Οι Ρώσοι έχουν έρθει στη έπαυλη έτοιμοι για το πολύωρο ταξίδι που τους περίμενε ενώ η Νικόλ μάζευε και τα τελευταία πράγματα της καθώς η μουσική γέμιζε το δωμάτιο.
Όμορφη μουσική, κλασική.Στην ελληνική γλώσσα.Λάτρευε την Ελλάδα και ιδιαίτερα τους αρχαίους φιλοσόφους και τα ακούσματα της.
Είχαν κάτι που κανένα άλλο κράτος δεν είχε στα τραγούδια του.
Είχε κουλτούρα, μεράκι, κέφι, πόνο και έρωτα.
Και όλα αυτά μέσα σε μόνο ένα τραγούδι.
Το επόμενο τραγούδι άρχισε να παίζει και σταμάτησε ότι έκανε για να απολαύσει την όμορφη μελωδία του.
Έβαλε ακόμα ένα φόρεμα σε μια απο τις πολλές βαλίτσες της και ξάφνου μια μπλούζα που ούτε καν θυμόταν ότι είχε , βρίσκεται στα χέρια της.
Την επεξεργαζεται για λίγο και ύστερα την φέρνει κοντά και παίρνει μια βαθιά ανάσα αρώματος.
Έχει ακόμα το άρωμα της Αντζελικας πάνω.
Της είχε χαρίσει αυτή την μπλούζα δύο μήνες πριν όμως η χαρακτηριστική της μυρωδιά βρισκόταν ακόμα πάνω στο ύφασμα.
Χαμογέλασε μα ξαφνικά άλλο ένα πρόσωπο ενώθηκε με ένα τραγούδι στο χαώδης κεφάλι της.
Είχε μια κακία συνήθεια να συνδέει διαφορά τραγούδια με πρόσωπα της ζωής της, και αυτό το τραγούδι πλέον είχε πρόσωπο,όνομα και πολλές καλά χαραγμένες αναμνήσεις μέσα του.
Έκατσε στο κρεβάτι αργά με την μπλούζα στα χέρια της, και την μουσική να γεμίζει το δωμάτιο.
Και πλέον ήταν επίσημα το τραγούδι που είχε σημαδέψει το μυαλό της με άλλο ένα πρόσωπο.
Με ένα όνειρο τρελό,
όνειρο απατηλό,
ξεκινήσαμε και οι δύο μας.
Και στου δρόμου τα μισά, σβήσανε τα άστρα, τα χρυσά
ξαφνικά από τον ουρανό μας.
Ποιά μοίρα με ζηλεύει;
ποίο μάτι φθονερό νερό;
Και χάθηκε μια αγάπη προτού να την χαρώ;
Σαν πλοίο που ναυάγησε,
σαν νούφαρο που μάδησε,
στης λίμνης μέσα το θωλο νερό,
σαν πλοίο που ναυάγησε,
σαν νούφαρο που μάδησε,
στης λίμνης μέσα το θωλο νερό.
Με ελπίδες λιγοστές,
έστω και απατηλές,
να γυρίσεις περιμένω.
Ισως βγει αληθινό,
το όνειρο μου το τρελό,
το όνειρο μου το ναυαγισμένο.
Ποιά μοίρα με ζηλεύει;
ποίο μάτι φθονερό νερό;
Και χάθηκε μια αγάπη προτού να την χαρώ;
Σαν πλοίο που ναυάγησε,
σαν νούφαρο που μάδησε,
στης λίμνης μέσα το θωλο νερό,
σαν πλοίο που ναυάγησε,
σαν νούφαρο που μάδησε,
στης λίμνης μέσα το θωλο νερό.
Χάθηκε στις σκέψεις της ,στο τραγούδι που γέμιζε το χώρο και στην μελωδία που χάιδευε τα αυτιά της τόσο απαλά ,τόσο όμορφα.
Και πάλι ένα απλό τραγούδι με ρίζες από μια χώρα μακρινή ,τρύπωσε γερά στο κεφάλι της.
Άφηνε να το διαπεράσει μονάχα μια φωνή.
Είχε μονάχα μια εικόνα.
Και φώναζε μονάχα ένα όνομα.
Αντζέλικα.
Η πόρτα χτύπησε απαλά δύο φορές κάνοντας την Νικόλ να πεταχτεί όρθια και να σκουπίσει τα δάκρυα που έτρεχαν χωρίς να το καταλάβει στα μάγουλα της .
Πήρε μια βαθιά ανάσα και αφού έδωσε την άδεια στο άτομο πίσω από την πόρτα να περάσει ,η πόρτα ανοίγει διάπλατα και από πίσω της στέκεται η Αλκμήνη.
Τα μάτια της ήταν πρησμένα και κόκκινα , σημάδι που μαρτυρούσε τα δάκρυα της.
Φαινόταν φανερά η θλίψη στα μάτια της.
<<Καλημέρα Αλκμήνη>>είπε σταθερά η Νικόλ.
<<Καλημέρα κοριτσάκι μου, με έστειλαν να δω αν τελείωσες >>την ενημερώνει έτοιμη να αφήσει τα δάκρυα της ελεύθερα.
<<Σε 10 λεπτά θα είμαι κάτω >>άφησε η νεαρή κοπέλα και η Αλκμήνη απλά έγνεψε.
Έκανε να φύγει όμως η φωνή της Νικόλ την διέκοψε .
<<Αλκμήνη!>>
Γυρνάει αργά ώστε να την κοιτάζει και βλέπει στα μάτια της ακόμα την μικρή Νικόλ,εκείνο το ζωηρό παιδάκι που έτρεχε πέρα δώθε ,όπου ήταν πάντοτε πάνω σε ένα άλογο και ζούσε σε ένα κόσμο φτιαγμένο από εκείνη ,για εκείνη.
Μακριά από όλα και από όλους.
Έναν κόσμο χωρίς συμμορίες,όπλα και ναρκωτικά.
<<Θα μου λείψεις>>ξεστόμισε η Νικόλ και ήδη δύο δάκρυα κυλούσαν στα ρυτιδιασμενα μάγουλα της γυναίκας όσο την πλησίαζε για να την χώσει στην αγκαλιά της.
Όπως όταν ήταν μικρή ,όταν έπεφτε και έτρεχε στην Αλκμήνη .
Είχε πειστεί το παιδικό μυαλό της ότι είχε ένα μαγικό τρόπο να παίρνει τον πόνο μακριά.
<<Και εμένα κοριτσάκι μου >>άφησε ανάμεσα στους λυγμούς της όσο χάιδευε τα μαλλιά της νεαρής όπως έκανε πάντα.
Είχε έναν μαγικό τρόπο να παίρνει τον πόνο μακριά.
