Duister - Flikken Maastricht

3.

Wolfs pov
Ik pak de huissleutel uit de bloempot die naast de voordeur staat en ik doe de deur open. Gelijk komt de vieze stank van alcohol me weer tegemoet. Ik pak de stapel brieven op die in het gangpad ligt en loop door naar de woonkamer. De vloer en tafel zijn, zoals gewoonlijk, bezaaid met lege drank flesjes. Ik begin met het bijelkaar rapen van de flesjes en ik breng ze naar de schuur, waar inmiddels al een hele berg ligt. Ik ga naar de keuken en trek een kastje open. Er zijn niet veel spullen meer, nog net genoeg om één keer te koken. Ik zet de oven alvast aan en ik zet een pan op het vuur. Alle ingrediënten voor lasagne gooi ik bij elkaar in en even later stop ik het in een ovenschaal om het vervolgens in de over te schuifen. Over een half uur is het klaar. Ik loop de trap op en klop zachtjes op Fleur's deur. 'Ja?' Ik doe de deur open en ik zie dat ze aan haar bureau zit. 'Hoi. Hoe was het op school?' vraagt ze. 'Wel leuk. Ik ben net ook nog bij Eva geweest. Zij zit bij me in de klas.' 'Zo, wat hoor ik? Een opkomende liefde?' grinnikt ze. Ik bloos een beetje. 'Ze is gewoon een vriendin. Maar ik kwam eigenlijk vertellen dat we over een halfuur gaan eten.' 'Ja, is goed. Ik zal komen. Doei.' 'Doei.' Ik ga weer naar beneden en laat me op de bank ploffen. Fleur is na de dood van onze moeder heel belangrijk voor me geworden. Wij zijn heel close samen. En mijn vader, tsja, hij is alcoholist en kan zijn handen niet thuis houden. Het komt de laatste tijd steeds vaker voor dat ik hem van Fleur af moet trekken omdat hij haar verkracht, en dat bezorgt mij weer iets dat varieert van een blauwe plek tot een gebroken kaak. Maar we kunnen hem niet het huis uitzetten, omdat we dan helemaal geen geld meer hebben. We kunnen het in principe goed redden met de uitkering van mijn vader, maar die klootzak verbruikt meer dan 50% van het geld voor het kopen van drank. Ik heb hem er al vaak op aangesproken, maar achteraf was dat niet zo slim, hij werd echt woedend.
De kookwekker gaat en op dat moment komt ook Fleur beneden. Ik pak twee ovenwanten van het aanrecht om de hete ovenschaal uit de oven te halen. Ik zet hem neer op een paar onderzetters die op tafel staan. De lasagne verdeel ik in drie stukken. Éen stuk laat ik er nog in zitten en de andere twee leg ik op onze borden. Mijn vader eet niet vaak mee -waar ik persoonlijk totáál geen problemen mee heb- omdat hij op dit uur meestal bezopen op bed ligt. Ik laat me met een zucht op de stoel zakken, maar omdat het nét iets te hard ging, voel ik weer een pijnscheut door mijn rug gaan. Gister was weer zo'n dag, net als die dag daarvoor en alle honderden dagen daarvoor, dat mijn vader iets te agressief was en dat op mij afreageerde. Inmiddels heb ik een beetje met pijn leren leven. Er waren nog tijden dat ik me verzette en dat ik hem aankon. Dat kan ik nog steeds, maar ik ben er achter gekomen dat je het beste niks tegen hem kunt doen, dat geeft de minst erge gevolgen.
Ik hoor Fleur zuchten. Er is niemand, maar dan ook echt niemand die van onze situatie af weet. Fleur durft het, net als ik, niet te vertellen. We zijn allebei bang om dan nog meer mensen kwijt te raken.
'Maar vertel eens, hoe ziet ze eruit, die Eva?' vraagt Fleur lachend. 'Nou, ze heeft bruin haar, in een paardenstaart en ze heeft volgens mij blauw/grijze ogen.' Ze kijkt me grinnikend aan. 'Wat?' 'Je hebt haar al diep in de ogen aangekeken, merk ik. Ik denk dat jij nog wel eens verliefd op haar kan worden.' 'Ten eerste: jij moet niet zo veel denken en ten tweede: je kent haar niet.' 'Dat is waar, maar ik kan me niet meer herinneren wanneer jij voor het laatst met een meisje hebt afgesproken.' Daar heeft ze gelijk in. Dat zal vast jaren geleden zijn. 'Ze vroeg het zelf aan me.' 'Misschien vindt zij jou ook wel leuk.' 'Oke, ander onderwerp. Hoe was het bij jóu op school?' 'Jaja, praat er maar weer overheen. Maar om even te antwoorden op je vraag. Zoals gewoonlijk, niet spectaculair dus.'
We eten in stilte verder als ik mijn mobiel hoor trillen.