"Başarı bir yolculuktur. Bir varış noktası değil."
Bu cümleyi duyduğum anı hatırlıyorum. Kucağıma bir deste büyülü sözcük bırakılmış gibi hissetmiştim. İçimde biriktirdiğim tüm yenilgilere başkaldırmak için ihtiyacım olan küçük bir kıvılcım yakalam...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💙
Boşanma davalarından hoşlanıyor değildim. Aslında bu alanda isim yapmayı planlıyor da değildim. Fakat olan buydu. Birkaç büyük davadan sonra bir çevrede tanınmış, bu sayede kendimi arkası kesilmeyen boşanma davalarının içinde bulmuştum. Bazen çok bunalıyordum. Bunca mutsuzluğa şahit olmak, evliliğin sürekli olarak dezavantajını görmek aşka dair azıcık iyimserliğimi de alıp götürüyordu. Birbirlerine çok aşık arkadaşlarım olmasaydı, şimdiye dek çoktan aşkın varlığını inkar ediyor olurdum.
Soğuyan akşam yemeğimi yerken Birce yüzünü telefonun ekranına yaklaştırıp söylenmeye başladı. "Bu saate kadar bir şey yemedin ve hala çalışıyor musun? Düğünüme geleceksin değil mi?"
Yüzündeki korkuyu görünce güldüm. O kadar çok çalışıyordum ki gidemeyecek olsam buna kimse şaşırmazdı. "Geleceğimi biliyorsun."
"Emin değilim. Seni o kadar az görüyorum ki kendine başka yakın arkadaşlar bulmuş olabilirsin. İkimizin aynı gün düğünü olursa onları tercih edebilirsin... Sonuçta gözden uzak olan gönülden de olur."
"Başka yakın arkadaşlar bulmaya vaktim yok ki," dedim ağzıma bir parça tavuk atarken. "Olsaydı onları seçerdim."
Birce sahte bir gücenmişlikle gözlerini kocaman açtı. "Alçak kadın!"
"Barış nasıl?"
"Annemden korkuyor."
Alaycı bir bakışla kaşlarımı kaldırdığımda Birce sırıttı. Bir yıl önce öğretmen olarak atandığı şehirde, küçük evinde yaşıyordu. Evine insancıl saatlerde gidiyor, büyük aşkıyla evliliğini planlıyor ve benimle konuşurken yatağında rahatça yayılıyordu. Çok yorgun olduğum günlerde onu kıskanıyordum. Diğer zamanlarda ise onun yerinde olmak asla ilgimi çekmiyordu.
"Serpil Teyze beni bile korkutuyor. Zavallı Barış."
"Biliyorsun, bana aşık olmanın bazı bedelleri var."
"Sen kendin bedelsin," dediğimde Birce bana dil çıkardı. Yemeğimin son lokmalarını yerken gözlerimi devirdim.
"Ee, hayatında hiçbir şey olmuyor mu?"
"Yeni bir dava aldım."
"Hmm. Yani hiçbir şey olmuyor," dedi Birce sıkıntıyla. "Düğünümü bir İngiliz balosuna dönüştüreceğim. Yakışıklı ve kariyer sahibi beyleri davet edip seni de gözde bekar olarak kalabalığa sunacağım. Peşinden koşacaklarından şüphe etmemize gerek yok. Sosyetenin en güzel kızı sensin."
"Teşekkürler ama almayayım. Sosyeteden hoşlanmıyorum."
"Buna rağmen sosyetenin verdiği davetlere çağırılıyorsun. Bir gün beni de götüreceğinin sözünü unutmadın değil mi? Bak, evlenmeden önce bir sosyete partisi görmek istiyorum."
