Duister - Flikken Maastricht

21.

Alvast sorry....

Eva pov
Ik kijk snel een keer om me heen en als ik zeker weet dat niemand me ziet, loop ik achter hem aan. Nog een paar seconden wacht ik voor de deur van de kleedkamer. Nu moet Floris toch wel in het wc hokje zijn, als hij naar de wc is tenminste. Ik stap naar binnen en ik laat mezelf met mijn rug tegen de muur vallen. Er hangt hier een enorme walm van jongensdeo. Allemaal verschillende geuren bij elkaar, waardoor het een vieze combinatie is. Ik zie dat Floris een plens water in zijn gezicht gooit. Hij heeft me nog niet gezien, want hij gaat níets vermoedend verder. 'Floris.' Met een ruk draait hij zich om. 'Jezus Eva. Ik schrok me rot!' roept hij verschrikt uit. 'Sorry, dat was niet mijn bedoeling.' Hij draait de kraan uit en droogt zijn gezicht af aan zijn mauwen. 'Dit is de jongenskleedkamer. Dus wat doe je hier?' 'Ik wil even met je praten.' Hij kijkt me een beetje niet-begrijpend aan. 'Volgens mij is er iets dat je me moet vertellen.' Hij zegt niks. 'Je kunt me alles vertellen. Echt waar.' Nog altijd zegt hij niks. 'Ik wil graag de echte reden weten waarom ik niet bij jou thuis mag komen.' Als hij weer niks zegt doe ik er nog een schepje bovenop. 'Doe je mauwen eens omhoog.' zeg ik, bijna op gebiedende wijs en zet een stap in zijn richting. 'Nee! Waar ben jij mee bezig?' 'Ik ben de waarheid naar boven aan het halen. Aan wie dacht je net, toen je schoot? Wie stond er voor je?' Hij begint wat harder te ademen. 'Waar doe jij zo moeilijk over? Je kan toch gewoon vertellen wat je dwars zit?' Mijn stem verzacht iets. 'Praat Floris, praat.' Hij staart naar de grond. 'Wat is er toch aan de hand?' Ik zet langzaam een stapje naar voren, waardoor hij en stap naar achteren zet. Het lijkt wel alsof hij bang is voor mij, of bang voor de waarheid. Hij schudt zijn hoofd. We staan een tijdje in stilte tegenover elkaar. Hij staart nog altijd naar de grond. 'Zeg toch iets, alsjeblieft.' smeek ik hem bijna. Weer zegt hij geen woord. Mijn geduld raakt op. Ik snap gewoon echt niet waar hij zo moeilijk over doet, hij weet toch wel dat hij me kan vertrouwen? 'Luister. Ik vind je leuk, heel erg leuk zelfs. Eigenlijk ben ik smoorverliefd op je, maar zolang jij niet praat over wat je voelt of denkt, dan gaat het niet langer. Ik wil je graag helpen, maar als jij je daar niet voor open stelt, is het beter dat we ermee stoppen.' Nu kijkt hij wel op. Hij doet zijn mond open, maar er komt geen geluid uit zijn keel. In mijn hoofd tel ik tot drie. 1. Alsjeblieft Floris, zeg iets, anders is het te laat. 1½. Nog altijd zegt hij niets. 2. Kom op, alsjeblieft. 2¼, toe nou! 2½, ik krijg al een brok in mijn keel. 2¾. Hij is te laat. 3. 'Het is uit.' Die woorden verlaten echt mijn mond. Eigenlijk kan ik het nauwelijks geloven. Ik zie hoe hij me met verdrietige ogen aan kijkt. 'Nee, Eva...' 'Het is te laat, je hebt je kans gehad. Sorry.' Ik draai me om en open de deur en kijk een laatste keer achterom. Hij staat hulpeloos in het midden van de kamer. Het liefst zou ik hem in mijn armen nemen, maar toch denk ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Het is over.