The Last Neon (COMPLETED)

Chapter Fourteen

"Magpapakasal na ako..." 

Ibinuga ni Shany ang kapeng iniinom niya habang ako, nanlalaki ang mga matang napatitig ako kay Bling. Magpapakasal na siya? Kanino? Ni hindi ko nga alam na may boyfriend siya... 

"Kanino? Kay Kyuhun?" nakangising tanong ko. Maybe it was one of her foolish jokes again... baka mamaya ginu-good time lang niya kami ni Shasha...

"Hindi... Kay Aguinaldo..." simpleng sabi niya. Natawa ako. 

"Aguinaldo... anong pangalan niya? Emilio?" muli na naman akong natawa sa sarili kong joke. "Bakit kapag Sabado ang lalakas ng tama ninyo?" nagtatakang tanong ko. Ibinaba ni Bling ang dyaryong binabasa niya.

"Wala akong tama, at magpapakasal na talaga ako. Hindi Emilio ang pangalan niya, Bebang.. Surname niya iyon..." muli kong tinitigan si Bling. Seryoso ang mukha niya ngunit bakas sa mga mata niya ang kasiyahan. 

Bigla ay naalala ko ang lalaking minsan ay nagpunta dito. Iyong lalaking nagtataglay ng makalaglag pangang ka-gwapuhan... 

"Seryoso ka nga?" muling tanong ko. 

"Oo nga! Ba't ba ang kulit mo? Magpapakasal na nga ako..." itinaas niya ang kaliwang kamay, noon ko lang napansin ang singsing na suot niya. 

"Oh may golay!" tumili si Shasha... "totoo nga!" tumayo siya at niyakap si Bling. "Bebe, I'm so happy for you.. pero teka, gaano ba katibay iyong helmet na binili mo para kay Agui? Baka mamaya mauntog yan, mabagok..." 

"Eh kung ulo mo kaya iyang binabagok ko?" pinanlakihan pa niya ng mata si Shasha... 

"Totoo talaga?" hindi ako makapaniwala... ikakasal si Bling... she's going to have her own happy ending... she's going to that place where love is not fading and where happiness is un-ending... 

And I couldn't help but feel envious...

Tumayo ako at saka niyakap siya... Masaya ako para sa kanya pero hindi ko magawang hindi malungkot para sa sarili ko... 

Pero teka.. bakit ba ako nalulungkot? Minsan nang tinanong sa akin ni Trey kung kaya ko daw siyang hintayin... kahit nama paano ay natuwa na rin ako sa sinabi niyang iyon.. i feel like I can hold on to that... even if it takes forever... but how long will that be?

"Saan ka pupunta?" tanong ni Shasha nang bigla akong tumayo... 

"Sa labas, lalakad lang... diyan muna kayo..." 

Bakit ba ako nagkakaganito? Lagi na lang kasi akong nalulungkot...

Kapag kasama ko si Trey, masaya ako, pero kapag nag-iisa ako, doon naman pumapasok sa isipan ko ang mga tanong na nakakakalimutan ko kapag kasama ko siya... 

Minsan, gusto ko nang itanong kung gaano ba niya ako katagal balak paghintayin... pero hindi ko naman magawa... 

Gusto kong itanong sa kanya kung may puwang na ba ako sa puso niya... 

I wanted to ask him what those kisses meant...

I wanted to ask him kung nasaan na ba ako ngayon sa buhay niya... 

Pero sa tuwina ay nakakalimutan ko... 

Madalas sabihin sa akin ng tatay ko noon, huwag daw akong tanga... pero sapalagay ko talaga... katangahan na iyong ginagawa ko... 

Pero hindi ko naman kayang pigilin... Mahal ko kasi siya.. at totoo pala iyong sabi ni Shasha na kapag nalunod ka na, nawawala na ang sense of right and wrong sa'yo... 

I took a deep breath as I sat on an old bench in the park... I looked up at the sky and tried to imagine a life without him... but the thing is I can't... 

It was as if, if Trey is not around anymore, there's no life for me at all... 

