Hayat Işığı✔️

40. "Kim olduğunu hatırla."

Multimedya: Hayat Kutlu&Asır

🌟

Karşımda takır takır mesaj yazan Günce'ye göz ucuyla baktım ve kendini bayağı bir kaptırdığını fark edip birden acıyla inledim. Yerinde sıçrayıp telefonu bıraktı ve birden ayaklandı.

"Ne geliyor mu? Başladı mı? Doğum başladı mı?" Onun bu paniğini gören Alp de birden yediğini tükürüp, tükürdüğünü de eli ile tutmaya çalışıp ayaklandı. Günce ve Alp yetmiyormuş gibi odaya paldır küldür giren dayım çığlık attı.

"Doğuruyor muyum? Suyun geldi mi? Ambulans çağırayım mı?" Gözlerim büyüdü ve dayımın odadan çıkıp ambulans çağırmasına fırsat vermeden ellerimi kaldırdım.

"Doğurmuyorsam da sizin bu paniğiniz yüzünden pırtlatıvereceğim. Doğuma bir hafta var daha. Sakin olun azıcık. Yaklaştığı için doğal olarak sancılar oluyor ya. Bir sakin olun. Aaa..." Dayım eli ile kendini yelleyince Günce eli ile kalbini tutup kalktığı yere oturdu.

"Her gün biri doğurmuyor ki Hayat. Tabii ki panik yapacağız." Dedi Alp söylene söylene oturunca.

"Alp doğum yaptığın günü ne çabuk unuttun?" Göz devirip ağzımı taklit edince Günce ayağı ile Alp'in kafasına vurdu.

"Taklit etme lan arkadaşımı."

"Günce vallahi o ayağını alır münasip bi yerine monte ederim. Çek lan kırk sekiz numara ayağını." Günce, Alp'e bir kere daha vurdu.

"Ayağım otuz sekiz numara." Alp omuz silkti.

"Aynı şey." Günce yanına oturan dayımı dürttü.

"Şuna bir şey söyler misin Can abi?" Dayım bu anı bekliyormuş gibi ayağını uzatıp Alp'e vuracakken, arkadaşım refleksle dayımın bacağından yakalayıp kendine çekti ve koltuktan düşmesine neden oldu.

"Hi! Ömür'üme şikayet edeceğim seni!"

"Çok korktum, eyvah ne yapacağım şimdi?" Alp dayımla alay edince bu hallerine güldüm. Babam annemi ziyarete gitmişti. Annem neredeyse bir aydır tedavi görüyordu ve kendi isteği ile klinikte yatmayı tercih etmişti. Bunun kendisine daha iyi geleceğini düşünüyordu. Açıkçası neden buna karar verdiğini anlamamıştım. Her şeyin iyi olduğunu sanıyordum. Ama sanırım hamileliğimden dolayı benden saklanan bazı durumlar vardı. Gerçekleri bilmiyor oluşum, hissetmediğim anlamına gelmiyordu. Yine de annemi daha sağlıklı bir şekilde yanımda, bebeğimle beraber görebileceksem ne istiyorsa o yolu izlemeliydi. Dedem de kendisi için en iyi olanı yapmasını tercih ederdi.

İleride ne olacaktı bilmiyordum ama doğumdan çıktığımda onu yanımda görmek istiyordum. Ona ihtiyacım vardı. Bunu biliyor olmasına rağmen klinikte yatmayı tercih ediyorsa, demek ki gerçekten yolunda gitmeyen şeyler vardı. Üstelik Sarper de hayatımızdan çıkmış olmasına rağmen. Şimdi olmasa bile ileride bunu öğrenmek istiyordum. Ailenin en büyük parçasıyken böyle bir şeyi saklamalarını istemiyordum. Şu an saklama sebeplerini anlayabiliyorum ama ileride saklamalarına izin veremezdim. Anneme destek olmak istiyordum.

Göbeğime yediğim tekme yeniden arkadaşlarımın arasına dönmemi sağladı. Sanki limon beni uyarmış gibiydi. Elimi göbeğime koydum ve koltukta biraz daha kaydım. Gittikçe göbeğim, yüzüm ve kollarım şişmişti. Göbeğim yüzünden eğilemez hale gelmiştim. Oturup kalkmam bile eskisi gibi rahat değildi.