Duister - Flikken Maastricht

32.

Het laatste deel...
Wolfs pov
'Ik denk dat Fleur naar een pleeggezin moet.' Eva spreekt mijn gedachten al uit. Ik wil helemaal niet dat Fleur naar een pleeggezin moet. 'Maar ik kan toch voor haar zorgen? Dat heb ik jaren gedaan.' 'Floris, jij studeert. Het is echt beter als ze naar een pleeggezin gaat.' 'Maar ik ben 19, ik ben volwassen. We hebben gewoon een huis. Wij kunnen daar echt wel met ons tweeën wonen. En ik weet zeker dat Fleur het ook niet wil.' Het mag gewoon niet. Ik voel de tranen achter mijn ogen branden. 'Fleur valt nu onder jeugdzorg. Maar over jou hebben ze niks meer te zeggen. Ik denk dat mijn ouders het wel goed zullen vinden dat je hier een poosje blijft. Ik zal het ze meteen vragen.' De staat op en loopt naar beneden.
Even later komt ze terug. 'Je mag hier sowieso blijven, totdat er een betere oplossing is.' Ik glimlach en sta op. Ik loop naar haar toe en geef haar een knuffel. 'Je weet niet half hoeveel je voor me betekent.' 'En jij weet niet hoeveel jij voor mij betekent.' Ik voel haar warme adem op mijn lippen weerkaatsen. Zacht druk ik mijn lippen op die van haar. Ik zoen haar zoals ik nog nooit eerder heb gedaan. 'Ik hou van je.' Ze legt haar hoofd op mijn schouder en ik druk haar tegen me aan. 'Ik ook van jou.'

We zijn alweer heel wat dagen verder. We hebben ons huis verkocht. Fleur is uiteindelijk toch naar een pleeggezin gegaan. Uit bijna alles bleek dat dat toch de beste optie was. Nu het allemaal goed gaat, heb ik er niet meer zo'n problemen mee. Ik kom nog vaak bij haar op bezoek en haar nieuwe ouders zijn heel erg aardig. Eerst vond ze het maar niks, maar ik zie dat het met de dag beter met haar gaat. Ze voelt zich goed in het nieuwe gezin. Daar heeft ze een jonger broertje, Cas. Hij is 9 jaar, en hij vindt het geweldig dat hij nu een nieuwe zus erbij heeft. Fleur praat met een psycholoog en ik merk dat ze alles een plekje geeft. Ik praat met Eva, dat werkt voor mij het beste. Met Eva kan je lachen maar zodra het serieus wordt is, steunt ze je. Het gaat dus ook super goed tussen mij en Eva. Nog nooit heb ik zó van iemand gehouden als dat ik van Eva doe. Zij is de ware, dat weet ik zeker. Ik woon nu eigenlijk een soort van definitief bij Eva. We hebben geregeld dat ik kostgeld betaal aan haar ouders, zodat ik hier kan wonen. Er was tenslotte nog een kamer over, die heb ik in gebruik. Ik ben hen ook echt eeuwig dankbaar. Zij weten inmiddels het hele verhaal ook en ze gaan er goed mee om. Heel anders dan ik had verwacht. Maar het komt er dus op neer dat alles goed gaat, met Fleur en met mij. 'Waar denk je aan?' haalt Eva me uit mijn gedachten. Oja, we zijn nu met z'n tweeën naar de Efteling en zitten op een bankje in het sprookjesbos. We konden wel wat ontspanning gebruiken, zei Eva's moeder. 'Aan alles. Ik weet dat ik het al heel vaak heb gezegd, maar ik ben je echt ontzettend dankbaar voor alles wat je voor me hebt gedaan.' 'Voor jou doe ik alles. Dat weet je toch?' 'Ik hou van je, en met jou wil ik verder. Ik weet zeker dat ik met jou oud wil worden en misschien wel een paar leuke kindjes.' Eva's ogen beginnen te stralen bij deze woorden. 'Dan doen we dat toch?' Ze drukt haar lippen op de mijne en ik zoen haar vol passie. Het is net één groot sprookje.

- Einde -
------------
Ik hoop dat jullie het leuk vonden;-)
Ontzettend bedankt voor alle leuke & lieve reacties en  natuurlijk de votes!
X, Sara