Duister - Flikken Maastricht

1.

Hey, dit is het eerste deel mijn tweede 'grote' verhaal. Ik hoop dat je het leuk zult vinden!
Ik kan niet beloven dat ik elke dag een deel plaats, want dat gaat helaas niet lukken. Maar ik zal mijn best doen om zo vaak mogelijk te updaten.
Veel lees plezier!
X, Sara

Eva pov
De wekker gaat. Ik strek mijn arm om hem uit te doen. Ik wil me omdraaien om weer verder te slapen, maar dan bedenk ik me wat voor een dag het is. Vandaag is het dé grote dag. Ik ga vandaag voor het eerst naar de nieuwe school, ik volg daar een politie opleiding. Vrolijk spring ik uit mijn bed om naar beneden te gaan. Mijn vader zit al aan de tafel te ontbijten. 'Goeiemorgen.' groet ik hem. 'Hoi. Lekker geslapen?' 'Ja hoor.' Ik pak 2 boterhammen uit de zak en doe er een plakje kaas op. Ik werk ze snel naar binnen en dan pak ik nog 3 broodjes om mee te nemen. Ze hebben daar op school vast wel een kantine ofzoiets, maar ik doe het gewoon voor de zekerheid. Ik stop ze in een broodtrommel en die doe ik gelijk in mijn rugzak zodat ik het niet kan vergeten. Ik loop naar boven en trek mijn kledingkast open. Wat zal ik aan doen? Verschillende kledingstukken pak ik van de stapel, maar uiteindelijk besluit ik het toch maar bij een simpel shirtje en een spijkerbroek te houden. Dat is iets wat goed bij me past. Kort maar krachtig, in dit geval "simpel maar krachtig". Ik lach om mijn eigen gedachte. Ik pak mijn mascara uit mijn make-up tasje en doe wat op mijn wimpers. Zonder make-up voel ik me zo "naakt", ook al gebruik altijd alleen maar mascara. Het geeft gewoon net een beetje extra. Ik borstel mijn haar en poets mijn tanden. Zo, ik ben er klaar voor. Ik storm de trap en pak mijn schoenen van het rek. De stoel kraakt even als ik erop ga zitten. Razendsnel strik ik mijn veters en trek ik mijn jas aan. Ik doe mijn rugzak op mijn rug. 'Pap, ik ga.' 'Oke, doei schat. Veel plezier!' Hij drukt een kus op mijn wang. 'Dankje.' Ik loop naar de schuur en ik rijd mijn fiets naar buiten en ik doe de schuurdeur op slot. Ik fiets de oprit af, door de straat, en nog een straat, en nog een straat. Totdat ik het niet meer kan tellen. Het is handig dat er hier in Maastricht gewoon een school is, dan hoef ik niet elke dag met de bus. En fietsen is ook gewoon heel erg gezond. Ik zie de school al voor me op doemen. Eigenlijk ben ik best wel een beetje zenuwachtig. Wat als ik geen leuke klas heb? Of wat als ik verdwaal in die grote school? Nou ja, dat zie ik dan wel weer. Ik fiets de fietsenstalling binnen en zet mijn fiets op een leeg plekje om daarna bewust mijn fietssleutel uit mijn fiets te halen. Je hoort tegenwoordig vaak dat er mensen bij fietsenstallingen rondlopen om te kijken of er fietsen mét sleutel zijn. Ik heb geen zin om op de eerste dag mijn fiets al kwijt te raken. Het is behoorlijk druk en ik laat me door de menigte mee naar binnen voeren. De school is echt heel groot. Ik ben hier wel eens geweest op de open dag, maar toen was het toch anders. Ik hang mijn jas op aan de kapstok. Mijn kluisje zoek ik later wel op. Eerst naar de les. Ik kijk op een briefje dat ik heb meegenomen, daar staat op waar ik moet zijn.  Tweede verdieping, lokaal 21. Dat moet te doen zijn, toch? Ik kijk in het rond, opzoek naar een trap. Al snel vind ik er één en loop ik naar de tweede verdieping. Ik volg de bordjes, totdat ik bij het goede lokaal aan kom. Ik adem een keer diep in en uit en stap dan naar binnen. Er zijn al best veel mensen. Ik ga op een lege plek zitten. Ik ben nog te onzeker om naast iemand te gaan zitten. Het geluid van mijn mobiel zet ik uit, ik heb geen zin om hem de eerste les al af te geven. De deur gaat dicht en een redelijk streng uitziende vrouw staat voor de klas. 'Goedemorgen. Ik ben Jeanine Klooster, jullie mentor. Bij mij kun je terecht als je vragen of problemen hebt. Je kunt het zien als een vertrouwenspersoon, ik heb ook zwijgplicht. Dat is wat veel leerlingen wel op prijs stellen. Oke, genoeg ov...' Ze wordt onderbroken door een deur die open gaat. Een knappe jongen met donkerblond, wild haar staat in de deuropening. Hij is een beetje buiten adem. 