Which sucks because before I met him, everything seems to be fine but now, I just couldn't picture my life without him... 

"Ang saklap naman..." mahinang bulong ko. "Kakakilala ko lang sa'yo pero hindi ko na kayang mabuhay ng wala kao... kainis naman...." napanguso ako... 

Hindi ko na kayang takasan ang sitwasyon ko ngayon. I know, I'll be trap here for a long long time... Matagal na panahon... kung gaano katagalk, hindi ko alam..

Nakadepende kay Trey ang lahat... 

Hawak niya ang puso ko... 

At pati na rin yata ang isipan ko... I sighed. My mind is playing with me again... para kasing totoo... Parang nakikita ko talaga siya na papalapit sa akin...

He even waved and smiled at me... 

"Ang tindi naman ng imagination ko..." wika ko nang makalapit siya. Tumayo aako at saka kinurot ang pisngi niya..."Ang galing oh.. mukha totoo... " bahagyang tinampal ko pa ang mukha niya. 

"What the hell? That hurts!" natawa ako... kakaiba ang imagination ko. Nagsasalita! Nagrereklamo pa!

"Ang sosyal ng imagination.. englishero.." napapailing na sabi ko.

"Are you drunk? Hindi ako imagination.. I'm real..." kumunot ang noo ko... Real? "See?" he gave me a light kiss on the lips... 

I felt a thousands of micro electric molecules crawl down my veins... I took a step back. 

"Hala! Totoo ka nga!" namimilog ang mata ko... "Anong ginagawa mo dito?" 

Ang alam ko wala siya.. may out of town show sila sa Cebu, dapat nandoon siya ngayon, kasama ang Neon. Pero bakit nandito siya?

"I missed you... that's why..." My heart metled when I heard those words... He missed me... He sat on the bech and stared at me.. "You're one funny person... you actually though I was a pigment of your imagination..." natatawang sabi niya. Napangiti ako. 

"Ganoon talaga, minsan tanga ako eh..." tumabi ako sa kanya. "Anong ginagawa mo dito? dapat nasa Cebu ka..." 

"Show cancelled..." he shrugged. "Bad weather... you know..." Napatango ako... Anong ginagawa niya ngayon dito? I sat there, waiting for him to do something, pero wala siyang ginawa... Nakaupo lang din siya doon.. Tumingala ako sa kalangitan.. 

"Ang laki ng dilim..." sabi ko.. "Baka uulan... Umuwi ka na..." mahinang wika ko. Napatingin siya sa akin.. 

"Pinapauwi mo ako? bakit? Hindi mo ba ako na-miss?" I looked at him, he was smiling again, yet his eyes .... his eyes were so empty... 

"Bakit hanggang ngayon naiiwan pa rin ang kalungkutan sa mga mata mo?" hindi ko maiwasang tanong... Natigilan siya... 

"Jenny..." I tapped his shoulder. Ngumiti ako. 

"Habulan tayo..." tumayo ako at saka tumakbo... Hindi ko alam kung bakit ko ginagawa iyon.. I just felt like it was the right thing to do for this moment... 

Runaway.... 

I want to runaway for a while.. I want to leave behind the hurt and the sadness that started when I begun loving him... 

I wanted to just forget everything and be happy for a while... 

Oo, masaya naman ako kapag magkasama kami, pero sa tuwing mag-isa ako, doon ako inaanod ng sobrang kalungkutan... 

"Jenny!" he shouted.. I faced him, then I stuck out my tounge.. 

"Bleh! Matanda ka na, hindi ka na nakakatakbo!" tatawa-tawang sabi ko... 

Don't ever give up on, Trey... 

Ms. Ian's voice played in my mind... 

Bakit ko iniisip iyon? Am I actually thiking of just giving up? Bakit naman? Ni hindi pa nga ako nakakarating sa kalahati ng karera, tapos susuko na ako?

Ayoko pag sumuko... hindi pa payag ang puso ko, pero ang isip ko, iyon ang sinasabi... 

Bakit ba laging kontrapelo ang isip at puso? 

