The Fire Inside Her [UNEDITED]

Kabanata 4

Kabanata 4

Ven handed me a glass of water that I instantly take. I timidly smile and mouthed thanks to him. I swallowed hard before I drink the water. Pasimpleng kinakalma ang sarili lalo na ang puso kong dumadagundong dahil sa nangyari.

"Your eyes are swollen."

I take a deep breath when he caress my swollen eyes. Pareho kaming nakaupo sa kama dahil dito niya ako unang dinala.

"Sorry, I cried." Hingi ko ng paumanhin at pasimpleng tinuyo ang luhang natuyo na sa pisngi ko.

"It's okay, you can cry." He said. Marahan niyang kinuha ang basong hawak ko at nilagay ito sa side table. "you can rely on me."

I smiled at him, kahit papaano ay biglang gumaan ang pakiramdam ko. Bakit ba ang bait ng lalaking 'to? Aside na ang gwapo niya kahit wala siyang ginagawa, nakakaagaw parin siya ng pansin. Mga salitang nakakapag-pagaan ng loob, malambing na boses na parang musika sa pandinig ko.

"Thank you." I whispered. "I just can't help it."

"It's okay." Hinaplos niya ang ulo ko pababa sa aking pisngi. "tell me if you need some comfort, I'm just here."

"Bakit ba ang bait mo?" Wala sa sariling tanong ko na ikinatawa niya.

"I'm not. I'm just being concern here. Ikaw lang naman kasi ang kakilala ko dito."

My lips protruded, suppressing my smile so he won't know that I felt something on what he said.

"Hindi mo ba tatanungin kung bakit ako umiyak?" Pag-iiba ko sa usapan, nagbabasakaling baka ngayon, makapag-sabi ulit ako ng dinaramdam ko sa kanya.

He tilted his head while looking at me. I'm a bit embarass because I know I look like shit now but I couldn't care less. Ngayon pa na nag e-enjoy akong panoorin ang kislap sa kanyang mga mata?

"It's your privacy, it's not my business anymore."

"Hindi mo ba gustong malaman?"

"Gusto." Sagot niya. "pero gaya ng sabi ko, it's your privacy. Karapatan mo parin kung sasabihin mo ba sa akin o hindi ang nangyari kung bakit ka umiyak. I respect you, okay? Dapat nga wala ako dito sa condo mo dahil lalaki ako at babae ka."

"No." Bigla akong nahintakutan at mabilis na hinawakan ang kanyang braso. "stay.. I want you to stay." I whispered.

He smiled. Hinawi niya ang iilang hibla ng buhok na nakatabing sa mukha ko.

"I won't. Sinabi ko lang yun para malaman mong may respeto parin ako sayo. Hush now, okay? Nandito lang ako, hindi kita iiwan."

Kakaibang emosyon ang sumibol sa puso ko pero alam kong mabuti ang dulot nito sa akin. I gasp, mahigpit parin ang kapit sa kanyang braso. Takot na baka bigla nalang siyang umalis kapag binitawan ko siya.

"I trust you.." I said out of no where. "may tiwala ako sayo na wala kang gagawin sa akin."

Because I don't want anything happened to me. Ayoko ng balikan ang masaklap kong nakaraan kaya sana, sana hindi niya sayangin ang tiwalang ibinigay ko sa kanya.

"Thank you." He took my hand that is holding his arm and pinch it. "thank you because you trust me. Now, stay calm okay? Kung ano man yan, malalalagpasan mo rin yan."

"I hope so." I whispered. Hinayaan lang siyang pisil-pisilin ang kamay ko. "Kahit sobrang hirap ng sitwasyon ko, kakayanin ko parin."

He didn't say anything but he's pinching my hand. Like he was telling me that it's okay if I break down now. It's okay if I can be weak in front of him.