakaldın.. Her yerin açıktı.. Battaniye de vermedik üzerine.. '' '' Evet evet kesin ondandır.. Hadi kahvaltı edelim! '' diyip lafı geçiştirdim..
Yemeği yedikten sonra direk odama çıktım. Telefonumu hızlıca elime alıp Canı aradım. Telefon çalıyor çalıyor salak açmıyordu. Off ne işi var?! Off suçluluk duyuyorum.. Abime yardım etmekle hata mı yaptım.
Bi süre bekledim ve tekrar aradım.. Çaldı çaldı ve yine açmadı.. Tekrar aradım.. Açana kadar arayacaktım.. Ve evet! Açtı, hemen saydırmaya başladım.. "Sen nerdesin akşamdan beri! Niye telefonu açmıyorsun?! Nereye gittin?! Az daha anneme yakalanıyodum!"
'' Ben... '' Abim tam konuşacakken birden odama annem girdi. Hızla telefonu kapadım ve yastığımın altına soktum. "Az daha bana mı yakalanıyordun? nasıl yani?"
Olamaz şimdi ne uyduracaksın Aylin.. " Yok bişi anne ya Elifle şakalaşıyoduk telefonda." "Yalan söyleme! Elif burda az önce geldi.. Odana bunu haber vermek için geldim.. Ama görüyorum ki sen bi işler karıştırmakla meşgülsün!"
Cevap vericektim - birşeyler uyduracaktım - ki birden içeri Elif geldi. İçimden bir oh çektim hayatımı kurtardın Elif! Hemen konuyu değiştirip "Elif senin ne işin var sabah sabah?!" diye sordum.
'' Kızım sen yine çok uyumuşsun! Saat on bir! '' Tabi ya saat onbir. Lafı değiştiriyim derken çok saçmaladım.. Sabah sabah ne? Öğlen olmuş!
"Haklısın.. Da sen niye geldin onu söyle.'' '' Hiç kankamın yanına gelemez miyim? '' diyip yanıma geldi be oturdu.. Annem "Ben sizi yanlız bırakayım. Biz senle sonra konuşuruz Aylin.'' dedi ve odadan çıktı. Anlaşılan annem peşimi bırakmayacak.
Elif bana imalı imalı baktı.. Bi süre sonra dayanamayıp sordu "Sana hiç mesaj attımı?" " Kiö? Hakan mı?" "Oo bak sen.. Adını da öğrenmiş ..." dedi ve bi haraketler bi haraketler.. "Off söyledi bi ara boşver.. '' diyip güldüm..
'' Ee mesaj attı mı onu söyle..'' Hakan konusu açıldığında aklıma dank etti. Hemen Hakanın bizim Hakan olduğunu söyleyeyim.. '' Kızım onu bunu boşver.. Sen Hakan kimmiş biliyo musun?"
"Hayır.. Aman canım o biraz beklesin.. Sen ve Hakan için planlarım vaar! '' dedi a yı uzatarak. '' Duymaya korkuyorum ama neymiş o planların? '' '' Randevuuu!! '' ''Ne randevusu kızım! '' '' Aylin fena mı olur? Hem zaten önceden aşık olduğun Hakan denen çocuğu unatabilirsin.. Bi dakika şimdi farkettim.. Bu ikisinin adı aynı.. Tesadüfe bak! '' ''Yaa tesadüf! Kızım o zaten Bizim Hakan!''
