Μέσα στο σκοτάδι είδαν να πλησιάζουν γρήγορα μια ομάδα περίπου δέκα αντρών και όταν τα σώματα τους αντίκρισαν το φως από τις κολόνες και τα χαρακτηριστικά του ήταν πλέον διακριτά μια μεγάλη ανακούφιση σκέπασε τον χώρο.
<< Άρη->>
<< πάρε την Νικόλ και πηγαίντε σπίτι >> διέκοψε με αγένεια ο Άρης την Νικόλ δίχως να της ρίξει ούτε μια μάτια μιλώντας στην μαμά του και απλώς την προσπέρασε μπαίνοντας μέσα στο μαγαζί.
<< πάμε Νικόλ μου >> είπε απαλά η Ιζαμπέλα και η Νικόλ άρχισε να την ακολουθεί προς το αμάξι.
Στην διαδρομή δεν μίλησε καμία από τις δυο , άφησαν μια αμήχανη σιωπή να γεμίσει το αμάξι και η καθεμία σκεφτόταν τα δικά της.
Μόλις έφτασαν ανέβηκε γρήγορα η Νικόλ τα σκαλιά και μπήκε στο δωμάτιο της.
Η ώρα πλησίαζε 3:00 π.μ. και η νεαρή κοπέλα μάζευε για μια ακόμη φορά τα πράγματα της.
Ένιωθε έναν κόμπο στον λαιμό και μια στεναχώρια να την πνιγεί.
Δεν τολμούσε καν να σκεφτεί την αντίδραση του πατέρα της όταν θα μάθαινε ότι η συμφωνία θα διαλυόταν μόνο και μόνο για τα πείσματα και τις εξυπνάδες της.
Άφησε μια ανάσα και έκατσε στο κρεβάτι.
Άρχισε να παρατηρεί τον χώρο γύρω της και να συλλέγει εικόνες.
Ένιωσε την διάθεση της να πέφτει και πάλι όταν θυμήθηκε την υπόσχεση που έδωσε στον Οδυσσέα πως κάποια μέρα θα τον πήγαινε στην Ιθάκη.
Σηκώθηκε αργά και άρχισε με αθόρυβα βήματα να περπατάει προς το δωμάτιο του.
Ήταν η τελευταία της ευκαιρία και ότι πιο κοντά θα μπορούσε να κάνει στην υπόσχεση που του έδωσε.
Πίεσε όσο πιο απαλά μπορούσε το πόμολο και η πόρτα άνοιξε διάπλατα.
Κοιμόταν στο μικρό του κρεβατάκι σαν αγγελούδι.
Τον πλησίασε και έκατσε αργά στο κρεβάτι του χαμογελώντας στην εικόνα του.
Ξαφνικά εκείνος άνοιξε τα μάτια του και της χαμογέλασε μόλις διέκρινε τα χαρακτηριστικά της μέσα στο σκοτάδι.
<< Νικόλ ;>> την κάλεσε εκείνος με μια νυσταγμένη φωνή και εκείνη του χαμογέλασε.
