2 εβδομάδες αργότερα ...
Κοίταξε το ρολόι δίπλα στο κομοδίνο και ύστερα έτριψε τα νυσταγμένα της μάτια.
Ήταν μόλις 12 το βράδυ όμως ένιωθε απίστευτη εξάντληση.
Κοίταξε για λίγο το ταβάνι και μετά σηκώθηκε από το κρεβάτι κατευθυνόμενη προς το γραφείο του Άρη.
Το αμάξι του ήταν εδώ , όποτε είχε γυρίσει σίγουρα από την δουλειά , αν και νωρίς για εκείνον .
Χτύπησε δυο φορές την ξύλινη πόρτα του όμως δεν πήρε καμία απάντηση από την άλλη πλευρά.
Χτύπησε ακόμα μια φορά και ύστερα άνοιξε την πόρτα αντικρίζοντας ένα άδειο σκοτεινό δωμάτιο.
Προχώρησε στην κουζίνα και μετά στο σαλόνι προσπαθώντας να τον βρει μα τίποτα.
Κατέβηκε αργά τις σκάλες που οδηγούσαν στο γυμναστήριο του σπιτιού και άνοιξε την πόρτα αθόρυβα σχεδόν.
Τον είδε να στέκεται όρθιος μπροστά από τον τεράστιο καθρέφτη του χώρου κρατώντας στα χέρια του δυο βαράκια , πλάτη από εκείνη.
Τα σήκωνε εναλλάξ ενώ καυτός ιδρώτας έσταζε σε όλο του το σώμα.
Φορούσε μια άσπρη κοντομάνικο μπλούζα και ένα μαύρο σορτς που έφτανε μέχρι πιο πάνω από τα γόνατα του.
Τα μάτια της έπεσαν κατευθείαν στους κοιλιακούς του που διαγράφονταν μέσα από την ιδρωμένη μπλούζα του που είχε κολλήσει πάνω στο σώμα του και ύστερα στα γυμνασμένα του μπράτσα που μεγάλωναν ακόμα περισσότερο σε κάθε άρση που έκανε.
Δεν είχε καταλάβει την παρουσία της στον χώρο και εκείνη δεν τον βοήθησε καθόλου να το κάνει.
Μονάχα στάθηκε στην είσοδο του δωματίου στερεώνοντας το σώμα της στο στεφάνι της πόρτας με τα χέρια σταυρωμένα κάτω από το στήθος της και τον παρατηρούσε ενώ εκείνος συνέχισε να γυμνάζεται.
Το βλέμμα της έκαιγε το σώμα του λαίμαργα και έπιασε τον εαυτό της να δαγκώνει ασυναίσθητα τα χείλη της ενώ ανήθικες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της.
<< θα μπεις μέσα ή θα συνεχίσεις να με θαυμάζεις από την πόρτα ; >> ακούστηκε η φωνή του Άρη να την ειρωνεύεται με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο να είναι πλέον ζωγραφισμένο στα χείλη του ενώ η Νικόλ ίσιωσε το σώμα της.
