The Fire Inside Her [UNEDITED]

Kabanata 24

Kabanata 24

"Saan mo gustong mamasyal?" Steven asked after a while and that made my senses back before I gritted my teeth.

Lihim na minumura ang mga kaibigan sa isip bago huminga ng malalim para pakalmahin ang dumadagundong na puso. I cleared my throat before I sat properly. Saka ko ibinalik ang cellphone sa bag at sumandal sa kinauupuan.

Kung hindi lang ako handa sa sitwasyong 'to, hindi ko talaga alam ang gagawin ko lalo pa't siya mismo ang kasama ko. But maybe, this is the chance where we can talk properly. Maybe this time, I can listen to him and open my mind to his explanation.

Ilang buwan rin naman kasi ang nakalipas at siguro naman sapat na 'yon para bigyan ako ng oras. Bigyan kami ng sapat na oras.

I sighed heavily before I told him where I want to go. Huminto muna kami sa isang fast food chain para bumili ng pagkain kung sakaling magutom man kami. Wala naman kasing mabibilhan ang pupuntahan namin kaya mas maayos ng handa.

"Teka, alam ba ng mga kaibigan mo kung saan tayo pupunta?" Maya-maya ay tanong pa niya dahilan mapa-irap ako nang maalala kung anong ginawa ng mga kaibigan ko.

"They let the two of us to be together. Nauna ng umuwi ang mga bruha."

I heard him chuckled so I glance at him and give him a death glare.

"What?" He asked like he was clueless. Umingos ako at pumihit sa harap nang akmang lilingunin niya ako.

"May nakakatawa bang maiiwan ako sa isang tulad mo?"

"Wala." He said. "I just like your reaction. You look so cute."

Uminit ang buong pisngi ko sa sinabi niya dahilan para kumunot ang nuo ko. I cleared my throat and remain my face as a stoic one so he couldn't see my reddish face.

"Stop saying that."

He chuckled. "What you said made me realize what we've been through before. You like stopping me for being corny but you know that I don't want."

Nanggigigil na pumihit ako paharap sa kanya pero agad ding natigilan nang makita ang masuyong ngiti niya sa labi. His eyes were like reminiscing our past. The time where we're happy together and base on the happiness I see in his eyes, I can say that it's genuine.

Instead of scolding him for bringing the past, I just sighed heavily before I lean on my seat.

"You really persistent huh?"

"I already told you once, Hanna." He said with a hint of teasing on his voice. "Your born to be mine."

Literal na hindi na talaga ako nakapagsalita sa sinabi niya at tila nalunok ko ang sariling dila. Kapagkuwan ay kumalat ang init sa buong mukha ko dahilan para tumingin ako sa kabilang banda kung saan hindi niya makikita ang mukha ko.

I was gasping for air like what he said took my breath away. Napakagat-labi ako at pasimpleng pinapakalma ang puso kong abnormal na naman ang tibok.

What he said is what I said before when we're still together. It's been so long pero, naalala pa pala niya 'yon?

Napangiti ako pero mabilis ko ring kinastigo ang sarili at pinilit na hindi mapangiti. My lips thinned for trying to stop my self from smiling like an idiot.

After a while, nakarating na rin kami sa lugar kung saan ay palagi kong pinupuntahan kapag gusto kong mapag-isa. Ang lugar kung saan ay naging saksi sa mga hinanakit ko sa buhay.

It was a hidden lake and trees are all over the place. Hindi ko alam kung sino ang may ari ng area na ito pero wala namang karatula na nakalagay na private property.