My father once said that if I want to be happy, I should follow my heart, but if I want to be right, I have to follow my mind... 

Sa sitwasyon ko, nangingibabaw ang boses ng isipan ko, pero matigas ang puso ko, ayaw niyang sumunod... ang gusto niya ay ang maging masaya ako... 

Ayokong maging tama... Gusto kong maging masaya... 

"Gotcha!" he put his hands on my waist and made me face him. "Sinong matanda?" he asked in a playful tone.. 

"Ako na, sige na ako na ang matanda..." natatawang sabi ko... Napansin kong natigilan siya... "B-bakit?" He stared at me for a while... he was looking directly to my eyes... 

"Trey..." binitiwan niya ako... 

"Nothing.... I'll take you home.. Umuulan na..." anong problema niya? Mukha namang okay siya kanina, bakit biglang nagbago ang mood niya?

It started raining. Trey went inside a waiting shed near the park. he stood there. 

"Come here, Jenny... bilis..." tumakbo naman papaunta sa kinaroroonan niya. Mabilis na hinubad niya ang jacket niya at ska ipinatong iyon sa balikat ko.

"Damn the rain... you might get sick..." he said.. 

"Okay lang... I'll treasure this memory..." tiningnan ko siya... "You and me, in the rain... It will be my best rainy day memory..." I smiled... I saw his face turned white... Iyong tipong natatakot siya na hindi ko maintindihan... 

"Huy... nakakita ka ba ng multo?" to my surprise, he pulled me closer and embraced me... 

"Don't ever leave me..." He said before pulling me closer, tilting my head so he could give me an open mouthed - mind blowing – bone shattering kiss – that I will surely remember for the rest of my life. 

Hindi ko alam kung bakit niya sinabi iyon... hindi ko rin alam kung para saan ang pangambang nakita ko sa kanyang mga mata... but those four words... It meant a lot.. It was enough to wash away all my doubts and all my worries... 

No, I won't leave him..

_________

"Where the hell is Trey?"

Napapapikit ako sa tuwing naririnig ko ang sigaw ni Miss Rika... 

"Honey, please calm down... Four hours pa naman bago ang concert... He'll be here..." Sir Anton tried calming her down.. Pinanlakihan siya ni Miss Rika ng mata. 

"Calm down? What if topakin si Snatiago at hindi magpakita? I need him here! Tonight will be Neon's night. He have to be here!" binalingan niya ako. "Jenny, did you try calling him?" 

"Ho? Opo... hindi niya ho sinasagot iyong tawag ko..." nag-aalala na rin naman ako. Hindi ko kasi alam kung nasaan na ba siya o kung anong nangyari sa kanya... kahapon magkasama kami.. pero pagkatapos nang araw na iyon, hindi na siya nagparamdam... kung anu-ano na ngang pumapasok sa isipan ko... I texted him this morning, and I thanked the heavens when he replied... pero pagkatapos noon, hindi na naman siya nagparamdam.. 

He said he's fine.. but when i asked him where he is, he didin't said anything at all. 

"Did you try his house?" Sir James said. 

"Tumawag rin ho ako sa bahay pero wala rin hong sumasagot... kung puntahan ko na lang ho kaya?" mas mabuti nga iyon... para mabatukan ko siya at nang malaman ko kung anu-anong pinagagagawa niya... 

"Sige, dalin mo na iyong company car, Jenny. If you have to drag him all the way here, do it..." mabangis na bilin ni Ms. Rika. Napatango na lang ako... kailangan ko siyang madala dito, baka kasi mamaya hindi siya magpunta.. at isa pa, nag-aalala na rin talaga ako. 

Alas-tres medya na ng hapon, medyo traffic pero keri bells pa rin..After forty five minutes, narating ko ang bahay niya... 

Tahimik na tahimik ang paligid. Walang tao? Nasaan siya?

"Trey?" tawag ko.. tinungo ko ang front door, naka-lock iyon... Umupo ako at inangat ang doormat upang kunin ang spare key niya.. baka kasi mamaya nadoon lang siya, tulog o kaya man nakatulog na naman sa kalasingan. 

