Άρχισε να πεταριζει τις βλεφαρίδες της από το φως που τρύπωνε από το παράθυρο του δωματίου της.
Κοίταξε τριγύρω τρίβοντας νυσταγμένα το καπάκι των ματιών της.
Ήταν μόνη στο δωμάτιο.
Άφησε για λίγο αφηρημένα τα μάτια της να καρφώσουν το ταβάνι και να συγκεντρωθεί στις φουρτουνιασμένες σκέψεις της.
Άφησε ελεύθερη μια βαθιά ανάσα και ύστερα σηκώθηκε από το κρεβάτι.
Στάθηκε μπροστά από το κλειστό παράθυρο και κοίταξε έξω.
Ο ήλιος έλαμπε αχνά και τα λουλούδια που γέμιζαν τον τεράστιο κήπο της βίλας κίνησαν το ενδιαφέρον της για μία μικρή βόλτα.
Έβαλε την ρόμπα και τις παντόφλες της και βγήκε από το δωμάτιο.
Κατέβηκε τις σκάλες και λίγο αργότερα βρέθηκε έξω στον κήπο.
Δεν υπήρχαν πολλά άτομα, ήταν πολύ νωρίς άλλωστε για να ειναι ξύπνια τα μέλη της οικογένειας.
Ούτε 7 δεν είχε πάει ακόμα.
Άρχισε να περπατάει αφηρημένα και να ακουμπάει τα φύλλα των λουλουδιών που ήταν ακόμα υγρά λόγω της υγρασίας της νύχτας.
Κοίταξε τον ουρανό που είχε ένα ελαφρύ χρώμα γαλάζιου και γκρι ενώ ο ήλιος άρχισε δειλά δειλά να βγαίνει φωτίζοντας όλη την Ρωσία.
Βάδιζε αργά απολαμβάνοντας κάθε εκατοστό του τεράστιου κήπου.
Με την άκρη του ματιού της εντόπισε ένα μικρό κιόσκι.
Η κατασκευή του ήταν σιδερενια σε λευκό χρώμα και γύρω γύρω όμορφα λουλούδια.
Στο κέντρο υπήρχε ένα άσπρο τραπέζι και γύρω γύρω καρέκλες του ίδιου χρώματος.
Πλησίασε και κάθισε αργά όμως αμέσως ανασήκωσε ελαφρώς την πλάτη της όταν το ζεστό της δέρμα ήρθε σε επαφή με την παγωμένη σιδερενια καρέκλα.
Άφησε ελεύθερο το σώμα της και έκλεισε απαλά τα μάτια της απολαμβάνοντας την δροσιά του πρωινού που ξημερώνε.
<<Έχουμε αρκετά κρεβάτια μέσα στο σπίτι αν θες να κοιμηθείς >> αστειεύτηκε ο Άρης και η Νικόλ άνοιξε απότομα τα μάτια της.
Τον κοίταξε, φαίνονταν κουρασμένος όμως εξίσου όμορφος όπως πάντα.
Ντυμένος με μια απλή γκρι φόρμα και μια λευκή μπλούζα.
Του πήγαιναν αυτά τα ρούχα, ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε να φοράει κάτι άλλο πέρα από τα λευκά πουκάμισα του και τα μαύρα ακριβά παντελόνια του.
