Ώρα 4:52 π.μ.
Ανεβαίνει εξαντλημένος τις σκάλες του σπιτιού προσπαθώντας να κάνει όσο περισσότερη ησυχία μπορεί.
Με τα δάχτυλα του ξεκουμπώνει τα δυο πρώτα κουμπιά από το πουκάμισο του ενώ προχωράει προς το δωματίου του με μεγάλη δυσκολία.
Η πόρτα της είναι ελαφρώς ανοιχτή και μπαίνει σε πειρασμό να κοιτάξει μέσα.
Δεν περιμένει να την βρει ξύπνια ούτε να μιλήσουν εφόσον κοντεύει 5 το πρωί.
Σπρώχνει με απαλές κινήσεις την ξύλινη πόρτα του δωματίου της και κοιτάζει μέσα τον χώρο.
Τα φώτα είναι όλα κλειστά και το μόνο που φωτίζει το δωμάτιο είναι μια λάμπα που βρίσκεται δίπλα στο κομοδίνο της.
Ξαφνικά το σώμα της αρχίζει να κινείται απαλά και γυρνάει το σώμα της από την άλλη πλευρά , πρόσωπο σε εκείνον.
Πεταρίζει ελάχιστα τις βλεφαρίδες και ύστερα ανοίγει τελείως τα μάτια της , μόλις αντιληφθεί την παρουσία του στον χώρο.
<<Άρη;>> λέει εκείνη με βραχνή φωνή με δυσπιστία.
<<Συγγνώμη δεν ήθελα να σε ξυπνήσω >> ομολογεί εκείνος χαμηλόφωνα και μπαίνει μέσα στο δωμάτιο της.
Την πλησιάζει σχεδόν σέρνοντας τον εαυτό του και κάθεται στο κενό μέρος του διπλού κρεβατιού της.
<<τι ώρα ειναι ;>> ρωτάει εκείνη τρίβοντας τα μάτια της και κάνει να ανοίξει το κινητό της.
<< 5 ή κάπου εκεί τέλος πάντων >> λέει εκείνος με κλειστά μάτια.
Φαίνεται εξαντλημένος.
Η πλάτη του ακουμπάει το προσκέφαλο του κρεβατιού και τα πόδια του κρέμονται από κάτω.
Τα χέρια του πέφτουν άτσαλα πάνω στα μπούτια του ενώ δεν πέρασαν απαρατήρητες οι έντονες φλέβες του και τα τατουάζ που έκρυβε το πουκάμισο.
<< τώρα γύρισες ;>> τον ρώτησε και πάλι ενώ πλέον καθόταν όρθια πάνω στο κρεβάτι επίσης με την πλάτη της ακουμπισμένη στο προσκέφαλο του κρεβατιού και για απάντηση πήρε μόνο ένα θετικό μουγκρητό.