"Trey!" sigaw ko nang makapasok ako... Malinis ang kabahayan.. parang hindi nga nauwian eh.. Nagpalinga-linga ako... "Trey!" sigaw ko ulit... 

Tinungo ko ang kusina, ang garden, ang garahe... nandoon ang bike niya pero nasaan siya? 

"Trey!" muli akong pumasok sa bahay... "Nasaan na kaya iyon?" Napatingin ako sa itaas ng kabahayan... Hindi kaya nasa taas siya?

Pero baka wala naman... umalis na lang kaya ako? Baka nag-comute na lang siya papunta sa venue ng concert o kaya man nagpasundo na lang... Pero bakit parang kinakausap ako ng hagdan at sinasabi niyang...

"Halika, oo ikaw... umakyat ka..

"Hindi..bakit ako aakyat?" kagat labing naglakad ako papunta sa pinto.. pero naririnig ko pa rin ang hagdan... 

"Jenny... napabuntong hininga ako.. 

"Oo na, ako na ang usisera... aakyat na!" sigaw ko... umakyat nga ako... hindi ko alam kung bakit ang lakas ng tibok ng puso ko... kinakabahan ako.. pero para saan? 

"Trey?" muling sigaw ko... ngayon lang ako nakapunta sa parteng iyon ng bahay niya... naalala ko ang sinabi niya noon, ang sabi niya ayaw niya aw umakyat kasi maraming bagay roon ang nagpapaalala sa kanya kay Angelika... 

"Wala naman yata talaga siya dito.." bulong ko nang makarating ako sa dulo ng pasilyo... sa kanan ko ay may pinto... malamang kwarto iyon... bahagyang nakabukas ang pintuan... 

Nakipagtitigan muna ako sa pintuang iyon bago ko nakumbinsi ang sarili ko na titingnan ko kung naroon siya pero kapag wala aalis na talaga ako... hinawakan ko ang door knob... kumabog ang dibdib ko... 

"Trey..." dahan-dahan kong binuksan ang pinto... pumasok ko... malaki ang silid... sa gitna niyon aay may malaking kama na may apat na unan... 

It wasn't hard for me to figure out where I am... 

I'm inside the master's bed room.. 

I'm inside their room... 

Dumako ang tingin ko sa bedside table... Napapatangang lumapit ako roon... nanginginig ang kamay na kinuha ko ang isang picture frame... inside that frame lies their wedding picture... 

They looked so happy... she looked so pretty... 

This is the first time I'd seen her picture... 

And her names fits her.. Angelika... for she looked like an Angel... 

I looked around the room, I saw a bulletin board full of their memories... I saw a bunch of reciepts, candy wrappers, ribbons, a picture of a teddy bear, a picture of them bathing under the rain together... 

My tears fell when i read the photo caption... 

Best rainy day memory...

"Aray naman..." napahikbi ako... Kailangan kong makaalis sa lugar na iyon... Sa pagmamadali ko ay nabunggo ko ang isa pang pinto... Bumukas iyon... I couldn't help but to look inside... It was a walk in closet.. I want inside... 

I went inside and there I found more things that Angelika owned... 

Her clothes, her shoes, her perfumes... her wedding gown...

It was the most painful moment for me... ngayon ko lang nakikita... ngayon ko na nakikita na wala pala talaga akong hinihintay...

Trey will never arrive.. 

He will never move on... 

I can very well see that he's still waiting for her... dahil kung hindi bakit ganito pa rin? He kept all her things as if she just went on a long vacation, and that one day he was hoping that he'll hear a knock on his door... and when he opens that, Angelika will just hug him and they will live happily ever after again... 

"Ang sakit-sakit naman..." nanghihinang bulong ko...

I have to leave... I have to get away from this place... Nagmamadaling lumabas ako roon. Ni hindi ko na nga nagawang isara pa ang pinto sa kwartong iyon... 

"Babalik na tayo sa venue, Jenny?" bungad sa akin ni Mang Lance nang makabalik ako sa sasakyan... "Bakit ka umiiyak?" 

