Hayat Işığı✔️

22."Ona Hatırlatmam Lazım."

#Aurora-Runaway

🌟

Evden çıktığımda koşar adım yürüyordum ta ki sonunda ayaklarım birbirine dolanıp dizlerimin üzerine düşene kadar. Elimle ağzımı kapatıp gözlerimi yumdum ve avucumun içine koskoca bir çığlık sığdırdım.

"Günce." Alp'in sesi gözlerimi açmama neden olmuştu.

"Güzelim iyi misin?" Başımı sağa sola salladım ve elimi dudaklarımdan çektim.

"I-ıh... Değilim, ben iyi falan değilim." Hızlıca başımı çevirip Alp'e baktım.

"İyi falan değilim Alp." Bu gece Hayat'ın cümleleri arasında sıkışan katille göz göze geldim. Bu gece o tecavüzcü ve bebek katili aynı zamanda Tolga Asır'ı yere seren adamla göz göze geldim. İçim titredi Alp, buz kestim. Korktum. Ben o adamla göz göze geldim diye korktum. İzmir abla o bar tuvaletinde elleri arasındayken, ben aramızda metreler olan adamın bakışlarından korktum Alp. Yıldız da gördü o adamı, Gece de gördü. İlk ve son görüşleri oldu. Öyle bir adamı gördüler hayatlarının son anında. İyi değilim ben.

"İyi değilim." Diye fısıldadım sessizce. Alp yanıma çöküp kollarını bana sardığında yüzümü göğsüne gömdüm ve tişörtünü sıkarak hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Söylediğim tek bir söz vardı. Tekrar tekrar söylediğim tek bir söz.

"İyi değilim Alp, ben hiç iyi değilim." Geçen saniyeler hıçkırıklarımı, dakikalarsa gözyaşlarımı alıp götürdü. Saate uzanan dakikalar bana sessizliğimi getirdi. Koskoca bir çığ gibi üzerime devrilen sessizlik.

"Günce." Duyduğum ses tonu başımı hızla kaldırmama neden olmuştu. Koskocaman sessizliğimi silah haline getirmiş, bana doğrultmuştu Çağdaş.

"Birde gelip karşımda mı duruyorsun? Ben evden çıktım sen varsın diye, sen gelip karşımda dikilebilme cesaretini nereden buluyorsun?" Apar topar yerden destek aldım ve kalkıp sertçe omzuna vurdum.

"Defol Çağdaş, defol git." Kolundaki dövmeye kaydı gözlerim. Teker teker eksilecekmişiz hissi ürpermeme neden olsada eksilmemek için öylece Çağdaş'ı nasıl affedebilirdim?

Birbirimizin suratına baktık hiçbir şey demeden. Gözyaşlarım durmaksızın akıp gidiyordu gözlerimden. Kalbimdeki sızı, bedenimi yormuştu. Derin bir nefes alıp verdim ve o gün fotoğrafa Afra'yı almayınca bozulan Alp'e Hayat'ın verdiği cevabı hatırladım.

"Bu Çağdaş'ın kolu. Ya ayrılırsanız, kolunda Afra mı olacak? Ama Afra dışındakiler burada hep olacak olanlar." Gözlerimi sıkıca kapadığımda başım öne düştü ve büyük bir hıçkırık kaçtı dudaklarım arasından. Çağdaş birkaç adımda bana yaklaşmış kollarını bedenime dolamıştı.

"Özür dilerim Günce. Çok özür dilerim. Yaptığım şey ile gurur duyduğumu mu sanıyorsun? Tüm gece ne yaşadığımı bilmiyorum bile. Çok korktum ve düşünemedim. Evet bu bir bahane asla değil ama Ferya'yı öldürmesinden öyle korktum ki, hiçbir şey düşünemedim. Affetmen için konuşmuyorum, affetmek zorunda değilsin." Benden uzaklaştı ve yüzümü elleri arasına alıp gözyaşlarımı sildi.

"Hayat'ın yarışından sonra Muğla'ya geri döneceğiz Ferya ile. Gitmeden önce yarışa gelerek rahatsız edeceğim belki ama sana gıcıklık olsun diye yapmayacağım. Hatta arkalarda olacağım Hayat'ın bizi görüp morali bozulmasın diye. Ama sen görürsen diye söylüyorum, özür dilerim." Ellerini çekti yanaklarımdan ve dönüp Alp'e baktığı an suratına yumruğu yemişti. Bu beklemediği hareket karşısında tam ayaklarımın önüne serildiğinde tepkisiz kalmıştı.