Niloya •Texting

33

Hadi bu seferlik bölüme şarkı bırakayım da o şarkıyla okuyun bakalım.

Pera - Her gece öldüm.

Pera'nın da dediği gibi, bir yolu vardı bir de sonu. Sona mı yaklaşıyordum ? Lakin o yolu yürüyecek takatim kalmamıştı. Aylardır sevgilisi var diye kendimi harap ederken aslında o kızın kardeşi olduğunu öğrendim. Bu güzel bir şeydi ama anonim ne olucaktı ? Ayrıca Barlas'ı unutmam lazımdı. Sevmemeliydim. Bu işin sonu acıydı, ya anonim acı çekecekti ya da ben.

Bu dağlık ev de iki gün kalıcaktık. Dışarısı yaz olmasına rağmen ev oldukça soğuktu. Herkes uyumuştu ben ise düşüncelerimle birlikte şöminenin başında yalnız kalmıştım. Ben ne kadar çok düşünürsem alev de o kadar büyüyor gibiydi. Aşkın ateşi bu alevde kül olur muydu ?

Eslem... Fazlasıyla güzel bir kızdı. Bizden bir yaş küçüktü. Sevecen ve güler yüzlüydü. Onu hiç tanımayan biri bile anında güvenip sevebilirdi. Kıvırcık saçları yüzünde ki çillere uyum sağlıyordu. Ben de sevmiştim ama bir kaç saat öncesine kadar Eslem sadece Barlas'ın sevgilisi gibiydi gözümde.

"Uyumamışsın"

İrkilerek karşımda ki ateşten gözlerimi ayırıp arkama döndüğümde yanıma gelen Barlas'la gözlerimi tekrar ateşe çevirdim.

Az önce unutmalıyım sevmemeliyim diyordum ama şu an deli gibi atan kalbim söylediklerimin aksini uyguluyordu.

Yanımda ki boş mindere uzatıp önüme bir kupa bıraktığında içinde ki kahveyle gülümsedim. Bir fincan mutluluk...

"Teşekkür ederim"

Gülümseyerek cevap verirken sıcaklığına aldırmadan kahvesinden büyük bir yudum çekti içine. Aklıma yine şarkının sözleri gelirken dolan gözlerimi aleve çevirip içimden mırıldandım.

Sende benim kadar gerçekleri görüyorsun.
Beraber olamayız benim gibi biliyorsun.

"Bir şey mi dedin ?"

Çok şey dedim. Çok bağırdım. Duymadın Barlas.

"Ha yok bir şey demedim."

Kafasını anladım dercesine aşağı yukarı sallarken kendime engel olamayıp içimdekileri dışarı vurdum.

"Eslem'le sevgili sanıyordum seni"

Ben şaşıracağını sanarken o aksine burukça gülümsemişti.

"Annem yok benim"

Kaşlarımı çatarak ona döndüm.

"Nasıl yani öldü mü ?"

Bu nasıl bir soruydu amk ağzına sıçayım Nil senin.

"Yok hayır hayatta"

İstemsizce tuttuğum nefesi verirken çatallayan sesiyle tekrar mırıldandı.

"Ama bizim hayatımızda değil. Başkasının hayatında"

Bana bir bakış atıp kahvesinden tekrar yudum alırken konuştu.

"Ben 6 Eslem de üç yaşındayken annem bakkala diye çıkıp bir daha gelmedi. Eskiden durumumuz pek iyi değildi. Babam bizim için ne kadar çalışsa da annem hep bir şekilde o parayı alıp kendine harcıyordu. 6 yaşındaydım ama anlıyordum her şeyi. Annem kendine deli gibi aşık olan adamı bırakıp sırf parası var diye başka birinin yanına gitti. Yetmezmiş gibi o adamdan çocuğu var. Babam hırs yaptı çok çalıştı iş kolik oldu şu an Türkiye'nin sayılı zenginlerinden biri. Annem bunu öğrenince geri gelmek istedi ama son pişmanlık neye yarar ?"