9:30π.μ
Η Σβετλάνα αφήνει την κούπα πάνω στο ακριβό τραπέζι που βρίσκεται μπροστά σχεδόν από το μεγάλο παράθυρο του δωματίου και έχει θέα την Μόσχα.
<< Χρειάζεστε κάτι άλλο;>>ρωτάει ευγενικά την Νικόλ που κοιτάζει αφηρημένη την θέα μπροστά της.
Γυρίζει το βλέμμα της στην υπηρέτρια και της αφήνει ένα αχνό , σχεδόν διστακτικό χαμόγελο γνέφοντας αρνητικά.
Κάνει να φύγει όμως η φωνή της νεαρής τελικά την διακόπτει.
<<Ο Άρης είναι εδώ ;>> ρωτάει διστακτικά
<<όχι , έφυγε πολύ νωρίς το πρωί μαζί με τον Κύριο Λέβ και τον Κύριο Εμιλιάν. Θέλετε να σας ενημερώσω για το ποτέ θα επιστρέψει ;>>
<<όχι ,σε ευχαριστώ πολύ >>
Η Σβετλάνα γνέθει θετικά και για μια ακόμη φορά κάνει να φύγει.
<<Α , και Σβετλάνα !>>
<<παρακαλώ>>
<<Μην μου μιλάς στον πληθυντικό σε παρακαλώ>>ζητάει ευγενικά με ένα γλυκό χαμόγελο και η Σβετλάνα ανταποδίδει.
Λίγα λεπτά αργότερα είναι και πάλι μόνη στο τεράστιο δωμάτιο της .
Κοιτάζει έξω αφηρημένη την βροχή να δυναμώνει όλο και περισσότερο κάθε λεπτό που χάνεται στον χρόνο.
Αν και νωρίς το πρωί , η μέρα έξω θυμίζει σχεδόν βράδυ.
Τα μάτια της γλύφουν κάθε σταγόνα που ακουμπάει το έδαφος , τα τζάμια αλλά και την βροχερή Μόσχα.
Όμορφη πόλη η Μόσχα.
Σχεδόν ερωτεύτηκε αυτή την πόλη.
Έχει σχεδόν ξεχάσει τον λόγω που ήρθε εδώ.
Μπορεί να κάθεται και να την κοιτάζει για ώρες.
Σαν να κινδυνεύει η απουσία της το επόμενο ξημέρωμα.
Πιάνει στα δάκτυλά της την ζέστη κούπα του καφέ και πίνει μια γενναία γουλιά.
Ύστερα αφήνει απο το επιβλητικό και έντονο βλέμμα της την Μόσχα και κατευθύνεται προς το καλά κλειδωμένο ξύλινο κομοδίνο που βρίσκεται δίπλα στο κρεβάτι της.
Ανοίγει αργά το συρτάρι και βγάζει έξω ένα βιβλίο με μπλε εξώφυλλο.
•Κική Δημουλά, το λίγο του κόσμου •
Διαβάζει τον τίτλο του παλιού βιβλίου που είναι γραμμένο στα ελληνικά και για μερικά δευτερόλεπτα πιάνει τον εαυτό της να απορεί πως αυτό το βιβλίο βρέθηκε μαζί με τα υπόλοιπα δικά της.
