The Last Neon (COMPLETED)

Chapter Eleven

"Are you awake?" 

Nag-iisip ako kung sasagot ba ako o mananatili na lang akong nakahiga roon at mag-iisip... Huminga ako ng malalim, bakit ba nangyari ang nangyari kanina? Bakit ko sinabing mahal ko siya? Hindi ko naman gustong sabihin sa kanya na mahal ko siya... wala akong balak ipaalam sa kanya na ang nararamdaman ko, pero bakit ko ba nagawang sabihin iyon?

I felt his arm on my waist, nahigit ko ang hininga ko. Kung ganito siya kalapit sa akin, paano pa ako makakapag-isip? Ngayon ko lang naranasan ag ganito, pero.. masarap pala sa pakiramdam ang yakapin ka ng taong mahal mo. 

I never given so much thought on what would happen to us the morning after this night.. wala naman akong dapat ikatakot ---- sa ngayon... alam ko rin na dapat masaya ako dahil nagmula mismo sa kanyang bibig na ayaw niya akong mawala sa kanya. Pero bakit 1/4 lang ng pagkatao ko ang nakakaramdam ng kasiyahan? 

I know I should be happy.. I should be jumping because with so much joy, but the thing was, nakakaramdam ako ng takot at pangamba.

"Jenny..." he whispered... I sighed. 

"Wala, tulog na..." malakas na sabi ko. Natawa siya at saka pinaharap ako sa kanya. 

"Sira ulo ka talaga..." tumatawang wika niya. 

"Eh sasagot ba ako kung tulog na ako. Ungas!" kahit papaano ay masaya rin ako dahil nakikita at naririnig ko na ang pagtawa niya. Iyon lang naman kasi talaga ang gusto ko, ang makita siyang masaya at makita siyang buo. 

"Pwede magtanong, Sir Trey?" 

"Hmmn?" pilit ko siyang inaaninag, patay na kasi ang mga ilaw at tanging ang liwanag na nagmumula sa poste sa labas ang pumupuno sa madilim na kabahayan. 

"Dito ka talaga natutulog sa sala mo? Ang laki-laki ng bahay na ito, tapos ayaw mo sa taas?" 

"Gusto mo sa pool o sa graden matulog? We can count the stars, you like that diba?" natigilan ako saglit, paano niya nalaman na gusto kong nagbibilang ng bituin sa langit?

"Uyy, alam niya iyon oh..." pabirong kinurot ko siya sa tagiliran. "Pero wag mong ibahin ang usap. Curiuos lang ako." muling sabi ko. I heard him sigh. 

"I... I.. there's just so many things in there that..." hindi niya maituloy ang kanyang sinasabi.. pero parang alam ko na rin naman kung tungkol saan iyon. 

"Ahhh.. gets ko na..." tinapik ko ang balikat niya."Sige na, matulog na tayo..." muli ay tinalikuran ko siya. Pinipigil ko ang pagtulo ng aking luha. Ayokong umiyak... wala naman dapat iyakan. Matagal ko naman ng alam na hanggang ngayon aay mahal niya pa rin si... si Angelika... hindi na ako dapat masaktan kasi given na iyon.. kumbaga sa test, bonus na iyon, general knowledge kumbaga..

Nangyayari ba talaga ito? tanong ko sa sarili ko. Hindi ko alam kung nangyayari talaga ito. Pero sana lang, hindi ito panaginip, kasi kapag panaginip lang ito, sisipain ko talaga ang sarili ko.

"Jenny.... I'm sorry." mahinang bulong niya. Tumayo ako at saka pilit siyang tiningnan. 

"Bakit naman ho kayo nagso-sorry?" kunwari ay natatawa ako, pero ang totoo, parang pinupunit ang puso ko. 

"Because I couldn't say those words you wanted to hear..." napanganga ako. How can he say that? Bakit parang napakadali sa kanya ang sabihin ang mga salitang iyon?

"Ho? Naku nga.. okay lang ho iyon..." he shhed me. 

"Wag mong sabihing okay lang.. kasi alam mo kung ano talagang ibig sabihin ng salitang iyon? It means na "wala naman akong magagawa or wala naman akong choice..."Kaya please, don't ever say na okay lang. If I'm hurting you, or if i'm making you unhappy, just please say it... I don't wanna hear okay lang..." 

"Ahh..." what am I supposed to say after hearing that? "S-sige ho..." maahinang sabi ko. 

"Good, and please, stop using ho or po an stop calling me sir.." 

"Ha? pero boss pa rin ho kita!" biglang sabi ko. Inilapat ni Sir Trey ang hintuturo niya sa labi ko. 

"Papaalala ko lang sa'yo Miss Salaveria na sinabi mo sa aking mahal mo ako. So that changes everything..." tama.. oo binago ng mga salitang iyon aang lahat. Kung noon ay itinatanggi ko a hindi ako nasasaktan,ngayon pait utak ko dumadaing na rin sa sakit.. ganito pala iyong pakiramdam ng unrequited love...

"Your lips are soft..." namamanghang sabi niya. Inalis ko ang daliri niya sa labi ko. 

"Natural , anong akala ninyo sa lips ko, hard wood?" nappailing na naman ako. "Matulog na nga ho kayo, este matulog na tayo..." muli akong humiga, naramdaman ko na naman ang kamay niya na yumakap sa akin. Gusto ko sanang alisin iyon, pero naisip ko, pagbibigyan ko muna ang sarili ko sa ngaon. Hindi naman siguro ako mumultuhin ni Angelika dahil sa yakap ni Trey... 

Ipinikit ko ang mga mata ko, pero hindi ako makatulog... paano ako makakatulog kung nandito siya sa tabi ko, nakayakap sa akin at humihinga? Grabe... 

