Τύλιξε το μπουφάν της καλύτερα γύρω της προσπαθώντας να ξεφύγει από το κρύο.
Το κεφάλι της πονούσε απίστευτα και είχε πλέον αποκτήσει συνάχι.
Ολόκληρο το κορμί της έτρεμε από το κρύο καθώς περπατούσε προς διάφορες κατευθύνσεις.
Πλέον και να ήθελε να γυρίσει πίσω δεν μπορούσε , δεν θυμόταν από που ήρθε ούτε ήξερε που βρισκόταν.
Έβγαλε το κινητό από την τσέπη της και κοίταξε την ώρα.
9:24 μ.μ.
Είχε περάσει αρκετή ώρα από τότε που έφυγε.
Έβγαλε και πάλι το κινητό της όταν το άκουσε να χτυπά.
Ήταν ο Άρης και πάλι. Την είχε καλέσει πολλές φορές όμως εκείνη δεν το σήκωσε ούτε μια.
Του το έκλεισε και πριν προλάβει να το βάλει μέσα στην τσέπη της αρχίζει να χτυπάει και πάλι.
Άγνωστος αριθμός ,αναγράφεται πάνω στην οθόνη κάνοντας την καρδιά της Νικόλ να αυξήσει παλμούς.
Περίμενε μερικά δευτερόλεπτα σκεπτική, δεν ήξερε αν έπρεπε να απαντήσει ή όχι.
Μετά από ένα περίπου λεπτό το κινητό σταματάει να χτυπάει.
Ενώ πριν καν προλάβουν να περάσουν 3 δευτερόλεπτα αρχίζει και πάλι να χτυπάει.
Άγνωστος αριθμός.
Αυτή την φορά του το έκλεισε, ήταν σίγουρη ότι την έπαιρνε κάποιος από τους Ρομανόβ ή τους δικούς του Άρη.
Το τηλέφωνο άρχισε να χτυπάει και πάλι σαν τρελό.
Την έπαιρνε ο Άρης συνεχώς, όπως και αυτός ο άγνωστος αριθμός.
Το έβαλε και πάλι στο αθόρυβο και το έβαλε πίσω στην τσέπη της.
Περπατούσε αρκετή ώρα και σε συνδυασμό με το κρύο είχε κουραστεί αρκετά.
______________________
Βρισκόταν μέσα στο αμάξι και την καλούσε συνεχώς σαν τρελός.
Οδηγούσε αργά μα πολύ νευρικά.
Η ώρα κόντευε 9:30 και δεν είχε ούτε ένα ίχνος της.
Είχε βάλει να βρουν την τοποθεσία του κινητού της όμως ήταν αδύνατο καθώς έπρεπε να μιλήσει στο τηλέφωνο για να δώσει σήμα στους δορυφόρους ενώ παρακολουθούσαν στενά τις κινήσεις της μέσω πιστωτικής.