"Hi-hindi ho ako umiiyak.. medyo napuwing lang... ihatid ninyo na lang ho ako sa bahay namin..." tumingin aako sa labas ng bintana... Mang Lance drove away... habang papalayo kami sa lugar na iyon ay lalo pang sumasama ang panaginip ko.. 

Ang sakit-sakit naman... 

Alam ko naman kasi na naghihintay siya... pero hindi ko alam na ganoon pala ang paghihintay na ginagawa niya... na hanggang ngayon, maatibay ang paniniwala niya nababalik siya at magsasama silang muli... 

It wasn't normal... It was creepy... It was creep but romantic... It was fucking romantic... I cannot believe that i find it romantic... 

___________

"Anong ginagawa mo dito?" 

Umupo sa tabi ko si Kerky... may hawak siyang drumstciks... he was getting ready for their set... 

"Huy.. Jenny, narinig mo ako?" untag niya sa akin. Tiningnan ko siya. 

"Andyan ka pala, Kerky..." pinilit kong ngumiti. 

"Whoa... you called me, Kerky.. is there something wrong?" he asked. i don;t know if he was just kidding or he was really aware that something is wrong with me. 

"Everything's wrong.." maluha-luhang sabi ko... 

"Jenny, ano ba kasing ginagawa mo dito? Diba dapat nasa loob ka na?" muling tanong niya... 

"Ikaw? Bakit nandito ka? Una kayo sa Neon, dapat nag-re-ready ka na..." I was trying to calm my nerves.. I knew I'm going to cry.. aanumang oras mula ngayon, iiyak ako. Hindi ko na kasi kayang pigilin ang sakit sa puso ko. 

"Kerky! Caleb's looking for you!" 

"Can't it wait?" he asked the man standing near the door. Tumingin ako sa kanya. 

"Can't it wait? No he can't wait!" kumunot ang noo ko. 

"Diba siya si Caleb?" tanong ko kay Kerky... Umiling siya. 

"Jenny, si Calen... Twin brother ni Caleb..." he waved at me... Tumayo na si Kerky upang sumama kay Calen. 

"I'll talk to you err.. If I see him inside, I'll tell him you're here..." I just nodded... Gagawin ko ba talaga ito? Kanina noong nagpapalam ako kay Bling at kay Shasha... naisip ko na tutuloy na lang ako sa terminal ng bus at uuwi na ako sa amin, pero kung gagawin ko naman iyon, babaunin ko pa ang sakit pauwi... gusto kong iwan na iyon dito... gusto ko na maiwan kasama ni Trey ang sakit na siya rin namang nagdulot... 

I took a deep breath... Ang akala ko, si Trey na ang the one ko... nakakatawang isipin... hindi pala siya ang the one.. paano mangyayari iyon eh pag-aari na siya ng iba?

Kahit kailan hindi siya naging akin... kahit isang segundo hindi ko siya naging pag-aari.. all the while I thought that one day, I'll conquer his heart... but I was wrong, dead wrong... 

Mahirap pa rin tanggapin na sa lahat ng emosyon na na-i-invest ko sa kanya, hindi pa rin siya magiging akin... 

All i wanted was for him to love me back, but that's not going to happen... no matter how long I wait, it's never gonna happen... 

"Why are you here? You have to be inside Jenny. Rika is freaking out..." It was Trey.. I guess Kerky saw him inside... i stood up and looked at him for the last time... 

Here he was, standing infront of me oblivoius to the amount of pain that he had caused me. 

"What?" he smiled a bit... 

I wanted to yell at him, call him names, hurt him... But all I could do was stand there and stare... 

"B-bye...." those words came out like it was the most natural thing... I turned my back... I felt his hand on my arm. 

"What?" hinrap niya ako... "Anong problema mo?" natatawang tanong niya... 

"You're laughing. Akala mo siguro, nagbibiro ako. Bitiwan mo ako, baka maiwan ako ng bus..." mahinang sabi ko. Marahang tinabig ko ang kamay niya. 