I need to think of a way to make myself fall asleep dahil kapag hindi ako nakatulog baka mamaya kung anong kahalayan ang maisip kong gawin sa kaawa-awang nilalang na nakayakap sa akin. 

Ayokong mademanda ng rape... 

So to distract myself from thinking things, i started singing.

"I love you.. you love me... we are happy family..." 

"What the hell are you doing?" he asked me... Sa pagkakataong iyon ay siya naman ang tumayo. Umupo siya at saka hinawakan ang kamay ko, pilit akong pinapatayo. 

"Nagpapaantok ako,wag kang makialam." 

"Nagpapaantok ka, pero ako naman ang hindi makakatulog. Teka... " he stood up... 

"Hoy, wag mo akong iwan dito, baka mamamaya nandyan si The Grudge!" sigaw ko. Trey turned on the lights, maya-maya ay bumalik siya dala ang kanyang gitara. 

"Ano iyan?" nakataas ang kilay na tanong ko. 

"Gitara... I'll sing so you can fall asleep..." uy, kakantahan daw niya ako, kikiligin ba ako o hindi? He sat in the matress again, then he looked at me. "Ready ka na?" tumango ako. He gave me a faint smile then he started strumming his guitar...

Pakiusap ko na lamang, huwag mo akong iiwan
Pagkat ikaw ang tanging pag-asa ng buhong buhay ko...
At kung mawawala ka pa... saan ako mapupunta?

Hindi ko mapigilan ang pagbagsak ng mga luha ko. His voice resonated in my ear drum, it was the sweetest melody I've ever heard, and the fact that he's singing like he meant those words, melted my heart... 

"Huwag mong ibabalik ang kahapon, buhay ko'y gulong-gulo. Huwag mong ibabalik ang kahapon, pangarap ay di nabubuo, huwag mong ibabalik ang dating kadiliman ng panahon..." 

Wala na talaga sa akin ang puso ko. Nasa mga kamay na niya iyon. Hindi ko man sinasadya, inilagay ko iyon sa mga kamay niya. At wala akong gagawing hakbang para mabawi ko iyon sa kanya... 

"You're crying.." he said while still strumming his guitar... 

"Hindi ah..." pinahid ko ang aking mga luha.. "Napuwing lang ako.." napailing siya.. 

"Silly girl..." ibinaba niya ang gitara niya at saka hinatak ako papalapit sa kanya. "Inaantok ka na?" tanong niya. 

"Hindi pa.." sagot ko. 

"Naisip ko lang," muli siyang nagsalita..."What if I kiss you?" tumigil ang buong mundo ko. Tama ba ang naririnig ko? He was thinking of kissing me?

"Sir..." hindi ko alam kung anong sasabihin... 

"We'll yeah, screw the idea..." hindi ko alam kung anong ibig niyang sabihin, pinag-iisipan ko munang mabuti kung ano ang ibig niyang iparating pero parang hindi ko na rin kailangang gawin iyon kasi bigla na lang niyang iniangat ang mukha ko at saka ko lang naintindihan ang ibig niyang sabihin. 

His lips landed on mine... 

Nakapikit siya – habang ako, mulat na mulat ang singkit kong mga mata. Parang hindi na nga singkit ang mga mata ko. I felt him smile on my lips... 

"Close your eyes, Jenny..." he, then tilted my head so he could kiss me better this time. I let myself savor that moment, kahit alam kong may mali, kahit alam kong hindi dapat nangyayari ito... 

He moved his lips... I shudered. I couldn't help it. I didn't know that a kiss can make you feel like this... teka, ano nga ba itong nararamdaman ko? 

Hindi ko rin alam... pero alam kong kung ano man iyon, may kalakip iyong saya – at pangamba. 

Ayokong masyadong mahulog kasy Trey, pero tulad noong gabing na-realize kong mahal ko siya, huli na rin ang lahat. 

Kahit na makipag-argumento pa ako sa sarili ko, wala na rin namang silbi dahil hulog na hulog at lunod na lunod na ako sa sobrang pagmamahal na nag-uumapaw sa puso ko. I didn't even know that I have this much love for him... 

Then the most amazing thing happened.

He stopped. I could see things in his eyes – things that I don't know how to name but I wish I could.

"Matutulog na ho ba ako?" hindi ko alam kung bakit ko tinanong iyon, pero saglit na nagdult iyon ng ngiti sa kanyang mga labi.. sapalagay ko ay hindi ang kanyang saot, sapagkat muli niya akong kinabig upang muling ipadama sa akin ang isang halik na habambuhay ko yatang hindi makakalimutan... 

Habang tumatagal, lumalalim ang halik na iyon. And I know that I should stop him, pero ayoko... ayokong tumigil siya, kahit pa alam ko na kung hahayaan kong mangyari ito, magbabago na ng tuluyan ang lahat. 

Ayoko munang isipin iyon... 

All I want to think is this feeling that's waking up inside of me, a brand new feeling that I didn't know existed... 

And when he started undressing me, instead of being embrassed, I felt divine... I felt like i'm the most beautiful woman on the fgace of earth just because he was kissing my whole being... 

I won't stop him, I don't want him to stop... I just want him to do whatever his doing to me because it feels so damn good... 

A cry escaped my lips when I felt our bodies connected. He stiffened.

"Jenny, damn it..." he whispered. I guess he didn't know what to do know... 

"Don't..." niyakap ko siya nang maramdaman ko ang kanyang paglayo.."Please... don't..." I guess he understood... again he started thrusting again... 

And after a few moments the pain faded away. After a while everything else seems to be brighter, more beautiful and more colorful.

When it was over, he embraced me so tight, then he spoke. He said something – just not the words that I've been wanting to hear.

"Thank you, Jenny.."