The Last Neon (COMPLETED)

Chapter Sixteen

"Masakit na talaga ang ulo ko..."

I kept saying that pero hindi naman ako tumitigil sa pagtungga ng alak na pasalubong sa akin ng panganay kong kapatid. Nakakatuwa. Napaka-supportive nila. Nilalasing nila ako para makalimutan ko ang problema ko. 

"Wala, Bebang. Ubusin mo iyan!" natatawang wika ni Diko. Namalayan kong umupo si Tatay sa tabi ko at saka nakitagay rin. Maybe if anyone could see this situation, they're all going to think that it was weird, yet this was very normal for my family. 

Ako ang nag-iisang babae sa pamilya ko -------- pwera na lang kay nanay. At marahil talagang nararamdaman nilang lahat ang bigat ng pakiramdam ko dahil unang-una hindi naman nila ako lalasingin kung alam nilang wala akong problema... myaybe this is one of their tactics to get me to talk. 

"Uubusin nga... sinong may sabing hindi?" tanong ko bago muling tumungga ng alak. Narinig kong nagtawanan sina Kuya... 

"Anak... baka gusto mong sabihin ang problema mo?" biglang tanong ni Tatay... tumingin ako sa kanya. 

"Shabeh koh na nga bah eh.. kaya ninyo ako nilasing dahil diyan..." nahihilong pahayag ko... "Pero hindi! Hindi ko pa rin sasabihen!" bigla akong binatukan ni diko, dahilan para lalo akong mahilo. "Aray! Mashaket eh!"

"Sabi ko nga sa Kuya mo, hindi ka uuwi dito nang walang dahilan.. tapos gabi-gabi ka pang umiiyak..."

"Eh Tatay, hindi ko nga sasabihin... Ayoko... hindi ko sasabihin! Hindi ko sasabihen na may isang gunggong na lalaking nanakit sa akin." damn... am I going to cry? I felt like my heart was being ripped by something really really sharp... 

"Tangene! Hindi epektib tong alak mo, Kuya! Hindi pa ako namamanhid eh!" sigaw ko sa mukha niya.. tapos ay natawa ako... hindi ko alam kung bakit ako tumatawa. It must be the alcohol laughing... yet inside my chest.. my heart was slowly dying.

"Tanga! Masarap nga iyan eh... inom lang, Bebang..." ginawa ko naman iyon... I don't know why it was so easy or me to swallow that bitter sweet liquor. But somehow, it makes me feel good. My head was aching, my stomach was full yet I couldn't stop. 

I wanted to forget Trey. Kahit man lang isang segundo. Pero kahit yata gaano karaming alak ang inimin ko, hindi siya mawawala sa isip at puso ko. 

"Pinagmukha niya akong tanga." natahimik ang lahat ng nagsalita ako. "Tinanga niya ako eh..." I looked around. I saw amazement on their faces. "Masakit. Dito oh.." tinuro ko ang dibdib ko..."Kasi sabi niya intayin ko daw siya ang buong akala ko..." napahugulgol ako... "Eh hindi naman pala siya darating kahit na gaano man ako katagal maghintay. Tang ina talaga! Pinaasa niya ako. Tapos... tapos..." hindi ko na kinaya... with the help of the alcohol, the pain in my chest and my undying love for Trey. I just looked down and let my tears fall down.

"Tang ina, Kuya ang sakit-sakit..." naramdaman ko ang kamay ni tatay sa balikat ko hinatak niya ako papalapit sa kanya at saka niyakap. Tulad nga ng sinabi ko hindi ko pinlano ang lahat pero sa ganito ako nauwi pati sila nadadamay sa kalungkutan ko. 

"Sige, nak iiyak mo. Para matapos na iyan, para mabawasan ang sakit." mahinang wika ni Tatay. Umiling ako. 

"Iyon nga mas mas nakaka-tang ina eh. Kahit yata ilang ilog ang iiyak ko para sa kanya, hindi mawawala ang sakit. I'm so fucked up. I want to just put a sharp knife on my chest and die..."

