Βγήκε από το αεροπλάνο με κομμένα τα πόδια και την ανάσα της κομμένη.
Είδε πολλούς άντρες της ασφαλείας των Ρομανόβ να τους περιμένουν με τρία βανάκια γεμάτα άντρες και άλλο ένα που περίμενε εκείνους.
Ούτε που κατάλαβε ποτέ πέρασε η ώρα και τα μάτια της κόλλησαν στην γνώριμη έπαυλη μπροστά της.
Πλησίαζαν όλο και περισσότερο μέχρι την στιγμή που έστριψαν μέσα στον αυλή των Κουζνέτσοφ και η Νικόλ ένιωσε την καρδιά της να είναι έτοιμη να βγει από μέσα της.
Τα αμάξια σταμάτησαν και πρώτα κατέβηκαν οι τρεις άντρες που είχαν παρατηρήσει την Νικόλ να χλομιάζει.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και κατέβηκε με έναν κόμπο να την πνιγεί.
<<Νικόλ !>> άκουσαν την ξαφνιασμένη φωνή της Αλκμήνης να την φωνάζει και γύρισε να την κοιτάξει.
Φαινόταν σοκαρισμένη μα στο βλέμμα της έβλεπε την χαρά να λάμπει καθώς περπατούσε σχεδόν τρέχοντας προς το μέρος της βάζοντας τη στην αγκαλιά της κάνοντας την έστω και λίγο να χαμογελάσει.
<< Γιατί δεν μας είπες πιο νωρίς ότι θα έρθετε
;>> ρώτησε εκείνη χαρούμενα μόλις την έβγαλε από την αγκαλιά της και άκουσε έναν άντρα να μεταφράζει στα ρωσικά.
<< ήταν απόφαση τελευταίας στιγμής>> άφησε με πικρία η Νικόλ και σοβάρεψε και πάλι και το χαμόγελο έφυγε απευθείας από το πρόσωπο της Αλκμήνης.
<< είσαι καλά κορίτσι μου ; Φαίνεσαι λίγο χλομή>> αναρωτήθηκε ανήσυχη η Αλκμήνη και η Νικόλ την καθησύχασε με ένα νεύμα.
<< καλά είμαι Αλκμήνη μου , μην ανησυχείς. Πήγαινε τώρα στην δουλειά σου και θα τα πούμε μετά >> της είπε η Νικόλ και ύστερα από ένα γνεψιμο η Αλκμήνη εξαφανίστηκε.
Άκουσε το πορτμπαγκάζ από ένα αμάξι των Ρομανόβ να κλείνει τραβώντας την προσοχή της.
<< τι είναι αυτό ;>> ρώτησε περίεργη τον Άρη στα ρωσικά αναφερόμενη στην μεγάλη γιορτινή σακούλα δώρου που κρατούσε στο χέρι του καθώς την πλησίαζε.
<< έφερε ένα δωράκι στον πατέρα σου αφού του γύρισα πίσω την κορούλα του >> ειρωνεύτηκε εκείνος κάνοντας την να σοβαρεύσει απότομα και πάλι.
Άρχισε δειλά να περπατάει αργά προς την πόρτα ανεβαίνοντας τα σκαλιά ,με τους υπόλοιπους να ακολουθούν αρκετά μέτρα πίσω.