'Wat heeft dit te betekenen? Kunnen wij niet kloppen?' Zegt mevrouw Klooster op een strenge toon. 'Jawel, maar...' 'Nou, hup. Overnieuw en dan kloppen!' Het lijkt wel op een basisschool. De jongen staat er een beetje hulpeloos bij, maar gaat dan naar buiten. Even later klopt er iemand op de deur, wie zou dat nou zijn? Ik zucht. 'Binnen.' Dezelfde jongen opent de deur. 'Ik zit in deze klas.' zegt hij een beetje onzeker. 'Zo, en wie ben jij?' 'Floris Wolfs.' 'Oke Floris, voor deze keer zie ik het door de vingers maar laat het niet nog een keer gebeuren.' 'Nee mevrouw.' zegt hij. Ik heb medelijden met hem, hij is het centrum van de aandacht. Maar ja, wat wil je ook als je de eerste schooldag te laat komt? Niet echt slim. 'Nou hup, zitten.' Floris kijkt in het rond, en aangezien er alleen naast mij nog een lege plek is, komt hij mijn richting op lopen. Hij laat zijn tas van zijn schouder glijden en gaat op de stoel naast me zitten. Ik weet niet waaróm, maar ik krijg de kriebels van hem. Of het nou positief of negatief is weet ik niet. Hij glimlacht naar me, en ik glinlach terug. 'Oke, waar waren we gebleven? Oja, ik ben jullie mentor en jullie mogen je allemaal even voorstellen en kort iets over jezelf vertellen. Begin jij maar.' Ze wijst een meisje vooraan in de klas aan. Ze staat op. 'Ik ben Sofie en ik ben 18 jaar. Mijn hobby's zijn paardrijden, dansen, zingen en zoenen.' Alleen al aan haar stem te horen weet ik dat ze echt zo'n arrogante trut is die nooit zonder make-up de straat over gaat. En aan haar laatste hobby te horen, heeft ze nogal veel vertrouwen in zichzelf. Oke, dat is al één die ik kan afstrepen op mijn lijst.
Ik ben aan de beurt. Eigenlijk vind ik het best spannend om zo tegen een groep te praten. Ik ben bang dat mensen me niet aardig zullen vinden. Maar toch sta ik op en overwin ik mijn angst. 'Ik ben Eva en ik ben 17 jaar. Ik woon hier in Maastricht en mijn hobby's zijn lezen, schrijven en ja, dat was het eigenlijk wel.' Ik ga vlug weer zitten. Nu is Floris aan de beurt. Hij staat op. Wat me nu pas opvalt is dat hij een t-shirt met lange mauwen draagt, wat nogal vreemd is, want het is zomer. Maar hij moet het zelf maar weten. 'Ik ben dus Floris Wolfs, ik ben 19 jaar en ik woon ook in Maastricht.' Meer zegt hij niet en gaat weer zitten. De rest van deze les let ik nauwelijks op, ik word steeds afgeleid door Floris. Hij zit constant zenuwachtig aan zijn vingers te peuteren.
Eindelijk gaat de bel. We hebben al weer onze eerste pauze. 'Zullen we samen pauze houden?' vraagt Floris als hij opstaat. Tsja, waarom niet? 'Ja, is goed. Gezellig.' Hij lacht, hij lacht leuk. 'Heb jij je kluisje al gevonden?' vraag hij als we samen door de drukke gangen lopen. 'Nee, nog niet. Daar heb ik nog geen tijd voor gehad. Ik heb kluisje nummer 259. Welke heb jij?' 'Volgens mij heb ik 263. Dus als het goed is zijn ze wel dicht bij elkaar.' Ik knik. Als we de hoek omlopen zie ik al een hele rij kluisjes staan. Daar moeten die van ons vast tussen zitten. 'Floris, hier is die van jou.' zeg ik als ik nummer 263 tegenkom. 'Oja, dankjewel.' Hij begint te prutsen aan het draaislot van het kluisje en het duurt ook niet lang voordat hij hem open heeft. Nu ik nog. Ik ga alle nummers bij langs en ik kom ook die van mij tegen. De code was 15-39, daar had ik een brief over gekregen met de instructie hoe het werkt. Eerst linksom naar het eerste cijfer, dan rechtsom naar het tweede cijfer en dan weer de andere kant op om het open te krijgen. Ik doe precies zoals ik had gelezen, maar ik krijg hem voor geen mogelijkheid open. 'Lukt het niet?' grinnikt Floris als hij weer naast me komt staan. 'Nee.' zeg ik beschamend. 'Kom, laat mij maar. Wat is je code?' Mijn code, waarom wil hij mijn code weten? Misschien is hij helemaal niet te vertrouwen. Maar ik wil toch echt een paar boeken kwijt, dus ik zal mijn kluisje open moeten krijgen. Ik ga een beetje op mijn tenen staan om mijn code in zijn oor te fluisteren. 'Oke.' Hij begint te draaien en heeft al na één keer mijn kluisje open. 'Dankjewel.'

 Dit was het eerste deel. Extra lang omdat er niet echt een ander punt was om af te breken.
Maar vinden jullie het wat? Ben benieuwd naar de reacties!