"Tang ina! Nasan ba iyang gagong iyan?" biglang tanong ni Diko. "Kapag nakita ko iyang gagong iyan, lulumpuhin ko talaga yan! Papasagasaan ko sa tricycle ni Tatay ng paulit-ulit." napangiti naman ako. Minsan masarap din palang magkaganito. Ngayon ko lang kasi nararamdaman na mahal talaga ako ng mga kapatid ko. 

"Tawagin mo nga si Sangko mo, Bebang. Hahanapin namin iyang nanakit sa'yo..." lalo akong napaiyak... 

"Alam ninyo? Kahit na gaano kalaki ang sakit na nararamdaman ko ngayon. Ayaw ko pa rin siyang masaktan.." nanginginig ang katawan ko sa sobrang kalungkutan... 

"Jenny..." sabay-sabay na tawag nila.. napangiti ako.. 

"Lasheng na kayo.. Tinawag ninyo akong Jenny!" nauwi ako sa pagtawa at pag-iyak.. malakas na ang loob kong ngumawa, wala na kasi akong tinatago... 

Alam kong nahihirapan rin sina tatay dahil nagkakaganito ako, pero ang hirap pigilin ng luha ko... walang hiyang alak kasi ito... 

Hindi na muli nagsalita si Tatay, hinayaan niya na lang kami nila kuya mag-inom. Sa huli, plakda sila lahat, habang ako pinagtya-taygaan kong ubusin ang natitirang bote... 

"Mga wala naman pala kayo.." bulong ko habang tumatayo.. nahihilo na talaga ako... pakiramdam ko, umiikot ang paligid.. pakiramdam ko kahit saan ako tumingin, nakikita ko si Trey... napaupo na lang ako sa sofa... 

It's like, I could see him standing infront of me...

"Gago ka talaga.... pati ba naman sa imahinasyon ko nandyan ka pa din?" napaluha na naman ako...agad ko namang pinahid ang mga luha ko... pasasaan ba at makakalimutan ko rin siya.. ba at makakahanap ako ng lalaking pwede rin akong mahalin... 

Sa ngayon, kailangan ko lang talagang makalimot... kung paano, ewan ko. But I'll try my best...



_______________


"May hang over ako tapos pinipilit mo akong isuot iyan?" kumirot ang kalahati ng sentido ko... Nakakasilaw ang ngiti ni Ella. Umaga pa lang nambubulabog na siya sa bahay namin... wala siyang pakialam kahit nakikita niyang nakahiga sa sala sina Kuya... 

"Kasal ni Bling ngayon. Kailangan nating pumunta!" sigaw niya pa.. napapikit ako. 

"Pwede wag kang sumigaw? Masakit nga iyong ulo ko eh.. hindi mo gets! akina nga iyan.. maliligo lang ako!" kinuha ko ang dress na dala niya. Nagtuloy-tuloy ako sa kuwarto para kuhanin ang tuwalya ko. Ang sakit talaga ng ulo ko... "Saka nasa Manila si Bling, paanong dito sa papakasal?"

"Mamaya mo itanong sa kanya iyan.. geh na!" 

Habang papasok sa banyo, naririnig ko namang kumakanta si Ella... 

"You're not sure that you love me, but you're not sure enough to let me go..."

At kahit nasa loob na ako ng bathroom ay damang-dama ko ang bawat letra sa kinakanta ni Ella.

"Baby it ain't fair you know just to keep me hanging round. You say you, don't wanna hurt me.."

Ganoon si Trey, ayaw niya akong saktan pero hindi niya alam, nasasaktan na ako ng sobra. Ayaw niya akong mawala, pero hindi naman niya ako kayang mahalin.

Lumabas ako ng banyo, dala ang tabo, nakatapis ng tuwalya. 

"Kapag hindi mo tinigil iyan, papatayin kita mamayang alas dos, naiintindihan mo?!!!" sigaw ko sa kanya. Natahimik siya. Umupo sa sofa at saka nagyuko ng ulo. Bumalik ako sa banyo at saka naligo. Panandalian kong hinayaang malaglag ang aking mga luha.  

Kasal na ni Bling. Hindi ako makapaniwala. Kahit pa sabihin na sa huwes lang muna siya ikakasal at least ikakasal pa rin siya sa lalaking mahal niy at mahal siya.

I felt so envious... 

Kung siguro nakilala ko si Trey sa ibang pagkakataon... marahil ay masaya na kami... 

