Duister - Flikken Maastricht

19.

Omdat het vorige deel niet echt spectaculair was, hier nog een deeltje ;-)

Eva pov
Ik loop het lokaal binnen en ga naast Floris zitten. Even kijk ik om me heen en druk dan snel een kus op zijn wang. 'Hey.' 'Hoi.' Als ik ga zitten voel ik zijn hand kort langs die van mij gaan, waardoor ik weer een warm gevoel door mijn lichaam voel stromen. Maar mijn aandacht wordt alweer getrokken door de mevrouw Klooster, onze mentor, die voor de klas staat. 'Goedemorgen allemaal.' Onze klas bromt iets terug wat ook op "goedemorgen'' moet lijken. 'Ik wil deze les even beginnen met een mededeling. Zoals jullie weten begint precies over een week, woensdag dus, de nieuwe periode. Nieuwe ronde, nieuwe kansen zeg ik dan maar. Als je deze periode wat lagere cijfers hebt gehaald, en dan bedoel ik cijfers lager dan een zes, dan lijkt het me verstandig om de komende periode wat meer tijd aan school te besteden. Jullie krijgen ook een nieuw "vak" erbij. Schietles. De ene helft van de klas krijgt schietles en de andere helft van de klas krijgt les in boeven vangen. Zo noem ik het altijd.' Ze lacht om haar eigen grap. Maar omdat niemand mee lacht, stopt zij ook met lachen. 'Ja. Jullie worden door de docent die dat geeft ingedeeld. Binnenkort krijgen jullie te horen hoe en wat. Nu zal ik beginnen met de les.' Ik kijk Floris aan met een blik van "hopelijk kom ik dan bij jou". Hij glimlacht even naar me.
Het is pauze en we zijn nu met z'n tweeën. Ik stuur Floris ongezien een whatsappje. Zodra hij is verzonden, zie ik dat Floris naar zijn broekzak grijpt en z'n mobiel tevoorschijn haalt. 'Eva.' zucht hij als hij ziet dat ik het heb gestuurd. Ik grijns. 'Wow, wat heb je met je scherm gedaan?' roep ik verontwaardigd uit wanneer ik het gebroken scherm zie. 'Ik heb hem pas een keer laten vallen.' antwoordt hij. 'Aaii, dat is balen.'

Een week later...
Wolfs pov
Het is alweer woensdag. Voor mij een dag zoals bijna alle andere. Mijn dagelijkse routine heb ik al gedaan en ik zit nu op de fiets, opweg naar school. Maandag had Fleur een geprek met iemand over de abortus. Ik had nog een keer voorgesteld om mee te gaan, maar dat wou ze niet. Daarna, toen ze thuis kwam, heeft ze er ook niet zoveel over verteld. Alleen dat ze verplichte bedenktijd kreeg en dat ze zaterdag de afspraak heeft om het weg te laten halen. Meer weet ik er niet over. Dat is best frustrerend. Ik wil haar graag helpen maar ze wil het niet. Ze moet en zal het allemaal zelf doen. Maar toch snap ik het wel. Ik zou het ook raar vinden als ik haar was. Dus echt heel vreemd is het niet.
Voordat ik het weet, doemt de school alweer voor me op. Een paar minuten later loop ik de school binnen.

Eva pov
Ik loop door de gang van de school naar het lokaal. Het is behoorlijk druk, dus er zit niet echt veel vaart in. Ik zucht. Hoe moeilijk kan het zijn om even door te lopen? Het valt me op dat ik de laatste tijd anders doe. Of denk in elk geval. Ik denk anders over Floris. Nog steeds ben ik super verliefd op hem en hij is gewoon super leuk, maar ik weet niet wat er is de laatste tijd. Hij lijkt ontzettend gestresst. Ik heb hem al een paar keer gevraagd of er iets was, maar hij antwoordde steeds iets heel vaags. Hij zit ergens mee. Misschien vertrouwt hij me niet. Hij praat niet. Tenminste niet over de dingen waarover hij moet praten. Ik ben nog geen één keer bij hem thuis geweest. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar volgens mij heeft het daar iets mee te maken. Maar dan snap ik niet waarom hij niks zegt. Hij kan me alles vertellen, dat heb ik ook al een paar keer gezegd. Maar telkens zegt hij dat er niks aan de hand is. Misschien moet ik hem er een keer op aanspreken. Ook dat gaat moeilijker, want we spreken bijna nooit meer af. We hebben na die zoen, bij de picknick, niet meer gezoend. Wat ik eigenlijk wel jammer vind. Het blijft telkens bij gewoon kusjes. Niet dat ik dat niet fijn vind, maar die zoen was wel echt geweldig. En er waren ook niet echt geschikte momenten. Je gaat nou eenmaal niet in het openbaar met elkaar staan zoenen. Ik weet het dus niet. Het kan zijn dat hij me gewoon niet meer leuk vind, maar eigenlijk kan ik dat niet geloven. Zo is hij niet, zo heb ik hem tenminste niet leren kennen. Ik ga er nog eens over nadenken wat ik zal doen. 

We zijn alweer uit. We hebben een vrije middag, want we hebben geen huiswerk opgekregen. Ik loop samen met Floris naar de fietsen. 'Zullen we afspreken?' stel ik voor, benieuwd naar zijn reactie. 'Ja, is goed. Dat kan wel.' Ik ga wat langzamer lopen, waardoor hij hetzelfde doet. 'Kan het bij jou?' 'Nee.' zegt hij zacht. Eigenlijk heb ik medelijden met hem, maar toch moet ik nu even doorzetten. 'Waarom kan het nooit bij jou?' Nu staan we helemaal stil tegenover elkaar. 'Dat kan gewoon niet.' Hij kijkt een beetje gespannen naar de grond. 'Kijk, ik vind het helemaal geen probleem dat het altijd bij mij moet. Maar ik ben nog niet één keer bij jou geweest. Er zal vast een goede reden voor zijn, maar die wil ik dan wel graag weten.' Mijn stem klinkt krachtig, maar nog niet boos. Hij kijkt me een beetje geschrokken aan. 'Het kan gewoon niet oké.' 'Jezus wat doe jij moeilijk zeg!' Hij reageert hier niet op. 'Laat ook maar zitten. Zoek het lekker uit.' Boos loop ik weg en stap ik op mijn fiets.