"Jenny. This is no time for your jokes... Everybody is freaking out... Come on..." hintak niya ako papasok sa back door. Pilit na binawi ko ang kamay ko. 

"Sabi ko, bye... kapag nag bye ang tao, aalis na siya. Don't you get it?" I was a bit irritated. "Hindi sa lahat ng pagkakataon nagbibiro ako." muli ako lumayo sa kanya... Gusto ko lang naman magpaalam... nagawa ko na iyon, aalis na ako. 

"Jenny!" bigla akong huminto at saka humarap sa kanya. 

"Ganoon pala iyon noh? Kapag nagising ka na sa katangahan mo, maiisip mo lahat ng bagay na ginawa mo noong akala mong masaya ka pa.. babalik sa'yo lahat tapos makakaramdam ka ng sakit, pagsisisi saka lungkot..." nahuhulang sabi ko. 

"Hindi kita maintidihan..." naguguluhang sabi niya. 

"Ako rin.. hindi ko rin maintindihan ang lahat... pero isa lang ang malinaw sa akin. Hindi ko pala kayang tanggapin na walang mahal din kita sa tuwing sasabihin kong Mahal kita, Trey..." tuluyan nang nalaglag ang mga luha ko. 

"Hindi ko kayang tanggapin na kahit sinabi mong hintayin kita, walang mangyayari... kasi habang hinihintay kita, naghihintay ka rin sa kanya..."napahikbi ako.. "Malinaw sa akin, at alam na alam ko na mahal na mahal mo siya... Sana hindi mo na lang sinabing maghintay ako...."

It was so painful... I felt like I was trap inside a wormhole that's full of sadness and tears.. 

"Hindi ko alam kung gaano karaming best rainy day memory ang pinagsamahan ninyo ni Angelika... hindi ko alam kung gaano karaming flat tops ang kinain mo kasama siya... hindi ko alam... hindi ko alam at ayokong alamin... malinaw na sa akin na hindi ko siya mapapantayan... I never wanted to replace her.. all I want is to love and be loved back... Sabi kasi nila masarap daw ang pakiramdam kapag ganoon... Ngayon ko lang naisip na mali ako ng taong pinag-alayan ng pagmamahal..." 

It's funny cause I've know that all along but I decided to just disregard the fact because I thought I was happy.. 

"Jenny.. please..." he said as if he was the one in pain.. 

"Please what?" 

"You said you won't leave me..." mahinang sagot niya. 

"I did... pero tao lang ako... at masakit.. mahal kita pero ang sakit na. I feel like if I stay with you, I'll be suck in a room filled with darkness and pain... At ayoko nang maging malungkot... mula nang makilala kita, lahi na lang akong malungkot... gusto ko na ulit sumaya... kaya nga aalis na ako..." pinahid ko ang mga luha ko... I started walking away. I didn't even bothered lokking back. All I want is to get away from him as far as I could. I cannot longer hide the pain... 

Game over na... 

At talo ako. 

"Hindi mo ba kayang hintayin na matutuhan kong sabihin iyon ng hindi ako nagi-guilty?" my heart broke when he said that. So All the while, he was feeling guilty?

"Tama na, Trey... tanggap ko na... Kahit kailan hindi darating ang panahon na iyon... Aalis ako dahil gusto kong makalimutan ang sakit... sana hayaan mo ako.. Kung may natitira ka pang awa para sa akin.. hahayaan mo ako..." nanginginig na ang buong katawan ko... 

I need to get away from him.. paulit-ulit kong sinasabi iyon sa isipan ko... 

Kailangan kong lumayo ngayon, dahil kapag hindi, baka magbago pa ang isip ko at bigla akong bumalik... baka mamaya sabihin na naman ng puso ko na kaya niyang tiisin ang sakit... 

Tonight will be the last night of the sad, stupid Jenny Salaveria... this will be the last night that my heart will beat.. because I know, once I get in a bus... Jenny Salveria, the sad, stupid one will disappear.. 

Another Jenny will emerge, and that version of me will be miserable, lonely, hurt and dead on the inside...