O kaya man... marahil kami ang magkasama... 

Pero hindi ko pa rin masasabi iyon... basta... 

Mabilis ang bawat kilos ko, nagbihis ako at nag-ayos nang masiguro kong mukha na akong tao, lumabas akong muli at hinarap si Ella... sa pagkakataong iyon ay kausap na niya si Tatay... 

"Oh, ikaw na ang bahal ka, Bebang ha, Ella.. uwi mo bago mag-alas dose.." napangiwi si Ella.

"Bakit tay? Akala ninyo ho, si Bebang si Cinderella?" natatawang tumayo siya... "Halika na.. baka nagsisigaw ni si Bling doon kasi wala pa tayo..."

"Aalis na ho kami." nagmano ako kay Tatay, pagkatapos ay umalis na kami ni Ella... habang naglalakad kami ay bigla akong nakadama ng kaba... 

"Oh bakit?" napatingin ako kay Ella. 

"Ewan.. kinabahan ako.. ang bilis nga ng tibok ng ko.. tingnan mo..." I felt like something's up.. i just couldn't tell what it is yet... 

"Hay naku halika na nga.. Kuyang tricycle!" sumigaw si Ella. Kinaladkad niya ako papunta roon at pinasakay...

Hindi ko maiwasan ang mapaisip.. bakit ba ako kinakabahan? Hindi naman ako anhg ikakasal..

Narating namin ang munisipyo... malalaki nang hakbang na tinungo namin ni Ella ang loob... habang tuma kaba ko. Habang tumatagal ay lalong lumalakas ang kaba ko... 

"Bebang!" nasa hallway pa lang ako ay naririnig ko na ang matinis na boses ni Shany, naroon rin si Letlet pati na rin si Domeng, I waved at them, Shasha ran to me... 

"He went to the house, I slammed the door right on his face.." proud na proud na sabi niya. of course, she's talking about Trey, who else?

"Uy may issue, share ninyo naman.." nakikiosyosong sabi ni Ella. Ngumiwi ako.. 

"Nasaan si Bling?" 

"Nasa loob na yata. Tara na.." niyakag kami ni Shasha. Hindi ko talaga maintindihan kung para saan ang kabang ito. marahil ay dala iyon ng alak na ininom ko kagabi. 

We entered the Office of the City Mayor. I was happy to see Bling and her husband to be. 

Her happiness was radiating, mas nakakasilaw pa iyon kaysa sa ngiti ni Ella.

"Nandito na pala ang mga witnesses ko.. we can start.." Bling waved at us. Kinurot naman ako ni Ella sa tagiliran.. 

"Aray.... bakit ba?"

"Ang gwapo ni Mayor noh?" natawa naman ako... Oo, haggang ngayn gwapo pa rin si Mayor... at may nararamdaman akong kaunting pagnanasa sa kanya... 

The ceremony started... Bling beamed with happiness, ganoon rin naman si Aguinaldo... 

Napapangiti ako.. kung tutuusin ang baho ng pangalan ni Aguinaldo. Tahimik na nakatitig lamang ako sa kanila. Sa utak ko, pinagtatawanan ko ang pangalan ni Aguinaldo. Siniko ako ni Ella. Ngumiwi ako.. 

Teka... napaisip ako.. bakit pakiramdam ko may mga matang nakatitig sa akin? I looked around the room. Lahat naman kay Bling at Agui nakatingin... even Aguinaldo's brother... kahit mukhang naiinip siya, kina Bling siya nakatingin... 

Siguro kasi may hang over pa ako kaya ganoon iyong nararamdaman ko.

Ang yet it was so real. Paranoid na yata ako. Pero may nakatingin talaga sa akin. Lumingon ako sa may pinto.

My heart beat fast. 

I saw him. It was really him. It was Trey. He's here! He was leaning against the wall and he was looking intently at me...

And I just don't know what to do... Naglipana na naman ang tanong sa aking isipan.. pero ang nangingibabaw sa lahat ay ang katungang gusto kong isigaw...

"Anong ginagawa mo dito?!" nanlalaki ang mga matang sigaw ko! Everyone looked at me, even the Mayor...

"Quiet!

They all shouted...