Το βλέμμα του έπιασε την μορφή της που μόλις είχε ανεβεί στην σκηνή.
Ήταν όμορφη όπως πάντα και φορούσε ένα μαύρο κοντό φόρεμα.
Έριξε το βλέμμα του στιγμιαία στον Άρη δίπλα του που επεξεργαζόταν αφοσιωμένος τα χαρτιά μπροστά του και ύστερα κόλλησε πάλι πάω της.
Άρχισε να τραγουδάει όπως κάθε νύχτα και αναζητούσε επίμονα το βλέμμα της.
<< Γιατί απλά δεν πας να της μιλήσεις ;>> τον έβγαλε από το λήθαργο του ο Άρης ενώ εκείνος έβγαζε τον καπνό από το στόμα του.
Γύρισε να τον κοιτάξει και πάλι.
<< ορίστε ;>> ρώτησε ο νεαρός ζητώντας διευκρινίσεις ακόμα και αν γνώριζε ακριβώς για ποιο πράγμα μιλούσε.
Ή βασικά για ποια μιλούσε.
<< όχι σε εμένα αυτά Ιβάν , δεν είμαστε 15 χρόνων. Ξέρεις πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάω >> του απάντησε σχεδόν εκνευρισμένος ο Άρης και ο Ιβάν ξεφύσηξε δυνατά.
<< δεν είναι η κατάλληλη στιγμή >> έσπευσε να δικαιολογηθεί εκείνος κοιτώντας την και πάλι όμως λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το βλέμμα του επέστρεψε και πάλι στον Άρη που μόλις είχε αφήσει ένα γελάκι.
<< τι κατάλληλη στιγμή και μαλακιες ρε Ιβάν ; Πήγαινε μιλά της και σταματά να είσαι δειλός. >> άφησε ξανά ο Άρης και ύστερα έβαλε το τσιγάρο στο στόμα του.
<< δεν είμαι δειλός ! >> σχεδόν φώναξε προσβεβλημένος ο Ιβάν υπερασπίζοντας τον εαυτό του.
<< ότι πεις >> σχεδόν ψιθύρισε ο Άρης με έναν τόνο που σίγουρα δεν έδειχνε ότι είχε πειστεί και πολύ.
Για λίγο δεν μίλησε κανένας από τους δυο και ο Ιβάν γύρισε να την κοιτάξει όσο ο Άρης συνέχισε να επεξεργάζεται τα χαρτιά μπροστά του.
Λίγο αργότερα ο Λεβ με τον Εμιλιάν είχαν πάρει θέση στις δυο άδειες καρέκλες δίπλα τους.
<< γιατί είστε σαν τις μεγάλες παρασκευές ; Τι έγινε ; >> απόρησε ο Λεβ μόλις βολεύτηκε στην καρέκλα του ενώ κοιτούσε μια τον Άρη απέναντι του και μια τον Ιβάν που ήταν δίπλα του.
<< τίποτα το σπουδαίο , απλώς ο φίλος σου δεν έχει αρχιδια >> άφησε ο Άρης χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τα χαρτιά κερδίζοντας αμέσως την αντίδραση του Ιβάν.
Τον κοιτούσε σχεδόν δολοφονικά και το χέρι του που μόλις είχε χτυπήσει πάνω στο τραπέζι ήταν σφιγμένο.
