Niloya •Texting

32

Saçlarımı tepede rastgele topuz yapıp dolabımın karşısına geçtim. Biraz kendime gelmeliydim. Kaç haftadır otuz yaşında evde kalmış kadınlar gibi depresyona girmiştim.

Tamam Barlas'ı seviyor aynı zamanda da anonimi üzüyor olabilirdim ama böyle olmasını ben istememiştim.

Kendimi şerefsiz gibi hissediyorum.

"Zaten öylesin"

Kapıda sırıtarak bana bakan Anıl'a orta parmak çekip önüme döndüm.

"Madem şu yataktan çıkabildin hazırlan da dışarı çıkalım bizimkiler de gelir hem"

İçimin Barlas'ı görme heyecanıyla kıpır kıpır olmasıyla sevgilisinin olduğu gerçeği yüzüme tokat gibi çarpıyordu.

Ah ulan zalim dünya.

Beyaz yırtık kot şortumu alıp üstüne de bebek mavisi oversizd tişörtümü geçirdim.

Makyaja zaten gerek yoktu. Telefonumu alıp hızla aşağı inerken telefonuma art arda mesaj tufanıyla anonim zannetsem de anonim değildi.

İnstagram butik: Merhaba Nil hanım, geçen hafta sipariş ettiğiniz ürün elimizde kalmamıştır. Onun yerine başka bir şey almak ister misiniz ?

Siz: Var dediler ?

İnstagram butik: Evet vardı fakat tükenmiş. Aynı üründen bir daha elimize gelir mi bilmiyoruz.

Siz: Bana var dendi.

İnstagram butik: Yapabileceğim bir şey yok efendim.

Siz: E bana var dedileeeeğğğrrrr.

İnstagram butik: Hanım efendi salak mısınız ?

Siz: Eeee bana var dendiiiiğ.

Engellendiniz.

Gözlerimi fal taşı gibi açarak telefona bakarken kahkaha atmaya başladım. Ulan instagram butiğinden de engel yemedim demem artık.

"Kendi kendine ne gülüyosun lan"

Gülerek mesajları ona gösterdiğimde o da benim gibi kahkaha atmaya başladı.

"E bana var dendiiiğ"

Anıl sesini incelterek taklit yapmaya çalışırken arkasında ki Ceyda'yı görmemişti.

"Aşkım iyi misin ?"

Ceyda tedirgince Anıl'a yaklaşırken Ceyda'nın bu hareketine daha çok gülmüştüm.

Onları orada bırakıp portmantodan siyah oversize hırkamı üstüme geçirip yine siyah Converselerimi giymek için kapının girişinde ki tabureye oturmuştum.