"Να μην περνάς την τελεία αβασάνιστα.
Σταμάτα λίγο σε ότι τελειώνει.
Κάτι καινούργιο αρχίζει πάντα μετά."
(Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος)
Η πόρτα μπροστά της άνοιξε από έναν μπράβο και εκείνη μπήκε νωχελικά μέσα στο πολυτελές αμάξι της ιδιοκτησίας του Άρη.
Κάθισε στις πίσω θέσεις όσο μακριά μπορούσε από τους υπόλοιπους μπράβους που την κοιτούσαν αφηρημένοι.
Ήταν σίγουρα ένα κορίτσι που δεν παίρνουσε απαρατήρητη.
Ήταν όμορφη, έξυπνη και είχε έναν αέρα που φώναζε εξουσία και χλιδή.
Πρόσεξε με την άκρη του ματιού της τον Ρώσο αρχηγό να μιλάει με τα υπόλοιπα υψηλά μέλη της ρωσικής μαφίας μα δεν επικεντρώθηκε εκεί.
Ειδικά όσο ένιωθε το γοητευτικό βλέμμα του Άρη να καίει κάθε λεπτομέρεια του κορμιού και του προσώπου της.
Λίγα λεπτά αργότερα τα μισά αμάξια της ασφάλειας άρχισαν να κατευθύνονται προς την έξοδο της έπαυλης της οικογένειας Κουζνέτσοφ.
Τους έριξε μια τελευταία ματιά λίγο πριν τα μαύρα οχήματα της συμμορίας χαθούν στους δρόμους της Σερβίας αφήνοντας πίσω μια ολόκληρη ζωή.
_______________________________
Σχεδόν δύο ώρες μετά φτάνουν έξω από το αεροδρόμιο στο οποίο ολόκληρη η στενή ομάδα της ρωσικής οικογένειας, επιβιβάζεται σε ένα από τα ιδιωτικά αεροπλάνα του Ρομανόφ.
Η Νικόλ παίρνει θέση στο κενό κάθισμα που βρίσκεται δίπλα στον Λεβ ο οποίος έχει τα μάτια του κολλημένα στα χαρτιά μπροστά του και όπως κάθε άντρας της νύχτας φοράει μαύρο κουστούμι, έχει αυστηρά χαρακτηριστικά προσώπου και ένα ποτήρι ουίσκι ακουμπισμένο δίπλα του.
Τελευταίος όπως πάντα στο αεροπλάνο μπαίνει ο Άρης, παίρνει θέση ανάμεσα στον Ιβάν και στον Εμιλιαν, απέναντι από την νεαρή και τον Λεβ.
<<θα θέλατε κάτι; >> ρωτάει ευγενικά σε γλώσσα ρωσική μια αεροσυνοδός τον Άρη που μόλις έχει κάτσει στο κάθισμα του.
